Christel Provaas schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 9:06:


Nu zetten jij en Petra mij wel aan het denken.
Het is nu 3,5 jaar geleden sinds dit hele gedoe met haar benen is begonnen. Ik heb altijd wel ergens hoop gehad dat het wel weer in orde kwam. Die illusie ben ik inderdaad nu wel kwijt. (Alhoewel ik hard mijn best doe om in de ontkenningsfase te blijven hangen :) ) Maar dan spreek ik puur over emotionele dingen. Zou sterk zijn als ze dat aanvoelt, want emotioneel staan we nu ook weer niet zo dicht bijeen.
Als je bijvoorbeeld de weblog van Petra over haar merrie en veulen leest (jawel Petra, ik lees soms wel eens iets ) dan voel je een zekere verbondenheid. Dat is iets wat wij niet hebben. Wij hebben moeten leren om met elkaar om te gaan. Het heeft twee jaar geduurd voor ik de indruk kreeg dat we elkaar wat begrepen. En het kan soms nog wel eens serieus botsen. Maar zoals ik al zei, zo is haar karakter. Ik heb nog geen enkele mens met haar gezien met wie ze wel direct een band leek te hebben of tegenover wie ze zich anders opstelt. (Alleen mijn moeder, die ziet ze graag komen, want het enige wat die doet is worteltjes en appeltjes brengen en verwacht niks in ruil )
Qua aandacht is er echt niks veranderd, ik ben nog steeds veel met haar kreupelheid bezig. (Als je al 3,5 jaar naar benen kijkt, is dat moeilijk om af te leren.)
Ik zou het wel erg vinden als mijn gemoedstoestand inderdaad de reden is van haar ongelukkig zijn. Ik kan mezelf moeilijk dwingen om alles leuk en tof te vinden. Dan zou ik alleen maar tegen mezelf zitten liegen.
Dus dan zou het erop neer komen dat zij zich rot voelt, zolang ik mij rot voel. Nou, leuk vooruitzicht.

groetjes
Ans

Coralie van W schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 9:47:


Ja, ik heb je stukje net gelezen. Je hebt mijn aandacht :)
Moet nog wel je link ff lezen.
Zou je misschien foto's willen nemen? (voor-en na ofzo) want ik ben echt wel benieuwd.

En over die paranormalen, tja ik denk dat je daar weinig aan hebt als je er niet ingelooft.

groetjes
Ans

Ans Jondral schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 12:03:


Ik heb het paranormale stuk beslist niet genoemd omdat dat een optie voor jou zou zijn. Je komt nogal "aards" over, als ik het zo mag noemen
De reden om het aan te halen was dat het voor mij aantoont dat je paard je veel meer 'leest' dan je zou denken. Er zit een volledige ziel in met een volgroeid karakter. Ook al is je merrie een ongenaakbare, die bestaan als menstype ook, maar ze hebben wel degelijk gevoelens. Het geven van aandacht zoals een zorgvuldige geduldige poetsbeurt, uitgebreid hoeven verzorgen en haar bv prijzen voor het lange stilstaan, kan al heel wat teweeg brengen, ook al denk je dat er niets gebeurt omdat ze bv weg kijkt. Je paard is wellicht een binnenvetter, die de dingen in zichzelf verwerkt en ogenschijnlijk weinig toont.
Dat betekent niet dat het er niet is!
Enne... ga je zelf geen schuldcomplex aanpraten dat je het niet zo erg meer ziet zitten met haar, dat is een heel normale reactie.

Ans Jondral schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 20:26:


dat is echt balen,dat ze zo kreupel loopt. ik herken jouw verhaal helemaal, onze merrie (20jr) heeft 2 mnd niets gedaan vanwege een peesblessure, ben nu weer begonnen. de 1st keer rijden was ze mat en onverschillig, de keren daarop begon ze weer heter te worden. als je met haar gaat wandelen, dat vindt ze geweldig, vooral de heenweg heeft ze behoorlijk de pas erin, terug naar stal vindt ze niks aan en loopt ze meer achter je aan. voor mij een bewijs dat ze t zeker leuk vindt. ik snap wel dat je gaat twijfelen of je er nu goed of niet goed aan doet.

Ans Jondral schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 11:57:


Het spijt me te moeten zeggen, maar hier geef je in 1 zin nmm een goede samenvatting.
Wanneer jij je rot voelt vertaalt zich dat onherroepelijk in lichaamstaal en dát lezen de paarden beter dan welke pokerexpert ook. Zo wordt jij "gespiegeld", maar dat spiegelen betekent denk ik ook dat je paard zich meer met jou verbonden voelt dan je zelf wellicht beseft. Dat heeft dus op zich niets met paranormaal te maken.

Hoe je hier persoonlijk uit komt kan niemand je vertellen, maar ik denk dat kan helpen eens diep na te denken hoe je er zelf in staat, wat je verwachtingen zijn, wat je wil. Daarin heb ook ik het afgelopen jaar veel bijgeleerd. Je komt er jezelf behoorlijk in tegen.
Mijn lieve Draupnir is nu ruim een jaar terug overleden, ik heb alles gedaan dat te voorkomen zelfs al zou hij een ouwe invalide hengst blijven en alleen nog maar geschikt om lief te zijn. Waarom is het voor een paard verboden invalide te zijn als het plezier in leven er nog is? Het heeft echter niet zo mogen zijn en na half EU afzoeken heb ik na enige maanden een andere hengst gevonden. Opvolger dus, niet vervanger. Anders.
Wat wel een constante lijkt te zijn is dat alle hengsten die hier belanden met een maand of 2 veranderen in sociaal en seksueel stabiele meneren. Opbouwen van persoonlijke band duurt langer....
Ikzelf ook anders, want 15 jaar ouder dan toen ik met Draupnir begon, andere tijd, andere inzichten en ervaringen. Ik wil alleen nog dingen met mijn lievelingspaarden doen die we allen leuk vinden. Ook iets leuk vinden is trouwens te leren; daar hoeft geen bijsmaak aan te zitten. Over een maand is Dyggur, de "nieuwe", een jaar bij mij. Getraind hebben we niet, alleen geleerd.
Alles wat ik je in deze context geven kan zijn mijn persoonlijke ervaringen waar je concreet niets aan hebt. Maar misschien geeft het je een idee van waar je voor jezélf aan kunt werken.

Groeten, Egon
Ik heb gezegd, lezer, dat myn verhaal eentonig is. - Max Havelaar

Christel Provaas schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 13:13:


Grinnik, "aards" zo heeft niemand mij nog nooit genoemd. Zal waarschijnlijk een nevenverschijnsel zijn van het feit dat ik een wetenschappelijke studie volg. (in tegenstelling tot de meeste van mijn medestudenten, ben ik nochtans aardig alternatief )

Ik denk trouwens dat je wel eens gelijk kan hebben over het karakter van mijn paard. Ik ben zo gewoon van haar voldoende ruimte en rust te geven dat ik misschien wel eens over het hoofd heb gezien dat zij juist nood heeft aan mijn aandacht.

Ans

e m kraak schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 14:43:


Zo als jij het verwoord voel ik me op slag al niet zo rot meer. :)
Ik ben er altijd van uitgegaan dat Tempête mij op emotioneel vlak helemaal niet nodig had. Dat was voor mij ook niet echt een probleem. Ik zie haar er in ieder geval niet minder graag om.
Maar het is toch leuk om te horen dat ze blijkbaar toch iets van verbondenheid voelt naar mij toe. En mij niet alleen ziet als iemand die haar komt 'pesten' of als een wandelende worteltjesautomaat.
You made my day.


Tuurlijk heb ik wat aan jou persoonlijke ervaringen. In tegenstelling tot jou en anderen op dit forum heb ik geen 15 jaar ervaring om op terug te vallen.
15 jaar geleden zat ik nog op de kleuterschool met de blokken te spelen. :)
Tempête is mijn eerste eigen paard en spijtig genoeg voor haar, weet ik soms absoluut niet waar ik mee bezig ben of wat ik moet doen. Elke nieuwe situatie is weer een leerproces, waarin ik alleen maar kan hopen dat zij hier niet de dupe van wordt. De ervaringen van anderen op dit forum, kunnen dan soms echt wel een hulp zijn. (Zoals nu bijvoorbeeld, zelf nooit gedacht dat mijn emotionele toestand effect zou hebben op Tempête.)

Dat het verboden is voor paarden om invalide te zijn, heb ik ook al aan der lijve ondervonden. Ik ben al meerdere keren voor een idioot versleten omdat ik haar bijhoudt en blijf investeren in haar. (zowel financieel als emotioneel)
Mijn zus zegt soms al grappend dat ik door Tempête zoveel moet proberen op te lossen/ bij te leren dat geen enkel ander paard na haar mij nog kan verassen. Dat is natuurlijk op z'n minst zwaar overdreven, maar ergens heeft ze wel gelijk. Hopelijk kunnen eventuele opvolgers van Tempête (in de hele verre toekomst, want ik wil haar nog lang niet kwijt) hier dan van profiteren. T'is alleszins een "interessant" dier om als eerste paard te hebben.

groetjes
Ans

Ans, paarden kunnen heel erg 'eigen' zijn in het laten zien van hun emoties. Bij mijn paarden onderling is daar veel verschil in.

BD kan zwaar beledigd reageren wanneer ik niet háár maar Mazir buiten rijd, ze blijft dan de hele tijd voor het hek op en neer draven, is druk en schreeuwerig, terwijl ze met Mazir niks heeft, en ze keert zich van mij af wanneer ik terugben en haar mijn verontschuldigende aandacht wil geven. Wanneer zoals gisteren een ander haar gereden heeft 'straft' ze mij door de dag erna voor mij niet te willen werken, zoals vandaag, waardoor ik me lekker schuldig kan voelen. Tuurlijk weet ik heel zeker dat ze dat niet bewust doet, maar ze straalt iets uit alhoewel ik me ook zeer zeker realiseer dat dat ook míjn schuldige gedachten kunnen zijn. Wat het ook is; het zegt iets over mijn verbond met haar en haar verbond met mij en als ik héél eerlijk ben vind ik het geeneens erg.

Want ik ben gewoon van haar en dat zal ik weten ook!

Wat het ook is, mijn lichaamstaal of de hare, míjn emotie of de hare, het doet er niet toe, het ís er en ik moet er telkens weer wat mee want ik kan en wil het niet negeren.

Er zijn ook paarden die niet veel laten merken, die niet verwijtend zullen kijken, of jij als mens pikt dat niet op, hoewel het er misschien wel is.
Zo merk ik niet aan Izzy of ze haar koudbloedmaatjes die pas verkocht zijn mist en ik vind dat best moeilijk. Vanuit je denken als mens blijft het moeilijk te zien of je paard gelukkig is, want wat is geluk voor een paard?! Net zoals ik het moeilijk vind Bombita te peilen, omdat ze zo nors kan zijn. Maar als ik dan met haar werk en haar vanuit haar ooghoeken naar me zie kijken weet ik drommels goed dat zij mij in de peiling heeft en wanneer ik contact met haar maak hoor ik telkens weer van de rijder dat zij naar me toe wil trekken, dus er is wel degelijk een heleboel tussen ons, ook al zal zij dat niet snel laten merken. Wanneer ik haar tussen haar oren kriebel verzacht haar blik, maar ze zal zich niet snel aan mij overgeven. Aan Evy weer wel; die kan alles met haar doen.

Ik heb paarden waar ik alles mee kan doen, ik heb ook paarden waarmee ik niet moet 'werken' wanneer ik niet goed in mijn vel zit, moe, gehaast of sjaggerijing ben. Mazir is daar één van, feilloos in staat je zwakke plekken te ontdekken, je precies te laten zien waar je staat die dag en da's wel eens confronterend waarbij niet hij, maar ík degene ben die zich moet omdraaien en hopen-op-morgen-beter.

Aan de andere kant; toen Winner een paar maanden geleden erg ziek in de kliniek was en het erg onzeker was of hij het ging overleven, wie was er toen ik midden in de nacht overstuur en huilerig bij mijn paarden wilde zijn ? Niet mijn geliefde BD, die loopt (letterlijk) weg van dat emo gedoe, maar het was Mazir die heel zacht zijn neus tegen mijn been aanduwde en daar minutenlang doodstil met zijn hoofd omlaag geleund bleef staan zonder een beweging te maken en er ging zo'n troost en zachtheid van hem uit.....

Het hebben van een paard blijft voor ieder van ons een enorm leerproces, ook de mensen die al jaren met paarden omgaan.
Nooit zul je 100 % weten of je het goed doet, vaak zul je achteraf zeggen dat je het misschien toch anders had moeten doen, maar bedenk je dat je op dát moment het beste voor je paard wilde en van daaruit je keuzes gemaakt hebt.
Als je maar van jezelf weet dat je het vanuit een zuiver hart gedaan hebt.

Ik wens je sterkte, ben een beetje bezorgd dat je nu op en neer geslingerd wordt tussen hoop en vrees (werken of niet), nét nu je een beslissing had genomen om Tempête met pensioen te sturen.
Van een afstand kan ik niet beoordelen hoe het met haar gaat, wél lees ik in jouw berichten dat je het áller allerbeste voor haar wilt.
En de oplossing ligt dichterbij dan je nu zou denken, dat weet ik wel zeker.

Groet, Pien

Spirit schreef op zondag 15 oktober 2006, 1:46:


Je hebt gelijk, ik weet inderdaad niet meer wat ik nu juist van plan ben en hier wordt aardig wat afgeslingerd. :) Niet alleen door wat hier geschreven wordt hoor. Ik twijfel al langer of dat hele pensioen-idee wel zo goed is. Ik heb ook schrik dat ze nog sneller in een oude stijve knol gaat veranderen door het niets doen.
Zo heel slecht is ze er voor de moment niet aan toe trouwens. Dat maakt het nog moeilijker. Moest ze nou verschrikkelijk kreupel zijn, dan wist ik het wel. Maar eigenlijk zie je er amper iets aan als ze op de wei loopt. Op de wei is ze in stap lichtjes mank en in draf bijna zo goed als zuiver. Op de weg loopt ze wel slechter. Korter en stijver in haar beweging wat en ook nog eens ietsjes mank op één van haar voorbenen. (maar mijn vermoeden is dat dit wel eens door haar hoeven zou komen) T'is in ieder geval al veel slechter geweest dan nu.
Soms vraag ik mij af of ik haar beter niet gewoon aan het werk zet, wandelen en eventueel rijden. Misschien dat dit wel verbetering geeft?
Maar dan moet ik weer denken aan wat die DA's zeiden en aan die RX-foto's, want die waren echt wel slecht.
En toen ik haar gisteren meenam voor een kort wandelingetje op de weg, wou ze gewoon niet. Elke drie meter ging ze stilstaan of verzon ze wel één of ander steentje of grasprietje dat eerst grondig onderzocht moest worden. Ik moest haar bijna smeken om mee te gaan. Dat zet mij ook wel aan het twijfelen, want doet ze dat nu omdat wandelen pijn doet? Of hangt ze gewoon de idioot uit en profiteert ze van mijn twijfels?

Ik vraag mij trouwens af, waarom die tegen mij gezegd is dat ik maar best moet stoppen met hopen. En dat andere paarden met artrose nog wel bereden mogen./kunnen worden. Dan denk ik bijvoorbeeld aan dat paard van Piet. (ben zijn naam even kwijt) Piet rijdt daar toch ook nog mee?
Wat maakt nou het verschil tussen een "verloren zaak" en een paard dat nog wel licht werk mag doen?

Ans

Ans Jondral schreef :



Hmm, Ans, als ik dit zo lees vraag ik mij af of je wel duidelijk genoeg bent in je bedoelingen naar Tempête toe.
Begrijp me niet verkeerd; maar als ik lees dat je het hebt over 'smeken' om mee te gaan, lees ik eigenlijk dat je heel zacht met haar bent.
Kan het zijn dat je té zacht bent, alles tezeer van haar moods en toestanden laat afhangen en haar daardoor misschien te weinig duidelijkheid geeft waardoor het paard haar eigen duidelijkheden gaat scheppen?

Zoals we al zeiden zijn paarden feilloos in staat om je lichaamstaal te lezen, en ik denk dat dat nog véél verder gaat in de vorm van plaatjes lezen die jij in je hoofd hebt. Kan het zijn dat Tempête jouw twijfel, je onzekerheden, je angst misschien (om haar niet te willen overbelasten) 'gebruikt' -oké verkeerd woord, ik weet het- om niet te hoeven werken?

Ik heb er hier ook paarden bij die snel in een soort van slachtofferrol gaan en die je er echt als het ware 'overheen moet tillen' door je kordaat op te stellen waardoor er duidelijkheid ontstaat. Andere paarden weer mag je nooit onder druk zetten. De kracht is juist in te schatten wat en hoever je mag gaan bij elk paard afzonderlijk.

Ik weet weinig van het verleden/ziekzijn van Tempête, als ik tijd heb zal ik je berichten eens nalezen. Maar is het ook niet voor een groot deel een mentale kwestie tussen jullie?
Waarbij ik dus niet zeg dat je maar op haar moet gaan zitten en rijden he, maar ik zeg wel dat gedrag ook zeker mee kan spelen.

Bombita is een jaar lang erg zielig gevonden ; Toen ze hier kwam had ze een grote wond aan haar been (prikkeldraad) had ze exzeem, hoefproblemen, angsten en was ze ook nog 'ongewenst' zwanger. Sjonge jonge wat was die zielig en dat hebben we geweten óók. Want ze ging in een slachtofferrol en werd echt nijdig naar mensen toe, wilde met rust gelaten worden, niet werken, alles leverde verzet op.
Nu ze beter is, haar veulen geboren, zijn we haar weer gaan rijden en we hebben echt wel wat confrontaties gehad, meer 'terrein afbakenen' tussen haar en ons, en nu het eenmaal geregeld is, is zij een van mijn meest betrouwbare werkpaarden geworden. Als ik zie hoe dat paard dat zo in haar eigen wereld leefde geniet van haar buitenritten (ze laat haar veulen er graag voor thuis) denk ik : Het was niet makkelijk met haar en voor haar, maar voor elk van ons is het het waard geweest!!!!


Groet, Pien

Spirit schreef :



Ojé, ojé, ojé, ik zal mezelf maar effe corrigeren voordat ik dit halve forum der dierenliefhebbers over me heen krijg :

Ik ben geen DA, maar ik denk dus dat je een verschil mag maken tussen mentaal en lichamelijk, waarbij deze beiden natuurlijk erg aan mekaar verbonden zijn.

Bij een paard dat wel kan dartelen met zijn vriendjes in de weide, drafjes, galopjes, daarbij de oortjes naar voren, blij en goed lopend, maar nog geen 10 meter op het harde lopen kan ga ik wel effe ernstig nadenken en toch eens uitproberen waar dat vandaan komt. Zou ik het toch ook in het mentale zoeken. Angst voor de pijn misschien ? Niet duidelijk genoeg? Jouw angsten?
Waarbij je wel eerlijk naar jezelf, je bedoelingen en je paard moet zijn, dat was wat ik eigenlijk wou zeggen.

Pien