Piet schreef op vrijdag, 27 augustus 2004, 17:11:



Volgens mij heeft niet te maken met gebrek aan vertrouwen in jou, hoor Piet. Ik probeer het meer te zien in het licht der functionaliteit:
In principe vertrouwt hij een plas water niet zo errug, want eh... als jong paard ben je frivool en onervaren. Dus alleen met moed, beleid en trouw van een kuddeleider (baasje) durft hij er wel doorheen.
Maar dan... krijgt het jonge dier last van "kriebels" en MOET er koste wat het kost gerend worden. Adrenaline jaagt door zijn bloed. Hij ZIET die plassen niet eens!! Geen tijd om te focussen, alleen maar rennen. Modder en water voelt hij niet eens!
Ik ben ervan onvertuigd dat er tijdens psychische of fysieke stress een bepaald hormoon wordt vrijgemaakt (adrenaline? corticostroiden?) dat zorgt voor een tijdelijke verhoging van externe (pijn)prikkel-drempels, waardoor een dier in het vuur van het spel zelfs eventuele verwondingen niet worden bemerkt.

In het wild lijkt me dat ook best functioneel: stel je bent een paard en je moet op de loop voor een flinke leeuw. Dan redt je het toch niet lang als je niet die relatief kleine angsten laat maskeren door het allerbelangrijkste: je leven?

maar wij willen natuurlijk weer het andere uiterste: dat het paard braaf, zonder stress door de plassen stampt. En dat gaat je ook lukken hoor.

groeten
solita

kristel schreef op donderdag, 2 september 2004, 18:27:



Hallo Kristel, met afschuw heb ik je verhaal gelezen; ik begrijp je wanhoop heel goed. Je vroeg je af of ze er nog psychische schade van over zou kunnen houden.
Behalve dat ze jong is, en tijdelijk wat onzekerder kan zijn, vermoed ik dat de psychische schade weleens heel erg mee kan vallen.
Ik heb je verhaal nogeens nauwkeurig nagelezen, en voor zover ik het me kan voorstellen, waren er totaal geen bijzondere omstandigheden die zij voortaan zoud kunnen associeren aan dit 'ongeluk'. Ga dat voor jezelf nogeens na.
Voorbeeld: stel dat er toevallig op dat moment een blaffende hond om haar heen liep, dan zou ze daar mogelijk de associatie aan overhouden dat ze honden voortaan maar beter kunt mijden. Misschien een open deur, maar toch noemenswaardig.
Volgens mij heeft ze geen flauw idee waar die plotselinge pijn vandaan is gekomen. Dat is belangrijk, want daardoor is ze ook niet geconditioneerd.

Voor het herstel van de wond: geef haar in ieder geval beweging! Een paard is niet gemaakt om stil te staan; en genezing wordt daardoor ook niet bespoedigd. Dus een klein weitje met desnoods een rustig shetje of een geitje als gezelschap zou ideaal zijn. Anders zou ik haar dagelijks van stal (laten) halen om een paar kilometer rustig mee te stappen. Ook goed voor haar zelfvertrouwen...

Heel veel sterkte!

groeten
Solita

Piet schreef op vrijdag, 3 september 2004, 10:50:


Je vroeg detijds hoeveel stappen je weer terug zou zijn gegaan met de gewenning van het schoftuig.

Moraal: dankzij het olifantengeheugen kan het zijn dat je als gevolg van één fout - nieteens bij ' nul' maar - weer bij min 10 de oefening moet oppakken!

Lijkt met dat je nu weer goede vorderingen maakt. (je bent nu bij min 3 ongeveer??)
Bewonderenswaardig dat je het verhaal destijds op het Forum hebt geplaatst; ik denk dat we er allemaal van geleerd hebben.

groeten
Solita

Ingrid den Ouden schreef op vrijdag, 19 november 2004, 10:10:



Hallo Ingrid,
Ik ben een echt klei-bewoner, en hoewel ik de klei nooit geproefd heb (en evenmin van het hooi dat daarop gekweekt wordt) is het hier wel algemeen bekend dat klei een veel voedingsrijkere grond is dan zand.
Klei is wel heel erg zwaar, maar omdat kleideeltjes veeeeeel kleiner zijn dan zand, kan het ook veel meer minerale voedingsstoffen vasthouden, die bij een zangrond al gauw uitspoelen.
Ik snap dus best dat hooi-van-de-klei veel smaakvoller zou kunnen zijn!

Mijn eigen paard eet het graag, maar als hij een plukje kuilgras kan jatten dan heeft dat absoluut de voorkeur! Vindt-hij nog weer veel lekkerder dan hooi-van-de-klei!

Maar waarom is Kuil voor paarden minder geschikt? Vanwege het hoge eiwitgehalte??

groeten
SOlita

Dag allen,

Ik het voor elkaar gekregen om mijn paard het hele jaar door buiten te (mogen) houden. Of ik er blij mee ben weet ik nog niet erg, want er zijn 2 zaken die me zorgen baren; misschien kunnen jullie mij ontzenuwen:

1)
het zal jullie niet onbekend zijn dat paarden er MEester in zijn om het hele veld naar de moddermoer te vertrappen. Dagelijks staat hij dus tot over de kroonrand in de drek. Ik werk nog aan een stuk verharding in het land, maar... in hoeverre is het echt kwalijk als een paard te nat staat? En hoe erg heeft hij een schuilplaats nodig? (Heeft hij NIET, en dat krijg ik ook niet voor elkaar)

2)
de 3 grasspriete DIE er nog in het land staan worden met kluit, zand en al naar binnen gewerkt. Een beetje zand in de darmen, dat mág, en wordt ook weer afgevoerd, maar... teveel zand eten leidt tot zand-koliek een levensbedeigende situatie.
Als rasechte NH zullen jullie de paarden vast ook buiten hebben staan.

En dan? Hoe gaan jullie om met die natheid, en het eventuele zand?
GEven jullie standaard misschien lijnzaad? Of een anti-zandkuur? Let wel, paarden zijn erg slordige eters, dus ook de wegwaaiende resten hooi worden later nog als toetje-met-zand geconsumeerd....

Regelt een paard dit allemaal zefl?

goreten
SOlita

Hallo, Ingrid / Pien

Ik las net dat er er WEl een manier is om erachter te komen hoeveel zand er zich bevindt in een paardenbuik: neem 6 verse paardevijgen (van bovenop; zo schoon mogelijk) en meng in die met water tot een vloeibaar-achtige substantie - bijvoorbeeld in een doorzichtige kom of litermaat. Nadat de vaste deeltjes naar de bodem zijn gezakt zijn, kan de hoeveelheid zand op de bodem gemeten worden. Meer dan een theelepel zand per zes mestballen is een abnormale hoeveelheid zand, maar ook een kleinere hoeveelheid zand is reden tot zorgen.

Pien, dat idee van die zeecontainer zal ik onthouden. Maar het werpt ook weer vragen op: als ik zo hoor dat het paard er niet spontaan in gaat, wat maak ik me dan voor zorgen? koude wind ben ik niet bang voor, maar een paard kan toch wel te nat worden?

Hij heeft overigens ALTIJD zomer en winter buiten gestaan, maar dan wel in een kudde; nu staatie alleen in weer en wind.... woehaa.

En nog een vraag: is het niet gek dat een paard TOCH liever in de drek gaat staan, terwijl harde ondergrond gezonder voor zijn hoeven is???
Hoe verklaart men dat? Of is die drek toch niet zo ongezond als wij denken?

groeten
Solita

Mensen,
ik heb genoten van alle reakties over dekens of niet. Wat mij opvalt - en wat ik geweldig vind - is dat iedereen dat 'op gevoel' beslist; met name door goed te kijken naar je paard.

Wel in de schuilstal; niet in de schuilstal, ene dier wel een deken; het andere dier niet.
Tegelijkertijd komt toch ook weer ons menselijk gevoel om de hoek kijken. Wij als holbewoners kunnen denk ik maar slecht in de huid kruipen van onze viervoeters; ik ben er ook zo eentje, en daarom begon ik toch te twijfelen bij de aanblik van mijn kletsnatte paard in de regen (terwijl hij dat al jaaaaren gewend is!)
Mede door al jullie reakties heb ik besloten dat ik vind dat mijn paard er niet uitziet alsof hij het koud heeft. Meestal is zijn ondervacht wel droog (als je er maar niet aankomt), hij heeft geen snotneus en staat hij nooit te rillen.
Dus ik moet niet zaniken.

Misschien kan ik nog een klein puntje toevoegen aan de discussie over haren die overeind staan.
Behalve isolatie (luchtstilstand tussen de haren creeeren) is deze eigenschap volgens mij ook belangrijk voor de snelheid van het opdrogen van een natte vacht.
Een vacht met platte (of korte) beharing (waarbij de haren minder lucht toelaten) droogt veel langzamer dan een vacht met uitstaande (of langere) haren (ertussen).
Ik zie het ook bij mijn honden: de korthaar blijft uren nat na het zwemmen; de langhaar is met een half uur drooggewaaid!

Wellicht dat een paard daarom ook een flink aantal lange haren aan zijn wintervacht toevoegt.
Als je het zo bekijkt, is een paard (mits hij een goede wintervacht heeft ontwikkeld) niet gebaat bij een deken.

Groeten
Solita

Derma schreef op maandag, 22 november 2004, 13:49:


Beetje late reaktie, maar misschien toch een bruikbare.
Mijn paard hoefde ook maar een rechte weg te zien en wil hij maar 1 ding: galopperen, en wel * heel hard*. Bovendien was hij dan ook erg moeilijk terug te nemen; dus op dat moment totaal niet nageeflijk. Gewoon stappen was geen probleem.

Nu gaat het * perfect* . Wat heb ik gedaan?
Vertraging aanleren, en eerst continu vanuit stap - naar halthouden. Eventueel met een stemcommando. Braaf.

Ik pas hierbij wel clickermethode toe: stilstaan = click = lekkers.
Voordeel hiervan is dat een paard allert gaat worden: wanneer mag ik weer stilstaan? Yoepie! Stilstaan is LEUK. Voor sommige paarden is stilstaan aan voldoende beloning op zich.

Daarna uitbouwen van draf - stap - halt. Ik heb het eerst heel zwart-wit gehouden: dus echt eerst helemaal stilstaan als uiterste vorm van uiterste vertaging. Dat is duidelijker. Nu pas ben ik bezig met langzame en snelle draf (genuanceerder). Bovendien heb ik het clickeren alweer afgebouwd.

Nu kunnen we een heerlijk rustig handgalopje rijden, en met 1x "wohah" ... staatie stil.

Heerlijk!

Groeten
Solita

Ehum... die bospony bij jou in de wei is een " echte Pinto" !
Dat is gewoon een bont asbakkenras.
hahaha!