jans schreef op dinsdag 6 december 2005, 10:02:


Of jij dat besluit weet ik niet;ik weet ook niet wat jij onder 'wat rondkachel' verstaat. Ík zeg dat in ieder geval bepaald níet. Er is nog een wereld van mogelijkheden tussen rondjes in een rijbak- en een endurance voor de medailles rijden of de meute op de hielen te blijven volgen.

Op het onderstaande plaatje zie je onder meer twéé dingen:
- dat 'verzamelen' je niet beperkt tot een rondje in dressuurbak of 'wat rondkachelen'
- dat de ruiter voor balans geen steun van het zadel nódig heeft



Voor meer voorbeelden kun je élke site over rejoneo (rejoneio) openen.

Het paardenboek van Koning Dom Duarte uit 1435 handelt onder meer over 'jousting'* en ook dát ging, evenals de andere bereden duelvormen, met een 'verzameld' paard.
Van Grisone (1650) tot en met de laatste renaissance ecuyer De Saunier (1756) is het bereden duel het eígenlijk hoofddoel van het (weerstandloos) aan de losse teugel verzamelde rijden. Het boek van Grisone heeft dit nota bene als títel en in het boek van De Saunier zijn aan ruiterduels meer platen gewijd dan aan enig ander onderwerp.

Vandaag van het fraaie weer en een lááánge afdaling van een glad kleipad gebruik gemaakt om mijn hengst zélf weer stapje verder te laten ontdekken waarom en hoe hij het zwaartepunt naar de achterhand moet en kan leggen.

* Érg 'grappig' is dat dit 'shock warfare' waarschijnlijk de grond onder het ooit gaan gebruiken van voetsteunen is. De lendensteun van het ridder-zadel is/was van ondergeschikt belang, in andere situaties zelf hinderlijk en mogelijk zelfs simpelweg een anachronisme helemaal uit de Romeinse tijd.

epona schreef op dinsdag 6 december 2005, 21:03:

In een niet helemáál waarheidsgetrouw boek, maar mbt de zware cavalerie heb je wel een punt. De ridder in het zware harnas was te zwaar om uit balans gebracht zichzelf in het zadel te houden. De niet of lichter 'bepantserde' ruiter heeft in de strijd meer na- dan voordeel van steunen.
Er is daarom gedurende de hele geschiedenis een fundamenteel verschi l tussen de rollen en technieken van de lichte en de zware cavalerie.

De sterkte van de cavalerie is eigenlijk níet het in een infanterie-gevecht betrokken raken.
Zelfs de zware cavalerie heeft enige ruimte om te manouvren nodig.
Verder heb je cavalerie (licht en zwaar) en bereden 'krijgers'.
De lichte cavalerie 'is 'zoals je van de USCalvalry kent en ook wellicht van de Napoleontische oorlogen. De curassiers (met stalen kras) uit de laatse zijn een schoolvoorbeld van zware cavalerie.
De bereden krijgers kennen we niet echt uit Hollywood e.d. Dat waren de Numidiërs, de Iberiërs, de ridders, de bevelvoerende edelen na de middeleeuwen.
Die ridders traden trouwens bijvoorbeeld bij de kruistochten ook op als megazware cavalerie, maar dat is een ander hoofdstuk.
De Klassieke dressuur is op de vooral snélle, dus voorwaards rijdende cavalerie gebaseerd, de renaissance school op de vooral superwéndbare bereden krijgers.

De lendensteun van de romeinen dateert uit een periode bijna duizend jaar voor met stijgbeugels gereden zou worden. De romeinse cavalerie was verder uitsluitend 'zware' cavalerie die wél ook infanterieschermutselingen aanging. Waren ook gepantserd met metalen kuras dus topzwaar.
Bij treffens tegen andere bereden eenheden zoals van de Numidiërs was ze kansloos. De Numidiërs reden met een katoenen tuniek, zonder zadel.

Die lendesteun verdwijnt overigens in de loop van de ridderperiode.
Heel opvallend is dat ze in identieke vorm nog voorkomt op het Camargue-zadel en daar gelijk hét zwakke punt van dat zadel is.

jans schreef op vrijdag 9 december 2005, 18:48:


Juíst een paard dat verzameld gaat houdt dat lang vol. Naarmate het terrein zwaarder wordt, neemt het verschil tov van een 'voorwaards' gereden paard toe.

Vandaag 24 km/uur; merrie had behoefte aan lekker ontspannen galop. Wordt ze altijd lekker soepl in de rug van. Niets is zo goed voor de ontspannen 'gegeven' rug als een rustige galop. Helaas is een paard daar pas aan toe als dat al geen punt meer is; interne tegenstelling helaas.

12 km/uur is niet zo'n hoog gemiddelde als je veel draf met stukjes galop afwisseld. Op een vlak ruiterpad zoals in NL gebruikelijk is, zouden die van mij een makkie hebben. De snelheid zou dan echter niet omhoog gaan logischerwijze. Hooguit doordat ze langer in galop zouden kunnen.

Een afstand met een hoog gemiddelde afleggen is één, voor de medailles gaan is twee. Het is níet de snelheid die het probleem is; het is snelheid x rijtijd-in-het-zadel die nekt.


Pak het woordenboek; het volgen van de meute is naast de Napoleontische oorlogen de oorzaak van de voorwaardse erfenis binnen de hoofdstroom van het paardrijden. De twee duizend jaar geschreven geschiedenis daarvoor reedt men hoofzakelijk 'a-la-brida'; dwangloos verzameld.
Zelfs in de Middeleeuwen was de ridder verrassend paardvriendelijk:
"He who strykythe a horse shol have noo prize." -Sir John Tiptoff, Earl of Worchester, 15e eeuw, in de reglementen voor ridderspelen.
Die ridder reed uiteraard 'a-la-brida'.

jans schreef op zaterdag 10 december 2005, 5:24:


Minder belast, meer ontspannen = minder snel moe en sneller herstel ja.
Zie hieronder; meten = weten.


Daarom heb ik twee HSM's en een derde met geheugen en interface naar de PC. Meten = weten.
De opmerking van EGon mbt onderzoek is terecht, doch voor míj is het voldoende om te kunnen zien dat de HSM over een zware rit een gunstiger gemiddelde waarde aangeeft als het paard ontspannen verzameld gereden wordt.
Even ter referentie: na de 24 km/uur rit zat Arabella binnen 3 minuten >60.

Daarom kan snéller rijden ook voor Fjorden wellicht en soms relatief 'beter' zijn; hoe sneller je rijdt, hoe minder lang het ruitergwicht gedragen hoeft te worden. Het optimum is makkelijk uit te rekenen en met de HSM te bepalen.


Dat ís het ook. Dit is met de lichte cavalerie de basis voor de militairy, de basis voor de stijl van Caprilli, de basis voor hoofdsroom paardrijden.

Nee.
Ten eerste wil ik mijn paarden niet blootstellen aan mijn wedstrijdgeest en ten tweede weiger ik mijn paarden bloot te stellen aan de entverplichtingen.
Ik heb het wel een keer gezien hier en Klasse 3 is voor mijn Arabella een relatief makkelijk uitje. Capricho is nog beter in conditie en -getraind (volledige Kikkuli-programma gedaan vorige winter), maar die is ook 2 jaar jonger en hengst dus heeft nog wat meer tijd nodig.
Hij komt meestal al bij aankomst onder de 60.

TREC is iets wat ik al dagelijks doé; ga als ik mijn koffie op heb Arabella opzadelen voor een rit de Sierra San José in; wil een doorgang over de Sierra naar Rosario vinden.
Gisteren heb ik te voet een doorgang over de Sierra San Jorge gezocht, maar daar zit een stuk onpasseerbaar in, dus moet ik verder speuren.
Dat is allemaal zelfs op stafkaarten lichtgroen met alleen hoogtelijnen. De schaarse paden die op de kaarten staan zijn er meestal niet en de uitgesleten geitenpaden die er wel zijn, staan er uiteraard niet op. Die zijn bovendien vrij onbetrouwbaar omdat geiten rotswanden kunnen passeren die ik zelfs te hand-en-voet niet kan over klauteren. Dat was ook het punt bij de San Jorge.

Morgen ga ik met pielemans aan de lange lijn de pas naar Alfernate op lopen; ca. 5 km. met gem. hellings% van 60%.
Maandag idem maar dan met mijn lief als passagier in het zadel. Dat zelf lópen is in mijn ogen essentieel omdat je dan veel aandacht hebt om het paard te helpen ontdekken wat het makkelijkste en minst vermoeiend (voor jezelf wel vermoeiend maar ook goed voor de conditie : -) ).
Dinsdag idem maar dan een makkelijker route en zelf in het zadel.
Woensdag indem nog makkelijker.
Dan hij een paar dagen rust en ga ik met Arabella verder.

Jij woont in de Ardennen zeg je?! Maak gebruik van de hellingen in het terrein! Kun je jouw paarden erg snel en makkelijk aanleren dat met meer gewicht op de achterhand de ruiter makkelijker gedragen wordt.
Mbt het hoe/wat zag ik bij Loesdau in de catalogus een concreet boekje over het gebruik maken van het terrein bij het beleren. Met dat en het 'Pferdengymnastik' van Solinski weet je alles

Tja.... wat moet, kán je daar nu van vertellen?!
Ben over een bergrug, langs de rotshellingn, door de stroomgeulen van de ene verborgen groene vallei naar de andere getrokken. Daar komt níemand omdat het zelfs voor jagers te voet erg moeilijk bereikbaar is.

De bergrug is de waterscheiding tussen de Costa del Sol en het andalusische hart, dus de panoramas die zich ontvouwen zijn adembenemend. Van circa 1200 meter hoogte kijk je naar de Middellandse Zee aan de ene kant en het ruige berglandschap aan de andere.

De rotskammen zijn íjzig koud en je moet knap opletten met de soms hárde wind. De groen valleiten zijn ware wildparadijsjes en de rotshellingen, de stroomgeulen vragen van ons mens-paard 100%.
Ik navigeer en Arabella doet de rest. Zij vertrouwt op mijn leiderschap en ik op haar vaardigheid. Zonder optoming zit ik haar niet in de weg en communiceren we naadloos.
In een wel érg ruige stroomgeul zonder duidelijk 'pad' tussen de rotsblokken stap ik af om het haar makkelijker te maken. Ze staakt. Zonder haar Grote Roerganger heeft ze er geen vertrouwen in. Gelijk heeft ze, want door mijn hogere gezichtspunt zie ik meer en bovendien heb ik ook figuurlijk meer overzicht. Ik op mijn beurt bemoei me niet met haar loopwerk. We zijn een téam.

Het gaat vér boven verwachting en we halen veel zelfvertrouwen uit elkaar. We leren beiden merkbaar gaandeweg.
Omhoog of omlaag, klaúterend, glijdend of met sprongen overwinnen we de kammen, hellingen en geulen, in een ontspannen galop kruisen we de vredige valleitjes. Hier komt nóóít íemand, WÓW!!

Weer thuis zit mijn boerinnetje op het terras voor het cortijo. Dan en daar afgestapt om mijn enthousiasme te ventileren. Arabella staat teder aanhalig naast me en mijn lief zegt: 'tis dat een paard is, want anders zou ik hier stíkjaloers van worden!'
Arabella deelt mijn gevoel blijkbaar: dit was weer zo'n superrit, wéér een 'best ooit'.

e m kraak schreef op zaterdag 10 december 2005, 12:09:


Ik denk wél van niet.
Ik denk dat jíj vergeet dat dit ridderspelen betreft; niet het slagveld. Winnen was belangrijk, doch voor éér en dat gaat niet eerloos.

Dit is slechte één kernuitspraak; de rest van de regels geven er een andere inhoud aan dan jij Egon.
Één veelzeggende bepaling betreft het verplicht staken als het paard weerbarstig wordt; dit is geen staken van de strijd en de ridder krijgt de kans op een latertijdstip de joust over te doen.
Weer een ander schrijft het afstrijken van het hele paard direct na het afstijgen voor.
Aan deze dubbele set van '10-geboden' kan de moderne wedstrijdsport méér dan een voorbeeld nemen.

Ilona Kooistra schreef op zondag 11 december 2005, 7:41:



Birgit heeft wel een goed punt Ilona. Haar opmerking over stal is een misser.
Het punt betreft eígenlijk een eenvoudige risico-afweging; wat vind jíj beter/slechter. De opgesloten ruimte van een stal, een waarschuwingssignaal van een GSMstraler of niets. Een bed in de wei is eigenlijk ideaal; is alleen voor joú maar vervelend; voor het paard niet
Ík mijd stralingsdingen en zal dus nooit zo'n ding om een paard hangen; dat is míjn tic.
Onze merries blijven in de wei zónder meldgedoe.

Ik vraag me eigenlijk af waarom mensen er bíj willen zijn. Ook hiermee vraag ik me af in hoeverre die behoefte wordt gevoed vanuit persoonlijke motieven en door de belangen van de DA.

Ilona Kooistra schreef op zondag 11 december 2005, 11:00:
Nee, je somt alleen maar managementfouten op.

Ik begríjp jouw punt best, maar het is geen absoluut gegeven Ilona.

Zoals opgemerkt kun je niet alles controleren en moet je dat ook niet willen. Waar je de grens legt is persoonlijk; geef ik geen waardeoordeel over.
Vind wel dat jij (jullie) soms wat inconsequent overkomen (net als bij de bezwangering).
Dat is verder geen absolute constatering noch kritiek; het is maar míjn perceptie en vind het zelf ook erg moelijk. Zeker om mijn eigen emoties te onderscheiden van het belang van het paard.
Nógmaals; jouw 'duidelijk' mbt het nut is mij helemaal niet duidelijk en de conclusie die jij eraan verbindt zie ik evenmin als logisch.

Míjn conclusie is:
- vermijd alle vermijdbare risicos
- kijk regelmatig, binnen het redelijke in relatie tot de risicos die overblijven
- laat verder Gods water over Gods akker lopen

Dit punt (en die bezwangering) maakt overigens ook mooi helder dat jij (jullie) net zo gevoelig reageren als andere normale mensen (en ik) op punten waarbij emotie een rol speelt

Méén je dat?

Aha, dus je ziet het wel, maar wíl het niet zeggen?! Als je geen melder hebt en niet gaat kijken, kom je ook niet in de verleiding om de DA onnodig te bellen en zeg nu niet dat dit nooit gebeurt en die DA dan geen rekening schrijft. Zie je nu het belang van de adviezen toch vooral goed op te letten want er kán...

Onder de streep is er niets natuurlijks aan het houden van rijpaarden. Het zo min mogelijk ingrijpend managen is een arbitraire situatie.

Benny Degeest schreef op zondag 11 december 2005, 15:23:



Definieer 'zindelijk'. Dit veronderstelt in mijn perceptie bewustzijn van en beheersing van het doen van de behoeften.
Bij mijn paarden is dit duidelijk het geval. Als ik Arabella of Capricho roep bv. gaan die regelmatig eerst even rap naar hun mestplaats om daar de behoefte te doen en komen dán naar me toe rennen.

'Zindelijk' in de zin van mesten of urineren op commando vraagt nog een stap extra. Die heb ik er bij genoemde twee onder het zadel alleen in als ik duidelijk merk dat ze aandrang hebben.

'Zindelijk' in de zin van de stal niet bevuilen en bij het uitlaten op commando ontlasten zal een tikje moeilijker zijn

Frans Veldman schreef op zondag 11 december 2005, 18:55:

Zoals dat frequentie geen eenheid is, maar Hertz wel?!

Het probleem Frans is dat 'we' over de energie van golven/straling nog bar weinig weten. De quantum-theorie bv. kan ik niet bevatten. Wat ik er echter wél van begrijp is dat de energie van de golven effect heeft. Dat de aard van het effect met de hoeveelheid energie, golflengte en frequentie samenhangt begrijp ik ook.
Er is hier in Spanje nogal wat te doen omtrent zendmasten en bewoning en de discussie over de eventuele relatie straling - kanker is perfect vergelijkbaar met die over klimaatsverandering.
In beide gevallen is men er op wetenschappelijk niveau natuurkundig niet uit dus ík kan de inhoud van beide discussies zéker niet beoordelen en alleen maar niet meer risico nemen dan strikt noodzakelijk. Ik zit al sinds jaar en dag bv niet voor een beeldbuis maar voor een LCD-scherm.
Ik vind het ook een erg prettig idee dat bij ons in de keuken bv. weinig tot geen GSM-ontvangst is.

Ook mbt (electro)magnetisme weet ik niet meer dan ik lees en dan nog maar wat ik daarvan begrijp. Wat mij als feít helder voor de geest staat is dat ik meermalen baat heb gehad bij een electromagnetosche behandiling door de fysiothepeut. Dát is heilzaan effect, doch effect en wel op míjn lijf. Ervaring uit eerste hand. Wát andere e.m. doet weet ik niet maar dát het wat doet is helder, dus ik blijf er liever verre van.

Mbt het werpen van een veulen:
de dierenartsen van de paardenkliniek in Antequera; die ook de stallen van de Yeguada Miltair daar 'doen', waren erg laconiek. Ik heb hen ooit gevraagd of het zinvol was in een melder of bewakingscamera te investeren omdat dit soms wel érg goedkoop op het web staat. 'Nâh... het gaat zó zelden echt verkeerd. Zeker in een veilig gemaakte wei zien wíj het heil er niet van.'
Onder hun praktijk vallen ook een paar yeguada waar de paarden gewoon semi-wild buiten lopen en daar bevallen.

Tot slot: ja er gaat wel eens wat fout.... dát is nu paard natúúrlijk

Ilona Kooistra schreef op zondag 11 december 2005, 20:37:


Het ís ook gewoon een handig ding, daar niet van en ja, een hele geruststelling voor wie het gewoon een eng idee vindt.
Het argument dat het ding normaal niet aanstaat doch alleen schakelt wanneer en wat aan de gang is, is sterk.

Blijft een lastig punt, want paradoxaal; dus niet persé verkeerd, om onder de titel; 'paard natuurlijk' spullen te verkopen.

Gisteren de pas beklommen met Capricho aan de lange lijn. Ging model; hij was tijdens zijn 'rust'pauze een stuk vooruit gegaan.
Vandaag met mijn lief als 'ballast' in het zadel dezelfde route gedaan. Met overlange beugelvoering en halsring zit ze hem niet in de weg. Héél fraai om te merken hoe hij met het ruitergewicht opnieuw een evenwicht moet leren vinden. Zó duidelijk ook hoe veel makkelijker soepeler hij ging op mijn aanwijzingen. Haast ontroerend om te merken hoe graag hij suggesties wil uitproberen.

Ter afwisseling hebben we af en toe een lastig tot zeer lastig stukje terrein gepakt. Langs de noord-hellingen was de grond nog bevroren en alleen het toplaagje nat ontdooid, dus mega-listig. We laten hem dit helemaal zelf uitzoeken en hij is daar érg goed in. Ontspannen en vol zelfvertrouwen kan hij dan weer een stuk geconcentreerd opletten.

Dit recept werkt érg goed en we hebben veel vooruitgang geboekt. Was voor Richelle ook heel duidelijk te voelen hoe en wanner het muntje bij hem viel.
Morgen doen we hetzelfde maar dan een makkelijker route; ook zo'n 15 kilometer en niet echt veel minder hoogteverschil, maar met meer afwisseling, makkelijker ondergrond en minder lánge hellingen. Dan kan hij vol zelfvertrouwen het geleerde weer een paar dagen overdenken.

Ter indicatie van de zwaarte van de route en hoe goed hij voorbereid is;
- ik ben megafit en mijn hartslag is bij de stallen al in de 60 doch ik woog na de trip 3200 gram minder dan ervoor
- het pad kwam letterlijk met een stófwolk onder het zadel vandaan; droger eraf dan erop: kwam door de nachtvorst best klam uit de zadelkamer namelijk