Ingrid den Ouden schreef op zondag, 9 januari 2005, 10:22:


Hoi Ingrid

Ja in dat eten geef ik ze ook geen vrijheid, ze mogen alleen grazen met mijn toestemming. En die geef ik soms als beloning, soms om kalmte te bevorderen. Ik probeer zoveel als mogelijk is drammerigheid te voorkomen. Wel heb ik gemerkt dat, bij het meegaan met mijn paard, dit voor hen zo natuurlijk aanvoelt, dat de graasreflex ook sterker aanwezig is. Ik doe mijn best hierin en met Ulla is het nog steeds lastig soms.

Meegaan met de keuzes van je paard is meer geschikt voor buitenritten en minder geschikt voor in de bak rijden. Anky van Grunsven wandelt elke dag met haar paard en laat het daarbij ook grazen. Ook als ze ergens op locatie is voor een wedstrijd. Ze zegt dit nodig te hebben voor de band met haar paard. Als een paard een taak krijgt waarbij de ruiter alles moet bepalen om die taak goed te kunnen volbrengen, dan is die afwisseling met buitenritten waarbij het paard meer vrijheid heeft zijn eigen pad te bepalen, erg belangrijk om tot de hoogste prestaties te komen. Ik heb gemerkt dat echt gewillig en vloeiend samen bewegen flink aan kwaliteit toeneemt daardoor. De kwaliteit van gehoorzaam reageren neemt toe, ook als er momenten zijn waarop de rijder 100 % wil leiden. En veel paarden worden verondersteld dit altijd te doen. Russ Burns die al meer dan drie jaren ook heel ver gaat in het mee gaan met zijn paard, schrijft in de yahoo egroup, horsemaninside. Wie een samenvatting van zijn brieven wil hebben, op het punt van "going with your horse" mag me mailen dan stuur ik het op. michielslegten@home.nl

Ik weet niet hoe de passenger game gaat, het zal raakvlakken hebben.

Michiel

Ingrid den Ouden schreef op zondag, 9 januari 2005, 18:34:


Mooi verhaal Ingrid, je gaat al langere tijd mee met de wensen van je paard, merk ik. Het allereerste begin is beste even wennen voor paard en hond. Het onderstaande schreef ik in een honde groep:

Ook als iemand begint met zijn hond keuzes te geven
dan zullen veel honden en paarden ook, eerst de baas gaan spelen
en de aanwijzingen van hun baas negeren. Hoe lang dit duurd weet ik
niet, ik probeerde in die zelfde eerste keer, mijn hond te laten
ontdekken dat ik bewust mee ga met haar keuzes. Blos kan niet
dominant over mij zijn zolang ik wil gaan waar zij gaat!
En zodra ze opmerkt dat er geen dominantie nodig is om te kunnen
doen wat ze wil, dan wordt het wederzijds, en willen ze (paarden en
honden) beter luisteren als voorheen. Het langste duurde het bij Ur
(een ruin van bijna 4) met drie wandelingen van ongeveer 15 minuten.
Daarna werd hij heerlijk kalm en gewillig. Uniek een zelfde paard
daar hebben we nu twee keer zo mee gelopen buiten de wei en hij
heeft het nog niet door en is nog erg nerveus.

Vanmorgen met mijn hond Blos heb ik gemerkt dat ik het snelle
vooruitlopen, los zonder lijn, gemakkelijk kan begrenzen door "stop"
te vragen. Deze stops zien er anders uit dan vroeger, het is een
subtiel verschil. Er is meer communicatie in, minder gewoon reageren
op een bevel, dát is het. Ook keek ze een paar keer achterom, maar
dat was een controle of ik niet ongemerkt een leuke afslag genomen
had, die zij in haar haast voorbij gelopen was

Michiel

----------------------

Hoi allemaal

Vanmorgen ben ik Blos haar pad weer gevolgd, de grote keuzes maakte ik en de variaties daarbinnen was haar keus. De methode van "going with your dog", ontwikkeld zich nog steeds meer. Het kan haast niet verder denk ik soms. Blos gedraagt zich nu zo, dat ze als een echte speurhond, 4 meter links en rechts van ons pad, alles opmerkt wat daar ligt aan eetbaars. Het is heel mooi om dit gedrag te zien, ... zoef zoef ... stoppen ... snel verder ... op haar achter benen staan om achter een muurtje de geuren op te vangen ... en dan weer snel verder ... achter om kijken of ik wel meekom.

We zijn zonder lijn weer onder en over het treinstation gegaan. Blos haar uitstraling is nu zo dat veel mensen kijken en zeker denken te weten dat er geen eigenaar bij hoort. Ook als ik dicht bij Blos ben, kunnen mensen alleen zien dat we bij elkaar horen omdat ik stil blijf staan, als Blos ook stil staat. In de lange tunnel was het druk en Blos was bijna uit het zicht gelopen 30 meter verder, ik floot zachtjes en ze rende in volle vaart tot kort voor me Mooi is dat, dit mag ik graag zo af en toe uit testen. Ze kwam bij me, niet voor een beloning, ook niet als een reactie op een commando, wel omdat ze dacht dat ik bezig was om een andere route te nemen. En dit is nog veel mooier, het geeft aan hoe vlot zij meegaat met mij, omdat ik nu meer mee ga met haar. En meestal hoef ik daar niet voor te fluiten of haar naam te roepen, weg stappen een andere kant op is meer dan genoeg.

Groetjes, Michiel

Michiel schreef op maandag, 10 januari 2005, 12:10:


Even een vervolg hierop:

Één van de kritieken op "mee gaan met de wensen van je paard is", dat je er een verwend paard van zou kunnen krijgen. Een paard dat niet graag meer mee gaat met jouw hulpen.

Als je met "going with your horse"een verwend paard krijgt, dan is er echter iets helemaal mis gegaan. Tom Dorrance zegt het zo: "Going with your horse, komt eerst, opdat het paard jouw kan volgen, en als beide zo voor elkaar gaan zorgen, dát is de eenheid tussen paard en ruiter". Eigenlijk is het een klassiek probleem ... een paard dat niet doet wat de ruiter vraagt, en logisch dat we hier ver weg van willen blijven.

Ik zou dan ook stoppen met mijn experiment van "verregaand meegaan met" als ik merk dat mijn paard meer moeite krijgt om mij te volgen. Dát aspect zou juist beter moeten worden, anders is er iets fundamenteel mis gegaan. En zoals ik bij mijn hond bemerk, is het meegaan met mij, er duidelijk veel beter op geworden. Dat geeft me vertrouwen om ook met mijn jonge paarden verder te experimenteren.

Wat ik wel bemerk bij mijn hond en paarden dat er een verschil is tussen, dát wat ze graag willen en dát wat ze niet graag willen. Is het leuk, dan is het volgen super snel. Vinden ze het niet leuk, dan is de reactie trager. Mag dat? Ja dit is voor mij nog vooruitgang, een dier met persoonlijkheid die niet afgeleerd heeft zijn eigen mening te laten merken. Vroeger (kort geleden nog) toen ik alles zelf bepaalde, was dit verschil veel minder merkbaar.. Alles was meer vanuit gelatenheid, mij volgen was zonder eigen inbreng. En hierna wil ik niet meer terug ... mits ik met een verwend dier kom te zitten.

Wat zou verwendheid kunnen veroorzaken?
1- Dingen met je paard doen die het niet echt leuk vind, waardoor het met koppigheid eraan kan ontsnappen. Dat lijkt me de voornaamste reden. Dressuur gaan doen met een paard dat veel liever buitenritten maakt bijvoorbeeld (het omgedraaide zal in mindere mate ook voor kunnen komen). Telkens als we iets doen of vragen van een paard, wat het leuk vind, dan bouwen we krediet op. En vanuit die overvloed ... als het goed is ... vindt het paard het ook geen probleem om mee te gaan met iets wat het eigenlijk vervelend vindt. Hebben we weinig krediet opgebouwd door veel te vragen en weinig te geven, dan komen de weigeringen. Een goede rijder weet wat het paard graag wil, en leidt daar naar toe. We kunnen ook meegaan met het paard en dan zien we haarzuiver wat het paard graag wil.
2-Niet echt de leider zijn, waardoor het paard over je heen wil en kan lopen, ja dat veroorzaakt natuurlijk ook verwendheid. Dat is een opvoedingsprobleem, dat opgelost kan worden met, achteruit te sturen, en paarden kunnen wegsturen uit je ruimte. Dominantie van het paard, dat is nog geen oorzaak voor, niet met mij mee willen gaan. Deze karaktereigenschap geeft juist een genieten van zelf zijn eigen pad mogen bepalen, en vanuit dat krediet, zal het ook graag mee gaan met de super leider die dit allemaal voor hem mogelijk maakt. Zo ervaar ik het tenminste met mijn dominante hondje Blos, en bij paarden verwacht ik hetzelfde.

Afwisselend leiderschap, en dingen doen die leuk zijn voor je paard, daardoor gaan paarden heel graag met ons mee. Ik geloof niet meer in het oude advies: het paard zal er wel aan wennen, dat jij alles bepaald wat het moet doen. Ja wennen zal het meestal wel, ten koste van ... alles wat me dierbaar is aan het contact met mijn paard.

Michiel

Piet schreef op dinsdag, 11 januari 2005, 23:30:



Alles heeft zijn eigen zin, zo ook dit boek. Ook al is het niets voor ons, de schrijfster heeft zelf de stap gemaakt van traditioneel naar iets meer natuurlijk en heeft daar een boek over geschreven. Perfect dus voor anderen die ook toe zijn aan het zelfde kleine stapje.

Lang niet genoeg voor ons, dat begrijp ik, de realiteit is, dat het zo begint voor de meeste mensen.

Michiel

Nick Altena schreef op donderdag, 13 januari 2005, 12:46:




Hoi Nick, mooi dat je de onzin uit dit boek duidelijk maakt. Sommige mensen moeten dit doen, ieder op zijn eigen wijze, ieder zijn taak. Er komt geen maar ... echt iedereen heeft zijn eigen zinvolle inbreng. Zelfs die mensen die dit boek geschreven hebben, en hen die het lezen ... of is dit toch nog een maar ...?

Ik hou van dat wat is, en dat brengt me op het onderwerp Spirituele omgang met paarden. Waarvan een definitie niet zo gemakkelijk te geven is, houden van elk moment wat je paard ook doet, is er echter wel een onderdeel van. Kunnen we ook zo tegen mensen zijn? Als mij dat wel lukt, dan komt dat vanuit diepgaand begrip van hun situatie. Net als met paarden, geen verschil.

Michiel

Een kudde samen in de wei, op blote voeten en ergens kunnen schuilen als ze willen. Hoord daar ook geen hengst bij? Voor een natuurlijke evenwichtige kudde? Logisch gedacht zou dat ook zo moeten zijn. Waarom doen we dit dan niet? Waar zijn we bang voor? Er zal hier best wel eens over geschreven zijn hier, ik heb niet alles gelezen.

Natuurlijk omgaan met paarden, wat daar ook bij hoord voor mij is "going with your horse". Paarden willen graag een weidere omgeving verkennen, laat het hek maar eens open staan, dan wordt dit direct duidelijk. Het paard zijn eigen weg laten zoeken is de vervulling van deze nieuwsgierigheid behoefte. Het rijden wordt er ook zoveel leuker op, voor paard en ruiter als het paard gedreven door nieuwsgierigheid en levenslust helemaal in zijn element komt.

Het hoogtse doel in de omgang met paarden, en daar begin ik net woorden en gedachtes aan te geven, is het spirituele rijden. Door sommigen omschreven, als rijden zonder armen en benen, puur vanuit wederzijds begrip, waarbij er geen gehoorzamen meer is, wel in eenheid samen bewegen. Deze perfectie is altijd al spontaan gegeven, enkel onze gedachtes dat het anders zou moeten zijn dan het is, schept de illusie dat het heudige moment die perfectie niet bevat. Dit spirituele of verlichte perspectief, geeft interessante visies. Alhoewel voor velen dit een straatje te ver is, mag ik er toch graag over uitwisselen, de komende jaren. Iedereen zijn eigen gekte

Michiel

Sorry voor de taalfoutjes, ben een beetje dislectisch, met spellings correctie is het zo:

Een kudde samen in de wei, op blote voeten en ergens kunnen schuilen als ze willen. Hoort daar ook geen hengst bij? Voor een natuurlijke evenwichtige kudde? Logisch gedacht zou dat ook zo moeten zijn. Waarom doen we dit dan niet? Waar zijn we bang voor? Er zal hier best wel eens over geschreven zijn hier, ik heb niet alles gelezen.

Natuurlijk omgaan met paarden, wat daar ook bij hoort voor mij is "going with your horse". Paarden willen graag een wijdere omgeving verkennen, laat het hek maar eens open staan, dan wordt dit direct duidelijk. Het paard zijn eigen weg laten zoeken is de vervulling van deze nieuwsgierigheid behoefte. Het rijden wordt er ook zoveel leuker op, voor paard en ruiter als het paard gedreven door nieuwsgierigheid en levenslust helemaal in zijn element komt.

Het hoogste doel in de omgang met paarden, en daar begin ik net woorden en gedachtes aan te geven, is het spirituele rijden. Door sommigen omschreven, als rijden zonder armen en benen, puur vanuit wederzijds begrip, waarbij er geen gehoorzamen meer is, wel in eenheid samen bewegen. Deze perfectie is altijd al spontaan gegeven, enkel onze gedachtes dat het anders zou moeten zijn dan het is, schept de illusie dat het huidige moment die perfectie niet bevat. Dit spirituele of verlichte perspectief, geeft interessante visies. Alhoewel voor velen dit een straatje te ver is, mag ik er toch graag over uitwisselen, de komende jaren.

Michiel

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 13 januari 2005, 23:19:


Hoi Ingrid,
het boek van Nanda ken ik, het leest als een roman, erg mooi. Ik deel haar inzichten en zie het op mijn manier. Bijvoorbeeld als Nanda ervaard dat haar paarden haar levenslessen leren, dan zie ik het zo, dat onze eigen realiteit, het enige is wat teld en dát is onze levensles. Kortom mijn omschrijvingen zijn iets minder magisch, de uitkomst is hetzelfde.

Voor mensen die haar nog niet kennen:
http://www.paardenfluisteraar.com

Waarin ze o.a schrijft:
Spiritualiteit is in mijn beleving het streven naar een perfecte balans tussen het aardse en het hemelse, zonder dat een van beide overheerst. Het is dus niet zweverig, maar juist heel praktisch. Stevig met twee voeten (of op de rug van je vierhoevige vriend) op de aarde staan en je tegelijkertijd verbonden voelen met 'Al wat is'. Het is bewust leven, bewuste keuzes maken en bewust zijn.
Hoe paarden ons kunnen helpen bij ons spirituele bewustwordingsproces staat uitgebreid in mijn boek beschreven. Maar hier nog even heel in het kort:

- Het begint er mee dat paarden ons helpen om ons evenwicht te vinden en bewaren. Niet alleen heel letterlijk, maar ook figuurlijk.

- Paarden zijn zich steeds bewust van onze ware emoties en gevoelens. Ze spiegelen die naar ons terug, zodat we ons zelf kunnen zien zoals we werkelijk zijn.

- Bovendien kunnen paarden ons helpen om ons weer te verbinden met de natuur en 'Al wat is'. Door deze verbondenheid worden we ons ook steeds meer bewust van onze eigen ziel.

- Als tegenwicht houden de paarden ons met beide benen op de grond en helpen ze ons om te aarden.

- Paarden helpen ons om onze innerlijke kracht te vinden zodat we ruimte in durven te nemen om te zijn wie we (in al onze prachtige imperfectie) werkelijk zijn.

- Ze helpen ons om duidelijke grenzen te stellen die recht uit ons hart komen en die voorkomen dat we ons gekwetst of gefrustreerd hoeven te voelen.

- Paarden leren ons om een natuurlijke leider te worden; iemand die helemaal zichzelf is en het waard is om gevolgd te worden

Huertecilla schreef op vrijdag, 14 januari 2005, 10:39:


Kan ze niet vinden, heb overal gezocht.
En zou ze wel graag willen zien.

Michiel

Ingrid den Ouden schreef op zaterdag, 15 januari 2005, 15:13:


Hoi Ingrid, Egon en anderen

Mooi dat er mensen zijn die duidelijke standpunten innemen. Hoe kan echter iets wat werkelijkheid is, absoluut fout zijn? Voor mij is hoefijzers of je paard binnen laten staan, of iemand die de zweep gebruikt, niet absoluut fout. Zonder veroordeling (en alleen theorieën kunnen veroordelen) is het gewoon dat wat is, een stuk werkelijkheid met zijn eigen schoonheid. Ik zou het zelfde doen als ik de kennis en ervaringen had van die andere mens.

Als ik iets absoluut fout vind, dan ben ik in oorlog. Als ik in harmonie ben dan geef ik mijn mening over blote voeten en paarden 24 uur buiten houden, vanuit begrip en vriendelijkheid. Het lijkt subtiel in werkelijkheid ligt het net zo ver uit elkaar als haat en liefde. Ik denk dat we allemaal in wezen vriendelijk zijn en oorlog een vergissing is.

En ook in oorlog zijn kan ik begrijpen, het is zo makkelijk een ideaal verwijtbaar te maken of te zien als iets wat nu al absoluut zo zou moeten zijn. De realiteit is echter het enige wat schoonheid en harmonie heeft. Ik weet niet of dit wel gehoord kan worden? Theorieën over wat zou moeten zijn, blijven slechts theorieën. De werkelijkheid zelf is een paard, een mens, een mooie schuur en fraaie hoefijzers, dagelijkse dingen meestal met zorg en beste bedoelingen gedaan.

Parden zelf zijn ook niet verwijtbaar. Niets aan een paard is absoluut fout en niets aan paarden rechtvaardigt het gevoel van oorlog, in mijn wereld kan ik niet geloven dat een actie van een paard er niet had mogen zijn ... begrip en waardering voor alles wat hij doet ... en vandaaruit aansturen op verbeteringen.

Vroeger was ik ook zo een prachtige denker die alles kon veroordelen om van daaruit de wereld te verbeteren, wat natuurlijk nooit echt lukt. De wereld is zoals hij is, altijd mooier dan mijn verhaal van afkeuring, dat weet ik nu heel zeker. Nu is het bijna verleden tijd dat ik anderen zaken verwijt, begrip en vriendelijkheid is daar voor in de plaats gekomen. En ik hou mijn mond niet stil en ga mijn eigen weg samen met anderen.

Wat me daarbij geholpen heeft is te vinden op www.thework.org of in onze egroup http://health.groups.yahoo.com/group/Liefde-voor-dat-wat-is

Michiel

e m kraak schreef op zaterdag, 15 januari 2005, 23:49:


Je heb het niet goed begrepen Egon.
Wil het best verder uitleggen als je wilt.

Groet, Michiel

Collane schreef op zondag, 16 januari 2005, 11:13:


Hoi Collane

Juist wij paardemensen weten als geen ander, hoe vriendelijkheid en begrip uitwerkt op ons paard. We kunnen denk ik bijna allemaal (en bijna altijd) zonder veroordeling zijn, wat ons paard ook doet. En vanuit die innerlijke harmonie aansturen op verbeteringen. Ook al bijt het, ook al slaat het op hol, kan het soms niet doen wat wij van vragen, ook al vecht het met andere paarden ... in kalmte en waardering voor het dier, vinden de grootste transformaties plaats. En niet alleen dat, het voelt gewoon ten alle tijde het beste om uit te gaan van onschuld en vriendschappelijkheid. We weten het, en we doen het zo. Mijn ervaring en pleidooi is, met mensen kan het precies eender zijn. Wat mooi dat we dit samen met ons paard kunnen leren.

Michiel

e m kraak schreef op zondag, 16 januari 2005, 18:22:


Mooi, dat niet opwinden
Ik hou ervan de dingen helder en duidelijk uit te leggen en de logika zo passend mogelijk te laten zijn. Is het je opgevallen dat ik het al uitgelegt heb? In het verhaal, hoe wij met paarden omgaan, en elk gedrag van hen opvatten als onschuld en met vriendelijkheid en begrip beinvloeden. En dat we ook kunnen leren met mensen zo om te gaan. Zelfs in de extreemste situaties, zoals de concentratiekampen. Als ik kampbeul was, wie zou mij dan uit mijn verwarring kunnen halen? Als ik gevangen was, wie zou dan mijn lijden kunnen verlichten? Onschuld, vriendelijkheid en begrip ... zijn sterke partners. Zoiets Egon.

Michiel

Collane schreef op dinsdag, 18 januari 2005, 0:53:


Ja iets begrijpen is nog geen goed praten. Onvoorwaardelijk liefdevol zijn, tegen alles en iedereen, dat is niet zo makkelijk te verwezenlijken. Ik begrijp dat de meeste mensen de extreme voorbeelden alleen maar met geweld kunnen beantwoorden. Als je de kampbeulen van deze wereld zou willen doodschieten, dan wil je dat uit medeleven met de slachtoffers en dat je daar een eind aan wil hebben. De intentie is goed, de uitvoering is verwarring, omdat de kampbeul iets soortgelijks denkt, hij denkt ook de wereld te verbeteren met geweld. En laat niemand denken dat ik geweld in welke vorm ook goedkeur, wel begrijp.

Laten we het maar over paarden hebben, de liefde-voor-dat-wat-is egroep is er meer geschikt om de extreme voorbeelden (buiten de paardenwereld) te bespreken.

Michiel