Nick Altena schreef op maandag, 20 juni 2005, 13:27:


je hoeft een paard the 7 games niet te leren die kent hij al. Het alleen in het bing het probleem voor de mens of hij het zo vraagt dat het paard het snapt en als het paaard het snapt of hij vind dat je het waard bent om op jou vraag in te gaan.

liefs,

heleen.

marjolijn schreef op maandag, 20 juni 2005, 12:10:


Ik ben het helemaal met je eens dat je meer aan jezelf werkt dan aan je paard. Parelli heeft mij heel goed geholpen om een andere kijk op het wezen paard te geven.
Ik ben zelf half level 2, maar ik sta wel open voor een ander zijn visie op het paard. Op het moment ben ik bezig met het lezen van de boeken van Mark Rashid. Het derde boek gaat over passive leadership. Hij beweert dat je niet altijd de rol van de Alpha hoeft in te nemen, omdat deze vaak werkt met agressie en ze vaak liever diegene willen vermijden.
Hij zegt dat een paard soms liever iemand volgt die rustig is en weet wat hij moet doen in bepaalde situaties en dat dus niet altijd het alpha lid is. Die de dingen afdwingt door middel van zijn regiem. En mijn ervaring is dat dit echt zo werkt in een groep. Er is altijd wel 1, die ieder paard leuk vindt en waarvan ze bereid zijn die te willen volgen.

En natuurlijk zijn wij geen paarden en spreken we een andere taal. De kunst is om erachter te komen wat het paard denkt en de dingen voelt om een zo goed mogelijke harmonie terecht te komen.

Verder probeer ik zelf een partnerschap te zoeken waarin we allebei iets te zeggen hebben. Ik wil dat mijn pony mij ziet als een betrouwbaar iemand die hij uit eigen wil wil volgen. Daar tegen probeer ik te stellen dat ik hem ook zijn zegje laat doen en dit samen te bekijken. Dat is in mijn ogen onderandere wat een partnerschap inhoudt. De dingen samen doen en naar elkaar luisteren en er samen uit komen. En dat luisteren luisterd ook erg nauw. Het zijn vaak de kleine dingen waar een paard iets duidelijk mee probeert te maken. Gaander weg leer ik beter te luisteren.

Doet hij iets niet wat ik hem voorstel dan heb ik niet goed gebracht, snapt hij het niet of is hij er niet klaar voor. Ten alle tijden zoek ik de fout bij mijzelf. Een paard doet namelijk alleen wat hij denkt waar hij goed aan doet. Hij krijgt altijd het voordeel van de twijfel. Ik neem dan een stap terug en probeer het een andere keer nog eens of bekijk hoe ik het hem op een andere manier wel duidelijk kan maken.

Beloning met of zonder voer, met of zonder geluid maakt mij eigenlijk niet zo heel veel uit. Clickeren of parelli willen we niet allemaal bij hetzelfde eindigen? Een zo goed mogelijke partnerschap, begrip, betrouwbaarheid en respect?

Ik wil me ook niet blind staren op 1 bepaalde visie, maar wil van alles het goeie uitpikken en het me eigen maken.

Marleen den Arend schreef op maandag, 20 juni 2005, 18:07:


en daar heb je helemaal gelijk in marleen. Ik wilde ook helemaal geen discussie op deze manier voeren. Kennelijk heb ik ongewild iemand op de verkeerde plek geraakt en dat is nooit mijn bedoeling geweest. Dat probeer ik nu ook duidelijk te maken. Iedereen moet lekker doen wat hij denkt dat goed is. Ten slotten willen we toch allemaal een vrolijk paard en een paard die het leuk vind ons te zien toch?
Nogmaals sorry voor degene die zich geraakt voelden het was alles behalve mijn bedoeling.
En inderdaad als een veulen niet reageerd kan die gewoon een hap of een tik krijgen. Sym kreeg er al 1 na een paar uur, omdat mams vond dat ze genoeg gelegen had en sym vond van niet. Toen kreeg ze een tik met de voor voet van mams en er zijn wel meerdere happen uitgedeelt van moeders kant.

Spirithorses schreef op maandag, 20 juni 2005, 18:30:


nee daar ben ik ook van overtuigt. Paarden kunnen dat over het algemeen prima zelf oplossen mitz alle paarden bloodvoets lopen. Maar goed wat niet is kan nog komen toch? Ik doe er in iedergeval me best voor.
En op z'n tijd vinden die merries zo'n ruim toch best fijn in de wei

Esther schreef op maandag, 20 juni 2005, 18:39:


mag ik nog even toevoegen dat ik nooit heb gezegt dat parelli wel natuurlijk is?
Ik heb duidelijk laten blijken dat ik ook blijf zoeken naar een Zo natuurlijk MOGELIJKE manier om met paarden om te gaan.
Een paard is inderdaad niet gek en ziet het verschil heus wel, maar als wij een poging doen ons in te leven in het paard komt zijn stukje ook wel. Het paard leert de mens begrijpen en de mens het paard. Dat is iniedergeval wel het streven.

liefs,

heleen.

spinnetje schreef op maandag, 20 juni 2005, 19:28:


HEt is wel leuk dat je het had over vrienschappen tussen paarden. Iets waar ik nog het een en ander van wil leren is de vrienschap van mijn oude merrie met een jongere andalusiche merrie. Ze zijn beide erg gek op elkaar en zorgen ook samen voor het veulen van de jongere merrie. Ik wil binnenkort wat meer tijd in de wei door brengen en die relatie een beetje te leren begrijpen.

liefs,

heleen.