Piet schreef op zondag, 16 januari 2005, 9:21:
> Frans, als ik het dan goed begrijp is het zo dat wanneer
> slijtage en groei in evenwicht zijn en er dus geen
> bekapper aan te pas hoeft te komen je toch altijd nog de
> steunsels moet snijden? Dus dat in Nederland, waar alles
> plat is complete natuurlijke slijtage niet mogelijk is?
Ook dat ligt eraan. Als je paard veelvuldig over grindpaden/bouwpuin banjert dan hoef je echt niets meer te doen. Het probleem met beton of asfalt is dat het zo plat is als een pannekoek, en dat dieper gelegen structuren (steunsels) dan geen slijtage ondervinden. Tegen de tijd dat de steunsels zo lang zijn geworden dat ze de grond raken slijten ze dan niet alsnog af, omdat ze dan ombuigen. Na een tijdje zie je dan dat de zool en omgebogen steunsels samengroeien en er een verdikking op die plek ontstaat die voor het paard pijnlijk is. Die gaat dan de achterkant van de hoef ontlasten, waardoor... enzovoorts. Steunsels regelmatig controleren voorkomt een hoop narigheid. Daarbij is het wel zo dat het ene paard er van nature meer problemen mee heeft dan het andere. Bij Jack hoef ik er eigenlijk nauwelijks iets aan te doen, maar Harisha heeft enorm dikke steunsels die erg schuin staan en voortdurend de neiging hebben, om als ze eenmaal te lang zijn geworden, over de zool weg te groeien.
Groeten,
Frans
Warboel
