Elzaliene Proost schreef op woensdag, 15 september 2004, 11:18:
> Hoi Jo! Je paard door de dierenarts laten inslapen zou
> natuurlijk het mooist zijn, ware het niet dat dat hoge kosten
> aan verbonden zijn die de meesten niet kunnen betalen. Ook zie
> ik langs de weg bij boerderijen wel eens dode schapen liggen,
> als de boer een beetje fatsoenlijk is dekt hij het kadaver wel
> af. Die liggen klaar voor de opruimingsdienst. En daar komt
> meteen de 2e ‘maar’: zou je willen dat jouw dode paard ook zo
> komt te liggen? Moest je jouw paard in de wei laten inslapen kan
> de ophaal dienst het misschien wel in de wei ophalen...
Nee, ze halen niks op uit de wei. Je moet zelf het kadaver langs de weg leggen.
Hoe het hier is gegaan: Ronja was de laatste tijd vrij snel vermagerd, iets was er niet goed. Op de bewuste dag kon ze ineens niet meer opstaan. Ze hinnikte wel zoals altijd naar ons, wilde ook dolgraag eten. Maar opstaan lukte niet. We zijn een tijd bezig geweest om haar op de been te krijgen maar ze gaf het na een poosje op.
Dierenarts erbij, die adviseerde om haar te laten inslapen. Hij kon eventueel wel een spuit corticosteroiden geven waardoor ze wel weer zou kunnen opstaan, maar we hebben toen besloten, ook vanwege het feit dat de winter voor de deur staat die ze in deze conditie niet meer kan overleven, dat het goed was zo. Uiteraard hebben er meer factoren meegespeeld dan we zo een-twee-drie in een mailtje kunnen weergeven.
We hebben haar een bak
biks gegeven die ze gretig (doch liggend) opat, tijdens het eten kreeg ze de injectie waar ze niets van heeft gemerkt. Een paar seconden later tijdens een hap
biks hield ze ineens op met kauwen, legde haar hoofd neer en was dood. Mooier kan het eigenlijk niet.
Daarna moest ze naar de weg worden getransporteerd. Geen leuk karweitje. Gelukkig hebben we een trekker. Maar het gevoel dat het goed was zo maakte het draaglijk om dit nare karweitje af te ronden. Voor ons was DAT het afscheid. Dat de volgende dag het kadaver is opgehaald hebben we niet gezien, hoefden we ook niet te zien.
> En ik neem aan dat hij/zij door de
> ophaal dienst met een grijper of iets dergelijks aan boord
> gehezen wordt... Toch ook allemaal niet zo leuk om te zien.
Nee, maar daar hoef je ook niet bij te zijn.
> Een nicht van mij laat haar paarden als de tijd gekomen is door
> een slager doodschieten waarvan ze weet dat hij dat secuur kan
> en wil wel zien dat haar paard echt dood is.
Thuis laten slachten kan niet meer. Je moet dus je paard dan meenemen naar de slager...
> Ze brengt haar paarden ook zelf naar de slager, alleen kan ze
> het niet over haar hart verkrijgen om bij het schot aanwezig te
> zijn. Blijft het feit dat je paard daarna in stukjes over de
> toonbank gaat...
Tja. Als het paard begraven wordt eten de wormen ervan. Wat is beter? Voor mij, maar dat is een persoonlijk iets, houdt het paard op paard te zijn als "het leven" eruit is. Wat overblijft is letterlijk het "stoffelijk overschot" en ik vind het niet zo belangrijk wat daar verder mee gebeurt.
Groeten,
Frans
Warboel
