Wil schreef op donderdag 27 juli 2006, 15:36:

maar moeder shet stond op en ging eens kijken, KLAP met

zo vreemd niet hoor, Kiva deed het ook met pepa toen ze vond dat dr kind niet snel genoeg opstond toen ik erbij kwam. Alleen was ze wel zo slim om niet op dr hoofd te meppen met haar hoef, het was net of ze pepa met haar been om haar rugje probeerde recht te zetten. Maar géén vreemde dingen hoor aan pepa, tot op heden

Peter Donck schreef op donderdag 27 juli 2006, 16:01:


nee vreemd is het misschien niet, maar meer schokkend voor wij mensen om dat te zien! al deden we niks. ik had zoiets van ja.. natuur? ik laat het zn gang maar gaan! nougoed, het veulen heeft wel problemen trouwens ook gehad met de achterhand, maar het ging steeds beter. maar wat Kiva dan deed bij Pepa, is toch anders dan wat deze shetmoeder deed denk ik. volgens mij wilde ze echt van hup doe wat. leven jij. ze stond echt te maaien met haar voorbeen. of het dan toevallig op het hoofdje was wee tik niet. ik weet alleen wel dat het knoerthard gebeurde, het hoofdje stuiterde gewoon

Marielle

Helaas, ik heb zo'n paard gehad.
De mensen die hier al langer op dit forum meelezen kennen haar wel uit mijn verhalen: Mijn zwarte merrie Cherokee.
Ik kocht haar een jaar of 4 geleden als 6 jarige licht ingereden paard, maar van het begin af aan al was ze niet te vertrouwen en was ze vreselijk onberekenbaar. (Gebruik maar eens de zoekfunctie op "Cherokee").
Geen slechte jeugd, altijd op de weide gelopen, altijd soortgenoten om haar heen, nooit iets geks meegemaakt, kwam uit een goede prestatiebloedlijn (springers en dressuurders).
Gekocht van de eerste eigenaar.

Ze ging er altijd tussenuit door de velden, van de groep weg, in zo'n on-uitzitbare bokkende rengalop. Gewoon wég, van alles en iedereen.
Het ene moment poepiebraaf; het andere moment een gevaar voor zichzelf en haar omgeving. Je zag dat nooit aankomen, het was altijd van het ene op het andere moment en je merkte het pas als het weer eens fout ging. Je kreeg ook nooit een waarschuwing, dat maakte het zo frustrerend met haar te werken.

Alles gedaan en onderzocht, van bloedprikken tot osteopaat, met bit, zonder bit, grondwerk, longeren, rust, hard werken, juist níét hard werken, tandarts, helderziende, weet ik al niet wat, maar niemand is er ooit achtergekomen wat haar mankeerde. Het enige wat de osteopaat altijd zei was dat dat paard erge hoofdpijn moest hebben, gezien de stand van haar ogen : Nauwe dichtgeknepen ogen die niet pasten bij zo'n groot paard.

In de laatste dagen van haar leven heeft ze nog een behoorlijk ongeluk veroorzaakt door voor de zoveelste keer op hol te gaan.
Die dagen werd ze steeds meer ontoerekeningsvatbaar, ja, autistisch, sloot zich af, zonderde zich af, leek ons niet meer te herkennen.

Acheraf gezien moet ze óf een zuurstoftekort gehad hebben bij de geboorte, óf inderdaad een hersentumor.
Nu is zed dood en heb ik gek genoeg vrede dat er geen ongelukken meer kunnen gebeuren met haar.
Ik heb heel wat nachten wakker gelegen door haar, ze was niet te helpen.

Nooit eerder in mijn leven meegemaakt, en nu nog wel bij mijn eigen paard.
Groet, Pien

Christel Provaas schreef op donderdag 27 juli 2006, 15:33:

Ik geloof dat jij verkeerde conclusies trekt en ik geloof ook dat jij bewust selectief leest als ik iets schrijf. Ik geloof ook dat mijn schrijven helder genoeg is en heb er verder dus niets aan toe te voegen.

HC

Wil schreef op donderdag 27 juli 2006, 14:20:


Nog een voorbeeld. Geen paarden maar poezen. En wel het nest van de buren waar wij eentje uit hebben geadopteerd.
Een nest met volkomen gezonde normale beetjes behalve eentje. Deze heeft een mongoloide uiterlijk. Blijft heel erg achter met groeien. Is duidelijk echt helemaal anders.
Het is natuurlijk een illusie om te veronderstellen dat hersenafwijkingen en in dit geval chromosoomafwijkingen alleen bij mensen voorkomen. Natuurlijk komt het ook bij dieren voor. Wat echter belangrijk is is om het te onderkennen en te kunnen herkennen. Of te wel: hoe herken je een geestelijk gehandicapt paard. Wat zijn echt typische gedragingen? Is er trouwens wel eens onderzoek naar gedaan?

Huertecilla schreef op donderdag 27 juli 2006, 15:17:


Voor deze keer ga ik maar eens niet met je op de vuist. Je hebt namelijk ten dele gelijk. De meeste gedragsafwijkingen bij paarden komen voort uit de dingen die jij noemt. Maar je moet niet uitsluiten dat ook bij andere dieren dan mensen geestelijke afwijkingen voorkomen. Een fout in de bedrading is niet aan de menselijke soort voorbehouden.

Huertecilla schreef op donderdag 27 juli 2006, 17:44:


Vertel mij waar ik een foute conclusie trek. Ben er niet op uit om je te laten struikelen door bewust selectief te lezen en ik meende toch heus dat je bedoelde dat 'gestoord' gedrag niet aangeboren is, maar altijd aangeleerd.

Wil schreef:

Ze week af van de stelling omdat zij o.a. een 'gek' paard heeft gehad. Jij reageerde:
...knip...

Waarop ik reageerde:

Het lijkt toch echt uit je tekst dat je de stelling: "valse paarden bestaan niet" onderstreepte en dat leek mij stug, aangezien er zoveel voorbeelden van het tegendeel aangedragen worden.

En dan vind jij:

Voor mij was je schrijven in elk geval niet helder genoeg en nu ik het nalees eerlijk gezegd nog steeds niet. Soit.