Ingrid den Ouden schreef op zondag, 3 oktober 2004, 23:33:

Ja, leuk van die paarden.
Die van mij ging op de pauzeplaats enorm bedelen om mijn appeltaart.
Hij kreeg echter niet en ging toen maar grazen. Ik had hem los gelaten. Dus hij kon ook omdraaien. Op een gegeven moment srtond hij met zinn kont naar mij toe. Een grote zwiep met zijn staart en......appeltaart op de grond!
Hij wist niet hoe snel hij er bij moest zijn en begon de taart meteen op te eten.

Ik vraag me heel vaak af of het nou werkelijk toeval was...

richard schreef op maandag, 4 oktober 2004, 1:36:


Nog even een punt om op te letten: wat gebeurd er als het fout gaat en er iets met de merrie gebeurd.

Wat gebeurd er als de merrie overlijd? (b.v. bij het veulenen?)

Karin schreef op Mon, 4 Oct 2004 17:36:16:


Als het aan mij ligt is er binnen een jaar of 10 een nieuwe stal voor NH. Hier wil ik dan voorlichting en lessen/cursussen geven. Dit dan ook voor mensen zonder paard en mensen die niet durfen.

Ook zou ik daar lessen willen geven aan kinderen en beginners. Vooral lessen in: hoe ga je met een paard om?

viola schreef op dinsdag, 5 oktober 2004, 9:33:


Ik zou wel met een zinnige reactie willen komen. Maar die kan ik je (nog) niet geven.
Ik hoop dat er nog anderen zijn. Dan kan ik daar ook weer van leren. Maar je hebt helemaal gelijk dat er door alle negatieve berichten nog maar erg weinig echt zinnige dingen staan. Laten we proberen dit te verbeteren en gewoon elkaars mening proberen te respecteren.

Marianne schreef op dinsdag, 5 oktober 2004, 11:06:


Marianne,
Ik vind dat je hier een heel goed stuk hebt geschreven. Maar 1 ding staad me tegen: het woordje "baas".
Letterlijk: "Ik ben de baas, en jij niet."

Dit hebben wij mensen verzonnen. Als je gaat werken heb je een baas. Die baas verteld wat hij wil dat jij doet. En jij op je beurt voert dan uit wat je gevraagt wordt.

Op deze manier is er geen vriendelijk contact met je paard. Hij moet namelijk maar doen dat jij zegt dat hij moet doen. Vaak moet hij zich daarbij zelfs als eerste het in het gevaar stortten (b.v. water of een ander eng monster).

Wat ik een betere benaming vind is:
Leider zijn voor....de kudde/het paard (dus ook niet leider OVER een kudde. maar VOOR een kudde)

Hierbij zorg jij ervoor dat er voer is (niet loon). Jij zorgt voor veiligheid en bescherming. In ruil voor die dingen geeft je paard jou vertrouwen en respect. Nu heb je vriendschap en dus natuurlijk leiderschap.
Hiervoor moet je veel doen. Door dat te doen laat je aan je paard zien dat je werkelijk een leider bent.

Ik werk nu na 6 jaar nog steeds om een leider voor mijn kudde te worden. Maar vaak verval ik nog terug in het baas zijn over...dan ben ik meteen weer een heel stuk terug in mijn kleine stapjes. Maar mijn stappen worden groter, Ik groei!
En mijn paarden vergeven mij snel. dat vind ik wel zo fijn van deze dieren....ik ben nog steeds gek op ze, ondanks de lange weg die ik moet nemen om zelf beter te worden. (Mijn) paarden zijn al perfect!

Marianne schreef op dinsdag, 5 oktober 2004, 11:21:

nee hoor, ik ben niet gevallen...
Ik neem zelf eigenlijk altijd een zweepje mee de wei in. Dit omdat ik daar gewoon meer controle over heb als over een lang touw.
Ik moet er niet aan denken dat ik per ongeluk een paard in zijn gezicht raak.