Misschien komt het omdat ik zelf veel mee bezig ben dat ik het merk. Net zoiets als wanneer je een bepaald merk auto gekocht hebt, je ineens heel veel van zulke auto's ziet.
Maar volgens mij is clikkertraining sterk in opkomst.
Gisteravond zag ik op tv dat Martin Gaus doodgemoedereerd een hondje zat te clikkeren.
Weliswaar met een onhandige clikker in zijn hand maar toch.... Ineens geen verhaal meer over dominantie en gesjouw en getrek, maar een man die rustig vanaf de bank met zijn hondje bezig was met een clikker en een snoepje.
Als deze man, de bekendste hondentrainer van Nederland, er op dit moment zo van overtuigd is, dat hij op de beste manier bezig is dat hij dat op tv voor gaat zitten doen, dan is er heel wat aan de hand. De proffesionele hondentrainers doen er goed aan om zich deze kennis ook eigen te maken.
En niet alleen de hondentrainers.
Iedereen die ik tot nog toe heb laten zien wat je in een paar maanden kan bereiken met een groen paard als groene trainer, is enthousiast en wil dat ook kunnen.
Het is duidelijk dat vooroordelen geen stand houden omdat ze allemaal ingehaald worden door de praktijk. Dat een bedelend paard altijd de schuld is van de trainer die het nog niet helemaal begrepen heeft. Dat een paard niet z'n best zou doen voor een eetbare beloning waarvan het tegendeel blijkt enz.enz.
Ik zou willen zeggen aan mensen op de lijst die zich bezig houden met het leren omgaan van anderen met paarden *"Wordt Wakker"* !
Onderscheid je niet alleen door de andere manier van denken over paarden, doe dat ook door een andere manier van trainen.
Leer jonge kindertjes binnen vijf minuutjes een nieuwe "coole tric" zodat vriendjes en vriendinnetjes zeggen , Goh VET ..... waar heb je dat geleerd?
Er kan ineens zoveel meer!
Piet

Piet schreef op vrijdag, 26 november 2004, 8:50:


Ik wil nog even wat toevoegen.
Zaterdag tijdens de clinic zag ik een meisje van elf jaar een groot paard aanleren dat hij voer moest negeren zolang hij geen Yes had gehoord. Daartoe stak ze allebei haar handen een beetje schuin naar voren. Het paard moest de open hand met een stukje wortel negeren en eerst de andere hand aantikken. Deed hij het fout? Handen weg en een nieuwe opdracht geven. Lastig voor het kind? Ja, want over de coordinatie van de bewegingen moest ze goed nadenken. Moeilijk voor het paard? Kan iets wat je binnen een paar minuten leert moeilijk zijn?

jo schreef op vrijdag, 26 november 2004, 9:14:

Meer is het ook niet, maar je stem gebruiken met een heel kort woord is net zo goed, wellicht nog wel beter,omdat een clikker altijd twee geluidjes laat horen.

wat de boer niet kent, dat eet
ie niet.....
Hollandse stijfkoppigheid. :)


Alles wat we een paard aanleren is een truukje.
Ik wilde hier maar mee aangeven dat, mits goed aangeleerd, een kind haar paard dingen kan leren die tot nu toe niet of heel moeilijk mogelijk waren.
Eigenlijk omdat een paard zo meewerkend en denkend wordt dat hij zich zelf leert. Denk je dat ze het, als kleine voorbeeldjes, niet leuk vinden een paard "voetje" te leren geven door alleen maar naar die voet te wijzen?
Dat een paard zelf zijn halster induikt? Dat hij door met je vinger op de grond voor je te wijzen naar je toe komt?
Hoezo ongelukken en gestresste paarden.
Hoor je niet liever Yes! dat heb goed gedaan, dan gekanker en gescheld op een paard dat niet wil of een "eigenwijze knol" is en maar es flink aangepakt moet worden?


.

En als je dat tegen Trui zegt en op het zelfde moment als Trui naar je luistert, Yes zegt en een bonbonnetje voert, hoef je het volgende keer niet meer te zeggen, had je plek zat, want deed ze het graag vanzelf :)

Het is geen methode die uit zijn verband getrokken kan worden.
Het is gereedschap wat je bovenop elke methode kunt gebruiken.

Piet

Karin schreef op vrijdag, 26 november 2004, 9:57:


clikkeren is ook maar een naam bij gebrek aan beter en om niet met wetenschappelijke termen te hoeven smijten.
ik gebruik ook een bridge (brug naar de beloning) Ik zeg Yes.


Ja je hebt gelijk, het is ook aan de gebruiker. In mijn ogen is het een onhandig ding. Ik vind het een voordeel dat ik allebei mijn handen vrij heb en dat ik Yes meer of minder enthousiast kan laten horen. Ook kan ik hem nooit vergeten. Maar inderdaad, alles wat een kort geluid maakt kan je gebruiken.


Piet

helena schreef op vrijdag, 26 november 2004, 15:05:


:) Zo'n soort foto moet volgens mij bij jullie in de buurt ook te maken zijn.
Piet

hermien de jong schreef op vrijdag, 26 november 2004, 19:06:


Dank je voor de info Hermien. Ik wist dat niet, ik had hem nooit eerder gezien met een clicker, alleen zoals ik hierboven beschreven heb.
Neemt niet weg dat het feit hetzelfde is he?

Piet.

Aangezien ik niet over bijzondere mysterieuze gaven beschik en dus niet mijn paard elke morgen hoor zeggen: "Goeiemorgen Piet, ik heb me best vermaakt vannacht, maar geef eens een dot hooi, want dat gras.....",
zal ik helaas op een andere manier met mijn paard moeten communiceren. Dit woord communiceren betekent heen en weer praten, m.a.w. Jij zegt iets en het paard zegt iets, ergens in het midden moet er dan een begrijpen zijn.
Maar het probleem is: we spreken niet dezelfde taal.
Ik weet wel, we hebben onze mond ervan vol dat we de "paardentaal" moeten leren, of we gebruiken het woord "lichaamstaal".
Is dat zo? Spreken wij die taal wel?
Of maken we gebruik van de aanleg van een paard om te imiteren en is het voor de rest een kwestie van druk geven op plaatsen die het paard (aangeleerd, of vanuit de omgang met andere paarden) kent?
Is ons communiceren inderdaad communiceren of is het niet meer dan het geven van orders op een voor een paard min of meer gemakkelijk te begrijpen manier?
Piet

jo schreef op zondag, 28 november 2004, 10:02:


Om de materie zou eenvoudig mogelijk te houden heb ik me beperkt tot praten. Natuurlijk heb je gelijk.


welke taal leer ik daar spreken dan? Paardentaal? Mens/paardtaal
paard/menstaal? Of leer ik op een voor het paard begrijpelijke manier orders te geven. En welke cursus had je dan in gedachten voor me?


Dat is mijn vraag inderdaad.


Waarom maakt dat verschil Joke?

Piet

Het paard van een vriendin loopt sinds een maand blootvoets. Ze
belde vandaag met de mededeling dat er een flinke hoek van de straal (zij achterkant) van de hoef van haar merrie was afgebroken.
Hoe erg is dat? Komt dat meer voor? Wat kan een oorzaak zijn?
Piet

Spirithorses schreef op zondag, 5 december 2004, 11:20:


Als ik vanuit de theorie denk Pien, is het vier maanden geleden dat Stef op blote voeten is gaan lopen en kan de nieuwe hoef het werk nog niet overgenomen hebben. Vooral omdat hij niet hard groeit.
16 jaar op ijzers is een enorm lange tijd. Ik stel me zo voor dat wanneer ik jarenlang op te kleine schoenen heb gelopen (denk aan die Japanse vouwtjes) en deze plotseling uit mag, ik ook niet pijnloos zou lopen de eerste tijd, door alle veranderingen in mijn voeten
Ik denk dat de hele structuur van de voet, dus niet alleen de hoef zich aan zal gaan passen. En verder dat de hoef zelf nog flink slijt op straat, dus nog erg zacht is, maar wel groeit. Als hij zou niet groeien, waarom zou je dan de steunsels kort moeten houden?
Piet

Els schreef op zondag, 5 december 2004, 14:03:


Misschien heb je het al eens vereld , neem me dan niet kwalijk dat ik het gemist heb, maar hoe weet je dat je pony's vitamine gebrek hebben? En waarom voer je dan wat je beschrijft?
Piet

Spirithorses schreef op maandag, 6 december 2004, 13:57:


Een stukje terug in deze discussie had je het erover dat de hoeven niet groeien maar de steunsels wel heeft me ook op een andere manier aan het denken gezet en ik vraag me nu wat dingen af.
Stel ik loop altijd op de toppen van mijn vingers. (Ik weet t moeilijk voor te stellen voor iemand die mij kent :) )
Tot voor kort heb ik altijd vingerhoedjes omgedaan.
Nu wil ik geen nieuwe meer kopen maar blootvingerig lopen.
Ik knip mijn nagels gelijk met de bovenkant van mijn vingertoppen in ingedrukte toestand. Die nagel verandert niet .
Omdat hij echter iedere keer als mijn vinger de grond raakt even ingedrukt wordt kan ik me voorstellen dat er in het groeipunt iets verandert waardoor de nagel harder zal worden.
Ik neem dus aan dat er aan de bestaande nagel niets verandert, voordat de nieuw gegroeide de grond raakt. (zacht zal dus zacht blijven)
Intussen ga ik vrolijk fluitend op mijn tenen verder met stukken op mijn vingers te wandelen. Wat gebeurt er? Blaren!, daarna open blaren, daarna open wonden! Slim als ik echter ben, heb ik pleisters rond mijn toppen gedaan toen ik zag dat m'n velletje rood werd. Wat zie ik na een week? Eelt!! Omdat mijn toppen wel druk voelen maar geen slijtage hebben heeft mijn huid zich aangepast aan de druk en is er een dikke laag eelt ontstaan. Nu kan ik zo af en toe best eens zonder pleisters lopen want het afgesleten eelt zal aan de vlees kant weer aangevuld worden. Geen pijn meer aan m'n fikken dus! Als ik er voor zorg dat de slijtage/aangroei een beetje gelijkmatig kan verlopen zal ik over een poosje op blote vingertjes de marathon winnen.

Mijn conclusie: de hoornlaag van de hoef verandert niet totdat de nieuwe groei de grond bereikt heeft.
De zool zou de kans moeten krijgen zich aan te passen, liefst op zo'n manier dat hij zo weinig mogelijk slijt.

Dit lijkt me te pleiten voor hele korte loopjes over ruwe harde bodem en heel langzaam uitbreiden of voor schoenen en hiermee de groei van de hardere zool te reguleren.
Piet

Nick Altena schreef op woensdag, 8 december 2004, 17:47:


Alle recame die over de geweldige waarde gemaakt wordt, moet je ook met een korreltje zout (!) nemen. Hoe witter het zeezout , hoe minder van de originele stoffen er nog in zitten. Eruit geraffineerd, want groenig zeezout vinden we vies.......
Piet

We hebben het gehad over suikerbieten, voederbieten en winterwortelen maar nog nooit over witlofwortelen.
Worden deze wel eens als paardenvoer gegeven?
Als dat zo is, dan neem ik aan dat dat gebeurt nadat de witlofkrop eraf is geoogst. Dus ik denk dat er niet veel voeding meer in zal zitten, maar heeft iemand hier ervaring mee?
Piet

Peter Donck schreef op vrijdag, 10 december 2004, 8:47:


Dank je voor de info Peter!
Sorry dat ik eerder gemist had.
Piet