Nog even op mijn geologische ervaring; in het zand rollen is er niet bij helaas. Hier land je meestal op keien en in ieder geval op knap harde ondergrond. Oeff ja.
Als je reuzemazzel hebt stuiter je op een 'rul' gemaakt stuk boomgaard met niet al te veel keien, liefst op een helling, want ook dat breekt de val.
Bij goede valtechniek hier hoort kijken naar de bomen, geulen, keien en eventuele rotsblokken, zandrollen hoort er niet bij

Huertecilla schreef op donderdag, 7 april 2005, 10:11:


Als ik dan toch de bodem moet gaan onderzoeken.
Dan bekijk ik het liefst het eerst hangend vanaf de nek van mijn paard. :)
Want ook hier is geen zandbak of zachte, vochtige aarde.
Keien, rotsen, gruis, bomen en stijle hellingen.
Struikelt het paard, dan hoop ik dat het helling op is en niet helling af.

Nou heb ik de afgelopen winter de sneeuw op de bodem onderzocht, de samenstelling van een traktorpad, de lage takken van bomen,keien en vooral de nekharen van mijn paard.

Voorlopig heb ik mijn portie wel gehad.

jo schreef op donderdag, 7 april 2005, 12:35:

Je hebt helemaal gelijk Jo, met keien en rosten kun je beter nog een éxtra poging doen, maar ja....

Struikelen is bij die van ons niet zo'n punt en ook vallen we er dan niet af, maar áls je er met een beetje vaart afstuitert, is bergaf toch echt een dimensie 'zachter'. De val heeft dan een glijlanding waarbij je doorrolt en dat is véél minder hard dan op een vlak en zeker oplopende helling. Je ligt omhoog eerder stil ja, maar dat geeft al aan dat het harder aankomt, want jouw valenergie is hetzelfde.
Cru gesteld: bergaf loop je schaafwonden op, bergop botbreuken.
Het vervelendste echter van bergop vallen is dat je bijna zeker met je hoofd op de grond ketst vanwege de smak.

Ik ben járen en onder alle omstandigheden van rijdende motorfietsen afgestapt voor ik het met paarden probeerde; be-valt van een paard een stuk 'beter'. Het blijft evenwel in alle opzichten een betere optie om het paard eerst te laten stoppen Al doende leert men, maar ja...

Huertecilla schreef op donderdag, 7 april 2005, 15:31:



Meestal blijf ik ook wel zitten.
Maar ik dacht aan een keer dat het paard van mijn dochter struikelde.
Dat was hellingaf, in een bosomgeving.
Zij viel wel zacht, maar er kwam een struikelend/glijend paard van 800 kilo achteraan.
Ik dacht dus meer aan het paard dat je over je heen kunt krijgen.
Rij jij ook veel zonder zadel of met?


Goh, ik ben altijd pas van mijn motor afgestapt als hij stilstond en ik zeker wist dat ik de standaard had uitgeklapt.
Mijn man vergat zijn standaard ooit eens en vond het raar dat hij de HD niet overeind kon houden toen hij eenmaal overhelde.

Maar......inderdaad helemaal geen bodemonderzoek is nog beter en ons streven.

jo schreef op donderdag, 7 april 2005, 15:51:

Wij spelen vals: wij hebben campo-andalusiërs en dat zijn een soort berggeiten van 400-450 kilo.
Trouwens, 800 kilo??? Hebben jullie Norikers of zo?


Ik heb 20 jaar bijna alle takken van wedstrijdsport gereden. Hier in andalucía enduro en réken maar dat je als laaglander in de bergen de zwaartekracht anders ervaart
De eerste kampioensschapsenduro hier heb ik geenéén van de 7 controleposten gevonden, wel 10 dolmens. Mijn maten hadden wel de cp's maar niet de dolmens gevonden. Aangezien ik voor de lol reed, vond ik die dolmens eigenlijk wel zo bijzonder....
Het eerste jaar lag ik er 5 keer per uur vol naast zo'n beetje. Regelmatig over de kop, twee keer een ravijn in etc. Prima beschermende mx-kleding tegenwoordig
Nee, paardrijden, ook in galop bergaf, is een knap stuk minder beschadigend. Zo'n paard let namelijk ook nog eens zelf op; blijft écht wel bij de afgrond vandaan, stapt niet in een gat en struikelt ook niet zomaar over een rotsblok en voor een motorfiets zijn dat net magneten lijkt het wel. 45 hersenloze pk.s uit 110 kilo zijn ook aanmerkelijk lastiger te hanteren dan 1 van 450.
Kortom; op een paard zie je veel meer van de omgeving.

Huertecilla schreef op donderdag, 7 april 2005, 18:45:


Je kunt het een beetje op de foto bij mijn naam zien.
We hebben Dølepaarden.
Altans ik zelf het er èèn, maar er staan er meer.
Een koudbloedpaard.
Je hebt ze als draafpaarden, lichter gebouwd en als werkpaarden, zwaar gebouwd.
Mijn paard is een zwaarder gebouwde merrie.
Mijn dochter reed toen op haar vader....daar moeten we speciaal de zadels en hoofdstellen voor aanpassen.


Ook hier had je de snellere tak dan ik vroeger.
Parijs-Dakkar, is dat niets voor je?
En ja, wij die van het vlakke land af komen moeten altijd eerst de regels van de bergen aan de lijve leren kennen. :)
Want de zwaartekracht en wat kan of anders kan, daar zijn we niet mee opgegroeid.


Ik denk dat jij de slimme paarden hebt en wij de dommekrachten.
Als het pad modderig is en langs de afgrond staat een paar bomen dan gaan de paarden hier vlak langs de afgrond.
Per paard is het wel verschillend....de sukkels, de zelfstandig denkers.


Twee wielen of vier benen, dat is al een wereld van verschil.


Zeker weten en eigenlijk veel leuker..............of heel anders/niet met elkaar te vergelijken eigenlijk.
Motorrijden blijft ook leuk, ookal doe ik het niet meer.

jo schreef op donderdag, 7 april 2005, 19:47:

Wist niet dat die Dolepaarden zó 'lomp' waren. Dacht dat het een soort paarduitvoering van een Fjord was.
Heb je ze al eens opgemeten of op de weegbrug gezet?

Wij hebben aan het eind van ons pad de weg over een graancoöperativo waar we ons veevoer vandaan halen en daar hebben ze een weegbrug. Die mannen vinden het práchtig als wij een paard komen wegen en voor ons is het een supermakkelijk en onverbiddelijk hulpmiddel extra bij het bepalen van conditie en voortgang.
De betere gewichtstabellen zijn overigens heel goed; alleen Arabella is iets lichter dan de tabellen aangeven en Capricho iets zwaarder.

We hebben ze niet voor niets hier locaal in de vallei uitgezocht en daarbíj rijden we ze van het begin van het beleren op de manier waarbij ze zélf moeten kijken waar ze lopen. Wij zijn navigator, zij piloot. Tenslotte is dat een logische rolverdeling; wij bepalen waar we heen gaan en zij zijn de experts in het hoe en wat.
Tis een héél leuk, voorwaards, attent en pro-actief meedenkend setje.

Heb een paar zéér persoonlijke brommers staan; ééntje vanaf een blank vel papier zelf tot raceklaar ding gefröbeld. De noppenfiets voor hier is nu een superlicht ding met een automatische koppeling en twee stuurremmen.
Wíl nog graag rijden, maar kom er gewoon niet aan toe; met vijf paarden is er zát om te doen/rijden, zeker omdat er vier jonkies bij zijn en het oudje her-opgevoed moet worden, wat méér werk is.

Huertecilla schreef op donderdag, 7 april 2005, 18:45:


Hahaha nee wij Hollanders vleien ons gewoon in het slijk der aarde, vallen niet omhoog gelukkig Bergop vallen lijkt met trouwens wel een aparte ervaring. Maar goed ons bedemonderzoek heeft ook zijn scherpe kantjes hoor.

Groeten Esther

Esther schreef op vrijdag, 8 april 2005, 9:23:


Mijn vriendin heeft gisteren ook nog zo'n niet onaardige aanvaring gehad met moeder aarde.
Ik was al naar huis doorgegaan en zij was met mijn vader nog ietwat verder gereden. Plots zie ik daar een bruine geflipte draver (zoals wij ze noemen) staan met nog maar een teugel ! Ik kwam net met de kruiwagen aangereden ..... Wist meteen hoe laat het was. Gevolgd door mijn vader, en een kwartier later gevolgd door de onfortuinlijke valler. Met paard en al tegen de grond. Resultaat bont en blauw, blauw oog inclusief en een lichte hersenschudding ........ Leuk is anders. Paard was gestruikeld en door de voorbenen gegaan in galop. Resultaat, met ruiter en alle een koprol. Zeer gevaarlijk als ik mij bedenk wat er allemaal had kunnen gebeuren ...Ik krijg er nog kippevel van.

Groetjes

Sabrina