Spirithorses schreef op woensdag 21 december 2005, 17:40:


natuurlijk meid, jullie hebben het liefste rode wijn ,he.
word voor gezorgt.

Jacqueline

van lennep schreef op woensdag 21 december 2005, 22:50:


Is goed. Kan haar wel gaan verhuren als hondenopjaagster!

Spirithorses schreef op donderdag 22 december 2005, 0:03:


Ik vind dat grappig. Paarden die allerlei relaties aangaan met andere dieren. Dat gebeurt in het wilde volgens mij niet.

Groetjes, Sandra

epona schreef op woensdag 21 december 2005, 23:40:


Ik zie het nog gebeuren dat we straks met moeite onze paarden tegen kunen houden terwijl ze op hondenjacht willen!
Groetjes, Sandra

Ilona Kooistra schreef op woensdag 21 december 2005, 17:45:


Luna is vanaf 3½ voor het eerst af en toe onder het zadel geweest en ook maanden niet.
Er is een verschil tussen beginnen en doorrijden. Met echt doorrijden zijn we dit jaar pas bezig.
Vroeg in het voorjaar willen we bv. beginnen met Zomer; de dan 3-jarige dochter van Luna*. We gaan er dan echter nog niet mee ríjden.
Wel gaan we het eerste deel van de Kikkuli-training met haar doen.
Wat je verder blijkbaar maar niet op je netvlies lijkt te krijgen Nick is dat onze paarden hier locaal in de vallei zijn geëvouleerd, geboren en getogen, in semi-vrijheid zijn opgegroeid en zelfs zonder training al halffit (voor NL begrippen Klasse 1 endurance-fit) in een familiegroep over ons keienveld rennen.

Tis verder maar wat je gewend bent Ilona; Luna heeft héél fijne gangen (i-de-áál voor de kar) en zat inderdaad best lekker doch liep toen enórm op de voorhand en was voor ónze begrippen minder makkelijk door te zitten; op Arabella kan ik een kopje koffie drinken.
Luna was daarbij destijds nog niet in evenwicht en liep ook niet helemaal recht.
Het grootste nadeel van het op de voorhand lopen is niet dat lastiger doorzitten maar het minder makkelijk heuvelaf gaan. Voor Lúna.
Ook dat is relatief, maar dat heb ik met jullie nauwelijks gedaan, mede omdat Luna daar niet aan toe was.

Ze stopte op de voorhand en zet nu echt de áchterhand eronder. Ze stapt vanuit draf ook niet meer nog een paar stapjes op de voorhand door, maar gaat echt achter naar beneden. Een wereld van verschil.
Heuvelaf veert ze nu de achterhand als een harmonica in elkaar.
Je zou haar nu in het geheel niet herkennen zo lekker zoekt ze nu zélf, ook zonder ruiter, al een ander evenwicht op. Ze is nu ook merkbaar volwassener uiteraard met een duidelijk eigen wil en toch welwillend op de hulpen.

Verder is er in de tussentijd héél veel veranderd hier ja. Wíj heben van de vele uren óók veel geleerd. Ook rijden we met andere zadels. Je kent het gezegde van de ketting en de schakels.

We gaan zo trouwens met Arabella op pad; Richelle in het zadel ik ernaast. Hoe goed Arabella ook gaat, het kan altijd beter en als je er naast loopt zie je meer en kun je beter begeleiden.

* Ja Nick; Luna bleek al drachtig te zijn geweest toen we haar kochten, gedekt in de kudde. Wisten de eigenaar noch wij van.
Zomer is nog niet gedekt, maar Capricho begint haar wel interessant te vinden dus.... pzp is weer besteld.

Hoi allemaal,

Mooi hondenverhaal, bij ons in het amsterdamse bos lopen altijd van die hondenuitlaatservices, soms (eigenlijk vaak) hebben ze die honden niet goed onder controle, ik was niet op het idee gekomen om mijn paard om te draaien naar de hond toe! De meeste paardenmensen verstijven als ze honden zien, want als hun paard maar niet schrikt...

groetjes Clarissa

Sandra Boshuizen schreef op woensdag 21 december 2005, 16:20:


Toen ik mijn paard kocht was onze hond al 2 jaar en niet echt gewend aan paarden, maar absoluut niet bang of voorzichtig. Op een gegeven moment liet ik mijn paard aan de hand grazen en de hond liep los om zijn hoofd heen een beetje te scharrelen in het gras.Op een gegeven moment was hij het waarschijnlijk zat dat dat rare harige mormel om hem heen liep, maar kennelijk vond hij het te ver gaan om hem te bijten, want opeens schoot er een voorbeen (!) opzij, net hard hard genoeg om de hond te raken en hem te laten schrikken, maar niet zo hard dat het hem echt pijn deedt! Ik heb er toen erg om moeten lachen, zo subtiel, maar uiterst effectief!

Kunnen we niet met z'n allen hier eens wat over zeggen?
Ik ben net een ideaal honden boek hierover aan het lezen,
"kalmerende signalen" van Turid Rugaas. Maar ja dat gaat over honden ...

Zo roep en fluit ik altijd als ik in de wei kom om Shadow op te halen. Omdat ze dat zelf ook doet, soms bij terug keer naar haar maatjes.

En er is zoveel meer.

Michiel