Diestelmans Liesbet schreef op maandag 24 november 2008, 22:20:


De buikjes wordne al voller, van Fons zelfs tonnetje rond. Maar de ruggengraatjes en ribben en heupen blijven heel goed te voelen.
Ze eten nu dus bijna letterlijk de hele dag door hooi, ook al liggend. En 's avonds een handje slobber, emer durf ik niet geven.
Bolleke stapte vanmorgen wel erg moeilijk, die ligt ook heel veel, dat was toen ook de ziekste. Gistren lag hij een uur lang in de zelfde houding, heb hem toen toch maar recht gezet (gelukkig is hij zo klein dat ik dat alleen kan) Denk dat ik toch maar nog eens de dierenarts laat komen voor hem. Of eerst een rondje stapen aan de hand en zien wat hij dan doet.

Aafke schreef op woensdag 26 november 2008, 10:54:


Wat is het toch een sterk dier!!!
We blijven duimen, kom op, darmen, schuiven die handel!

afkijken , geluid is wel hoogst ergerlijk

http://nl.youtube.com/watch?v=vrYOQ52U3LQ

Tja, wat kan je daar over zeggen...

Bolleke, een van de minishetjes doet het vandaag duidelijk slechter dan anders.
Daarnet even de bende op de weide, met terugkomen zakte hij verschillende keren in elkaar en moesten we hem recht zetten.
Uiteindelijk hebben we hem naar de stal gedragen.
Ik heb geen idee wat er aan de hand is.
Ik wacht nu op de dierenarts, duimen jullie voor ons kleintje?

Sieta schreef op woensdag 26 november 2008, 19:18:


Ook de dierenarts heeft nog geen idee, alleen dat hij heel erg zwak is.
Beetje ondertemperatuur, darmperistaltiek ok tot wat overactief. Licht hartruis maar dit kan ofwel iets echts zijn maar meer waarschijnlijk gewoon omdat hij zo verzwakt is.
Bouwafwijkingen wist ik natuurlijk al (kromme, bolle rug, afwijkende beenstand), bijna geen bespiering meer en heel erg mager.
Ze vermoedde dat het omvallen gewoon van zwakte was, naast al wat moeilijker bewegen door zijn foute bouw.
Ze heeft bloed genomen, morgen weten we hopelijk meer.
Ze waren vandaag een paar uurtjes op de grote weide achter geweest, hij wilde mee met de anderen en is tot achter gesukkeld, blijkbaar heeft hem dat helemaal uitgeput want terug geraakte hij niet meer.
Tussen vertrek van de da en terug naar de stal had hij enkele pasjes gezet en was alweer gevallen, daarbij uit de schuilstal de blubber in gerold. Rare houding en alweer niet recht kunnen. Piablo zag me, kwam naar me toe en stapte zo over hem heen, best eng.
Ik heb hem nu in ons noodstalletje (eigenlijk hooiopslag) staan, stro gehaald, tot aan zijn buikje er in, hooi en water onder zijn neus.Zo kan hij alvast neit eer omgeduwd worden of op getrapt. Hij heeft vier worteltjes gegeten en knabbelt rustig hooi. Het laatste uur is hij ook niet meer omgevallen en als hij valt valt hij zacht of tegen hooibalen aan.
Piablo en Moon gaan nu om de beurt met hun hoofden over de halve deur heen hangen, ben daar blij om. Hij ziet de andere shetjes niet meer door die deur maar heeft zo toch het gevoel niet alleen te zijn.
Straks nog eens kijken, als hij nog staat ga ik slapen, zo niet wordt het wekker zetten en controleren.
Echt raar, hij eet eigenlijk best goed, is herhaald omtwormd en toch zo super mager, ze waren allemaal dun maar de anderen zijn levendig, actief en zichtbaar aan het verdikken nu gelukkig met de slobber er bij naast al het hooi.
Bah, had ik maar vroeger gebeld.

Shit, hij lag alweer, languit, hals en hoofd plat en dan met die grote ogen zo kijken van help me...
Nog maar eens rechtgezet en even geholpen tot hij zijn evenwicht had, meteen begon hij terug hooi te eten.
Hij had gemest en toen ik hem rechtzette begon hij ook te plassen, dat werkt toch allemaal goed dus.
De wil is er, nu maar hopen dat zijn kleine lijfje toch nog sterk genoeg is om de nacht door te komen.
Zal de wekker maar zetten...

Sieta schreef op donderdag 27 november 2008, 8:20:


Bedankt voor de duimen allemaal!

Hij is er nog, maar meer ook niet.
Geen mest meer gezien, ga straks wat masseren en onder de laag stro zoeken of ik nog iets vind. Om 2 uur nog eens rechtgezet, vanmorgen stond hij recht, maar in een hoekje tegen het hooi leunend, kon niet aan zijn drinken want hij kan niet achteruit, alleen enkele pasje s vooruit. Dus maar weer half opgetild en gedraaid, toen heeft hij 1/4e emmer water gedronken. Gisteravond laat ook nog, drinkt dus goed.
Hij kan een klein beetje voorwaarts stappen als ik zijn kont tegen/tussen mijn benen zet en dan voorover buig en schijn schouders/hals ondersteun, dan duw ik een beetje met mijn knieen en dan doet hij een ministapje waarbij ik hem echt in evenwicht moet houden.
Eiken staan op het achterste stuk, maar daar is hij amper geweest, zal het toch eens aan de dierenarts vragen of dit een oorzaak kan zijn. Maar dit kan niet verklaren waarom hij zo extreem vermagert denk ik.
Een andere mogelijkheid waar ik aan begin te denken is maagproblemen door al zijn wormen en ontwormingen, hij knarst ook nu en dan met zijn tanden, volgens de dierenarts kan dit op maagklachten wijzen of op erge pijn. Maar waar...
Hij eet nog hooi, maar heel traag knabbelend. Hij is heel apathisch.
Slijmvliezen zijn licht roos en hij lijkt tov gisteren nog dunner geworden, niks buikje meer.
Geen koorts.
Staart is slap, omduwen kan je met 1 vinger, hoofd hangt laag.
Was hij zo klein niet dat ik hem kon tillen dan was hij er al niet meer denk ik.
Ik hoop dat ik straks meer weet, ik mag om 12 uur 30 bellen voor de eerste bloedresultaten.
Alle anderen zijn gelukkig levendig en actief, zal dus wel niks besmettelijk zijn. (Moon lag vanacht ook en was heel verontwaardigd dat ik toch even wilde dat hij opstond).
Nu vlug boodschappen doen en dan terug Bolleke.

Bolleke is een uurtje geleden in mijn armen gestorven.
Heel vredig, hij lag en wilde echt geen moeite meer doen om op te staan, zijn hoofd in mijn handen, hij stopte met ademen, ik kon zijn hartje nog enkele keren onregelmatig horen kloppen met de stethoscoop en toen was het helemaal stil.

Net met de dierenarts gebeld, ze weet niet waardoor.
Eiwit te laag, wel nog steeds worminfectie ondanks al het ontwormen, spierafbraak, witte bloedcellen, hematocriet, nier en leverwaarden normaal, of toch zo goed als, niks om dit echt te verklaren.
Ze vermoed ofwel schade aan ingewanden en hart door de wormen ofwel iets aangeboren ook gezien zijn vreemde bouw.
Ik laat geen autopsie doen denk ik.
Hij ligt nu op een kruiwagen in het hooi, heel mooi net alsof hij slaapt.
Weet niet wat ik verder met hem doe.
Ik wil een gat graven voor hem en hem een boom geven, maar ik weet het niet.
Ik wil hem gewoon terug.

Straks de kinderen van school halen, dat doet nog het meeste pijn om het aan hen te zeggen en hen afscheid te laten nemen.

We hebben hem net begraven.

Klein mannetje, kleine kleutershetje met je kromme rug en rare beentjes, klein witteke met je grijze vlek, met je grote karakter. Eerste keer leiden aan het touw werd dramatisch steigeren tot je omviel, je kende echt nog niks. En het wassen toen je ook nog luizen had deden we uiteindelijk terwijl je op je zijde lag. Maar de laatste maanden van de korte tijd die je hier was liep je netjes mee, met of zonder touw. Je leerde worteltjes eten en hield daar zo van. Je hinnikte als je Greta of Laura zag, kwam aangesukkeld voor een knuffel en een worteltje. Poetsen vond je heerlijk. Je was bijna onafscheidelijk met Django en Fonske tot je te zwak was om bij hen te blijven.
Kleintje, het is vreemd leeg zonder jou. Ach Bolleke, wat je ook had, of je nu pijn had of niet, het is voorbij. Jammer dat je hier niet oud mocht worden met je vriendjes maar ik hoop dat je het hier toch fijn vond. Het spijt me dat ik niet meer voor je heb kunnen doen.

Ik heb nog voor de school uit was een mega kuil gegraven, heel zwaar hier in deze klei. Dat deed toch wel deugd, dat harde werken, om me af te reageren.

Daarna de kinderen gehaald.
Tristan van 5 wilde vooral weten hoe diep de kuil is voor het graf en hoe dat komt en hoe dat er uit ziet, maar wilde niet mee maar tv kijken of op de computer. Is ok voor mij.
Greta hysterisch, dat kan niet, hij is pas 1 jaar, en dan na de eerste huilbui stille tranen.
Laura een bijna identieke reactie.
Anna wat gehuild maar die is er nuchterder onder.

Laura en Greta hebben hem helpen begraven. Stro in de kuil (grondwater kwam al omhoog), ik in de kuil, Laura heeft me geholpen hem er in te leggen. Iedereen nog even in de kuil voor de laatste knuffel en aaitjes. Oogjes dicht. Stro er terug op en Laura en Greta hebben in de motregen geholpen de kuil terug dicht te gooien.
Alle klompen klei passen er niet meer terug in dus nu heeft hij een grafheuvel, zal nog wel wat zakken.
Greta heeft nog met grote ernst de heuvel en de grond er rond geharkt.We waren net klaar toen het donker werd.

We gaan er een boom op planten hebben we besloten, iets met bloemen (Greta) en met vruchten (Laura) wat niet giftig is voor de shetties.
Misschien appel of zo, nog even denken, heb wat schrik ivm te veel afgevallen appels die opgegeten zouden worden door de shetjes.

Hij ligt midden op de kleine shetweide, ik vind het een goed gevoel dat hij dan toch nog bij hen is en dat "zijn" boom hen schaduw kan geven in de zomer als die groter is.

Ilona Kooistra schreef op donderdag 27 november 2008, 21:26:



Niet vervelend, ik heb graag iemand die meedenkt en wie weet kan het anderen helpen.
We hebben hem sinds eind juni. Waar hij vandaan kwam zou hij ontwormd geweest zijn, maar ik twijfel hier aan. De man liet me wel een gebruikte spuit zien, doos met wit en geel (geen idee welk merk) maar ik vond toen al de buikjes te dik in verhouding.
In de eerste week dat ze hier waren zijn ze ontwormd voor 100 kg gewicht (ik denk dat hij maar 50-60 kg woog) met ivermectine. (Eqvalan)
Uit de mest van hem en Fons zijn toen een hele bende spoelwormen gekomen. Tenminste, dat is wat ik vermoedde, dat het spoelwormen waren, en de dierenarts bevestigde dat. Is niet microscopisch onderzocht. Lange, witte ronde wormen, 7 to 10 cm lang denk ik.
Daarna is hij erg ziek geworden, had chronische diarhee (ook al voor de ontworming) heeft uiteindelijk antibiotica gekregen en een electrolieten/vitamine siroop die ik 2 keer per dag via de mond moest geven. Een maand na de eerste ontworming, toen hij min of meer hersteld was op de diarhee na, een tweede, opnieuw met ivermectine voor 100 kg paard (ter vergelijking, hij is kleiner dan mijn hond die 25 kg weegt, maar uiteraard steviger gebouwd), dit op advies van de dierenarts.
14 dagen later een derde ontworming (alleen Bolleke, de anderen hebben we maar 2 keer gedaan) en toen zat er zeker niks meer in de mest. Moet ergens half augustus geweest zijn.
Resistentie dachten we niet aan omdat er dus duidelijk dode spoelwormen aanwezig waren na de eerste keer.
Hierna was de diarhee ook voorbij en begon hij wat bij te komen.
Plan was drie maand na die opnieuw te ontwormen, heb de spuit liggen maar nog niet gegeven want hij begon toen slechter te lopen en ziek te worden, ik had schrik voor opnieuw een hevige reactie zoals de eerste keer.
Misschien had ik het toch beter gedaan vorige week...
Maar de dierenarts zei me vanmiddag nog dat dit niet de oorzaak kon zijn, er moet ofwel een onderliggend probleem zijn ofwel al schade door vroegere worminfecties.

Of toch resistentie voor ivermectine denk ik nu. Maar zou je dan al die dode wormen gehad hebben? Of grote strongiliden die wel resistent waren en al die schade hebben aangericht? En waarom dan bij hem en niet bij Fons en Django die van de zelfde plaats komen en de zelfde ontworming gehad hebben? Bij Django hebben we nooit wormen gezien, bij Fons na de eerste keer ook niet meer.
Denk dat ik morgen maar weer de da bel en bij de anderen ook bloed laat prikken.
Piablo en Moon zijn vorig jaar geprikt en waren alle waarden die nagekeken zijn volledig normaal.
Of de hele bende nog eens ontworm met iets anders, ik overleg morgen nog even met de da. De schrik zit er wel in hier nu.

Bah, ik hoop dat het nog goed vriest deze winter zodat alles van wormeitjes ed dood is.

Gudrun schreef op donderdag 27 november 2008, 22:17:


Vergissing, net in agenda gekeken, niet juni maar juLi. 24 juli zijn we hen gaan ophalen.

Soms moet je ook accepteren dat sommige paarden nou eenmaal niet voorbestemd zijn om te blijven leven. Ik begrijp uit jouw mailtjes dat dit paardje geen toppunt van gezondheid was vanaf het begin af aan. En dan kun je nog zo je best doen, maar het dier zal altijd een achterstand blijven houden, en als eerste sneuvelen als de situatie daartoe aanleiding geeft. Heel triest, maar wel de harde werkelijkheid.

Is ook zo.
Ik heb jarenlang op prematuren gewerkt, op de intensieve afdeling, kindjes van 500 - 1000 gram of met een zware aangeboren afwijking. En ook heel veel daarvan waren niet bestemd om te blijven leven, heel veel daarvan heb ik, in het beste geval samen met de ouders, soms ook alleen, in de armen gehad en bijgestaan tot op het einde. Soms mag het gewoon niet zijn.
Ik ben het alleen erg moe van mensen/dieren af te moeten geven... eerst de kinderen op oncologie, dan al die babies (erg genoeg weet ik niet meer hoeveel, sommigen herinner ik me nog goed, anderen niet meer), ons Princes, mijn ouders...
En dan met zo'n jong diertje wat in mijn armen wegglijdt terwijl ik gewoon niks kan doen behalve er zijn, heb ik het even moeilijk.

Laura was net nog beneden. Ze vertelde me dat de mevrouw waar we de shetjes haalden eentje na de geboorte erg heeft moeten helpen, flesjes bijgeven ed, Laura denkt dat het Fons was, maar is niet zeker, misschien was het toch Bolleke... Ik heb het adres nog, ik probeer morgen iets meer te weten te komen.
Het zou me op een of andere wijze toch helpen het te aanvaarden.
Heb de rest van mijn wijntje maar met Laura gedeeld onder het praten, hopelijk slaapt ze nu.

Bedankt voor het medeleven allemaal!

Heb net nog met de dierenarts gebeld (gelukkig was mijn vaste nu terug, de vervangster die de wachtdienst had is ook heel goed maar ken ik nog niet zo lang), ze zegt dat het absoluut niet nodig is om de anderen nog eens te ontwormen of bloed van af te nemen gezien de goede ontwormingen en gezien er geen wormen meer in de mest waren en omdat ze levendig zijn.
De parameters in het bloed die verstoord waren kunnen ook op andere problemen wijzen, zoals een chronische darmontsteking of zo, geen reden tot paniek voor de anderen. Volgens haar inderdaad een probleem van de pony (ze kent hem van toen hij vorige keer ziek was) die zwak was en niet door de wormen.
De andere 3 zijn aan het bijkomen, vooral de buikjes, Plukje is nooit echt dun geweest, Django en Fons wel.
Ze zegt toch wel krachtvoer te geven, meer dan dat beetje slobber want het zijn jonge paardjes en minishetjes, die mag ik niet vergelijken met de gewone robuuste shets die inderdaad heel sober en sterk zijn. Te klein en te tenger gefokt en dus ondanks het shet zijn regelmatig zorgenkindjes. Geleidelijk opbouwen tot minimum een halve kilo per dag tot er terug gras is. En volgende ontworming ten vroegste in het voorjaar, alleen als ze terug dunner worden.
Onbeperkt hooi moet natuurlijk blijven, maar voor minishets in de groei volstaat dit volgens haar niet.
Tja, Conny doet het prima met alleen hooi, Piablo en Moon hebben ook wat extra nodig in de winter, dat zal voor hen ook wel zo zijn dan.

@Piet, grondwater had ik helemaal niet aan gedacht.
Langs de weide zijn wat ondiepe beekjes, maar hij ligt dieper, ik hoop maar dat dat geen kwaad kan. Grondwater mag hier niet opgepompt worden, hebben we toen we bouwden aangevraagd ivm warmtpomp ed en zelfs dat mocht niet. De buren met dieren hebben allemaal leidingwater om te drenken gelukkig.
Goed dat je dat schrijft, ik hoop het nooit meer nodig te hebben, die kennis, maar we weten het nu toch.

We hebben besloten dat het een (hoogstam waarschijnlijk) appelboom wordt, of 2 ivm de bestuiving, moet nog eens opzoeken. Is niet giftig, mooie bloesem, appeltjes voor de paardjes en voor ons, snoeihout voor de paardjes op termijn en bij (te) veel valappels zetten we tijdelijk een stuk er rond af met draad en paaltjes.