Piet schreef op dinsdag, 31 augustus 2004, 9:58:
>> De methode die ik gebruik (Parelli) leidt ertoe dat je paard
>> steeds makkelijker wordt. Het gaat mij niet om dat ene
>> waterplasje maar om mijn paard te leren vertrouwen in mij te
>> hebben en gewoon ook te doen wat ik vraag, en te leren dat gedoe
>> rond een waterplasje of andere "enge" dingen niets oplevert.
> Mee eens Frans, maar je zal hem toch ooit de eerste
> keer door een plas moeten leren lopen als hij dat niet uit
> zichzelf ziet zitten.
Ik leer paarden eerst de "squeeze-game". Dit is een sequence waarbij je paarden leert tussen, onder, over, etc. obstakels te gaan. Eenmaal geleerd blijft de werking altijd hetzelfde, of het nou een waterplas is, vliegengordijn, grondzeil of zelfs de trailer.
> Ik heb het hier over mijn paard van
> 2 jaar he. Over bv. een zeil lopen vond ie ie de eerste
> keer ook niet zitten. Nu weet ie van dat is geen
> probleem. Zoals ik al van te voren weet dat hij bij het
> zien van een gordijn ook niet zal denken, daar ga ik even
> leuk doorheen lopen.
Nee precies, en op die manier begin je bij ieder individueel obstakel weer opnieuw. En dat is nou net wat ik niet wil, want die ene waterplas kennen ze na het spelletje wel maar die waterplas op het zandpad ziet er net weer even anders uit en is ook weer lastig. Tijdens een buitenrit is het normaal dat we altijd wel wat onverwachte "hindernissen" tegenkomen, een verdacht stuk landbouwplastic, you name it, en dan ben je blij als hier een soort "standaardprotocol" voor is dat je paard al kent.
>> Ik zou me zo kunnen voorstellen dat bij een slim paard clickeren
>> verkeerd uitpakt. Weigerachtig gedoe heeft namelijk tot gevolg
>> dat de clicker te voorschijn wordt gehaald, en de clicker
>> betekent (bij de meeste mensen) een snoepje. Als je als paard
>> honger hebt heeft het dus zijn nut om flink lastig te gaan doen
>> bij zogenaamde "enge" hindernissen, dat levert via een omweg
>> weer wat snoepjes op...
> Weet ik niet of dat wel zo is. Je beloont een paard voor
> wat hij goed doet. Als hij een lastige hindernis KAN
> uitvoeren, zal hij niet beloond worden voor weigeren.
Niet voor het weigeren, maar toch wel als hij het daarna goed doet? Dus netto scoort hij toch meer snoep als hij eerst weigert dan wanneer hij het altijd goed doet?
> Neem het voorbeeld van goed of verkeerd aanspringen.
> Iedereen weet wat de hulpen zijn voor het juist
> aanspringen in galop.
Daar zou ik niet zo zeker van zijn. De meeste mensen leren iets als "been hier, binnenteugel daar, buitenteugel zus" maar dat is een mechanisch iets. Als je met je eigen lichaam als het ware in de juiste galop aanspringt (kun je zonder paard oefenen, zonder dollen) dan zie je dat een paard bijna niet anders kan dan jou volgen. De teugel-en-beenhulpen zijn dan een gevolg van het juist aanspringen, niet de oorzaak daarvan. Natuurlijk kun je het ook gaan leren als een "kunstje", mbv de clicker, maar je wordt toch liever een goede ruiter die de moeite neemt om in harmonie te rijden?
> Stel je geeft inderdaad de juiste hulp ,maar je
> paard blijft ijzerenheinig verkeerd gaan.
Maak het onmogelijk om verkeerd te gaan. Spring in een bocht aan, met je gewicht en heuppositie dat ie niet anders KAN. Ik vind de clicker voor zoiets gewoon niet de goede methode want dat maakt symptoombestrijding veel te makkelijk.
> Shiny weet nu al dat als ik naar rechts wijs van hem
> verwacht wordt dat hij ook naar rechts gaat. Ik kan dat
> verfijnen door misschien een kleine beweging met mn heup
> naar rechts te maken. of met m'n linkerhand een beweging naar
> rechts maak Ik zou me kunnen voorstellen dat wanneer ik
> op hem zit die kleine beweging genoeg is om hem naar
> rechts te laten gaan. Maar wil ik hem dat met de teugel
> leren, ja dan gebruik ik en die kleine beweging en ik
> houd de teugel tegen zijn hals, als dat goed gaat Yes ik
> en beloon ik hem.
> Maar zoals gezegd Frand dit is wat ik verwacht op basis
> van mijn huidige kennis.
Tja, je doet me denken aan mezelf destijds. Paardrijden zag ik vooral als een mechanische opgave, alsof je een auto stuurt. Inmiddels weet ik dat het vooral die harmonie is die niet alleen mogelijk is maar het paardrijden tot een feest maakt. Een paard dat zonder beenhulpen wegsprint omdat ik vooruit wil, of stopt omdat ik uitadem en mijn lichaam slap maak, die een bospad instuurt omdat ik dat bospad inkijk en denk "daar wil ik heen", zonder ook maar een fysieke hulp te geven, gewoon omdat mijn hele lijf als het ware een is met het paard. Dat klinkt zweverig ja... Helaas heb ik dat niet altijd maar het gaat wel steeds meer die kant op. Een clicker doet mij dan juist denken aan het "mechanisch" rijden, rijden met commando's, een serie truukjes, een systeem dat uit elkaar valt wanneer de zak met worteltjes op is...
Clickeren heeft zeker zijn plaats, maar voor gebruik tijdens het rijden ben ik er zeer sceptisch over. Als het al werkt dan lijkt me dat nooit leiden naar het ultieme paardrijgenot.
Hoop dat ik zo mijn gevoel een beetje duidelijk heb kunnen maken.
Groeten,
Frans
Warboel
