Gudrun schreef op donderdag 27 november 2008, 12:55:

Mooi hoe je beschrijft dat hij rustig zijn laatste adem in je armen heeft uitgeblazen, dat zal het verlies toch iets zachter maken denk ik. Het waren vermoeiende dagen voor jullie beide, en hij kon zo te zien gewoon niet meer.
Inderdaad veel kans dat het door het ontwormen (dus door de grote hoeveelheid wormen die afkwamen) komt. Onze Menino (je weet wel, Anna haar lieveling hier) die heeft een behoorlijke koliekaanval gehad toen we hem destijds ontwormden, de wormen kwamen er met hopen uit.

Maak een mooi plaatsje voor Bolleke samen met de kindjes, dat zal jullie goed doen om afscheid te nemen.
Veel sterkte
Groetjes Sibyl

Gudrun schreef op woensdag 26 november 2008, 16:38:


Oh GOD!!! wat gebeurd er allemaal!!!!

We hebben hem net begraven.

Klein mannetje, kleine kleutershetje met je kromme rug en rare beentjes, klein witteke met je grijze vlek, met je grote karakter. Eerste keer leiden aan het touw werd dramatisch steigeren tot je omviel, je kende echt nog niks. En het wassen toen je ook nog luizen had deden we uiteindelijk terwijl je op je zijde lag. Maar de laatste maanden van de korte tijd die je hier was liep je netjes mee, met of zonder touw. Je leerde worteltjes eten en hield daar zo van. Je hinnikte als je Greta of Laura zag, kwam aangesukkeld voor een knuffel en een worteltje. Poetsen vond je heerlijk. Je was bijna onafscheidelijk met Django en Fonske tot je te zwak was om bij hen te blijven.
Kleintje, het is vreemd leeg zonder jou. Ach Bolleke, wat je ook had, of je nu pijn had of niet, het is voorbij. Jammer dat je hier niet oud mocht worden met je vriendjes maar ik hoop dat je het hier toch fijn vond. Het spijt me dat ik niet meer voor je heb kunnen doen.

Ik heb nog voor de school uit was een mega kuil gegraven, heel zwaar hier in deze klei. Dat deed toch wel deugd, dat harde werken, om me af te reageren.

Daarna de kinderen gehaald.
Tristan van 5 wilde vooral weten hoe diep de kuil is voor het graf en hoe dat komt en hoe dat er uit ziet, maar wilde niet mee maar tv kijken of op de computer. Is ok voor mij.
Greta hysterisch, dat kan niet, hij is pas 1 jaar, en dan na de eerste huilbui stille tranen.
Laura een bijna identieke reactie.
Anna wat gehuild maar die is er nuchterder onder.

Laura en Greta hebben hem helpen begraven. Stro in de kuil (grondwater kwam al omhoog), ik in de kuil, Laura heeft me geholpen hem er in te leggen. Iedereen nog even in de kuil voor de laatste knuffel en aaitjes. Oogjes dicht. Stro er terug op en Laura en Greta hebben in de motregen geholpen de kuil terug dicht te gooien.
Alle klompen klei passen er niet meer terug in dus nu heeft hij een grafheuvel, zal nog wel wat zakken.
Greta heeft nog met grote ernst de heuvel en de grond er rond geharkt.We waren net klaar toen het donker werd.

We gaan er een boom op planten hebben we besloten, iets met bloemen (Greta) en met vruchten (Laura) wat niet giftig is voor de shetties.
Misschien appel of zo, nog even denken, heb wat schrik ivm te veel afgevallen appels die opgegeten zouden worden door de shetjes.

Hij ligt midden op de kleine shetweide, ik vind het een goed gevoel dat hij dan toch nog bij hen is en dat "zijn" boom hen schaduw kan geven in de zomer als die groter is.

Gudrun schreef op donderdag 27 november 2008, 17:47:


Onbegrijpelijk dat dit kleine ventje ook overleden is, veel sterkte ermee. Jullie hebben het mooi afgesloten.

Gudrun schreef op donderdag 27 november 2008, 17:47:


Dat hebben jullie heel mooi gedaan. Sterkte.

Gudrun schreef op donderdag 27 november 2008, 12:55:


Och Gundren,.....wat erg en ik leef met je mee.
Die arme kleine stakker,maar wat een geluk dat jij bij Bolleke kon zijn zodat je hem niet vond en je moet afvragen hoe of wat!!.
Ik zou hem begraven en een boom geven net wat je verteld,straks krijg je spijt als je het niet doet namelijk.
ik begraaf mijn honden/katten ook gewoon in de tuin.
Wat zielig voor de kinderen,die raakt het echt en zullen er veel moeite mee krijgen denk ik.
Sterkte en gelukkig heb je de rest van de paardjes nog.
Veel liefs Conny

Gudrun schreef op donderdag 27 november 2008, 17:47:


Heel mooi geschreven Gundren,kon het niet droog houden hier....en het gevoel dat de kleine er nog is geeft rust denk ik.

Een goede boom is ook een wilg,je kunt hem knotten,hij groeit hard en de takken kun je de pony's voeren ze hebben al vroeg schaduw en lekkere blaadjes.

Conny

Gudrun schreef op donderdag 27 november 2008, 12:55:


Ach Gudrun, wat naar zeg!
Het herinnerde mij wel aan het overlijden van mijn vorige hond, Snoetie, die ook
rustig en vredig in mijn armen is weggegaan. Ze had zelfs eerst gewacht tot wij
terug thuis waren van een dagje uit.
Hoe hard het ook is, de ervaring dat je Bolleke hebt mogen begeleiden op zijn laatste
reis is iets wat je nooit meer vergeet. Net zoals je hem zelf ook nooit meer zult vergeten.
Hij zal altijd een speciaal warm plekje in je hart bewaren.
Als je dat koestert, gaat de pijn na een tijd wel verzachten.
Veel sterkte.

Anne Marie

Gudrun schreef op donderdag 27 november 2008, 17:47:


Ontroerend mooi.
Was de hele dag weg en lees het nu pas, wat vreselijk verdrietig maar wat fijn dat je zoveel bij hem bent geweest en hij nota bene in jouw armen zijn laatste adem heeft mogen uitblazen. Hij heeft zich geen moment alleen hoeven voelen en is vredig gegaan, zo klinkt het.
Mooi dat het zíjn boom wordt en hij zo ook nog wat kan betekenen voor de andere paarden.
Heel veel sterkte.