silvie schreef op donderdag 27 juli 2006, 22:56:
> eddy DRUPPEL schreef op donderdag 27 juli 2006, 9:28:
>
>> silvie schreef op donderdag 27 juli 2006, 7:54:
> maar ik vind het dus persoonlijk best moeilijk om niet mijn
> stem te verheffen als ze verkeerd bezig is....
> iets op een rustige manier met een rustige stem of zelfs niets
> zeggend op te lossen daar moet ik zelf erg op letten...
Maar het is wél een heel belangrijk punt, Silvie.
Voorbeeld (lang verhaal) : Onze Arabier Mazir was zeer heftig in het begin, en ik denk nog wel een graadje erger dan wat jij beschrijft over jouw paard.
Iedere vorm van druk op hem 'bestreed' hij door uit te vallen en zeer gericht te bijten. Op een gegeven moment was dat zo erg dat je hem niet eens meer een halster kon aandoen, hem borstelen, aaien, vóór hem lopen, laat staan opzadelen.
Door anderen (voor mijn tijd, hij is nu 2 maanden bij ons) werd hij steeds weer op zijn nummer gezet, met geschreeuw, achteruit zetten dmv touw gooien, zwiepen, en soms slaan. Ik weet zelfs van een traningsstal waar ze hem met de zweep te lijf gingen want die fratsen moest hij maar afleren. Onnodig te zeggen dat het hem nooit gebroken heeft; het heeft hem slechts nóg agressiever gemaakt. Mazir is een zeer intelligent paard dat respect
eist van ons al mens. Iedere vorm van klooien straft hij af door nó harder terug te klooien. 'Dominantie' noemt men dat dan. Maar het ís geen dominantie, het is
onbegrip (van de mens naar het paard toe).
Toen hij en ik mekaar in die eerste dagen nog niet zo goed kenden hebben we een paar confrontaties gehad waarbij het zijn kilo's tegen de mijne waren. Kolere; hij ging heus achteruit van het zwieptouw, keurig zelfs, dus hij kende het, maar het deed niks met hem, het was een showtje dat hij opvoerde om daarna tig keer zo hard vooruit te stormen en je alsnog te pakken. Zoveel boosheid zat er in dat paard en ik voelde dat dat niet de juiste weg was.
Inmiddels had hij de hulpen hier ook aangevallen, evenals de kruiwagens, dus het was niet leuk bij hem de paddock in te gaan, dat kan ik je zeggen.
Ik merkte echter dat het een soort van blinde vlekken waren, dat hij op andere momenten totaal rustig in je buurt kwam staan, graag zelfs. Hij zocht echt toenadering maar wist niet hoe zijn aandacht te vragen, want hij was altijd al in dat negatieve en kreeg dus zijn aandacht, zij het alleen negatieve aandacht. Wát een neerwaartse spiraal....
Met iedereen hier vervolgens afgesproken dat we uit dat negatieve zouden gaan, dat er niet op deze manier 'gestraft' zou worden, maar dat hij uitsluitend positieve aandacht mocht krijgen. Elke negatieve manier van aandacht vragen maakte dat wij hem de rug toekeerden (was wel wat spannnend in het begin want je moest ogen in je achterhoofd hebben) en wegliepen.
Mazir vond dat verschrikkelijk en je zag hem echt denken. Hij is immers met de fles opgevoed (moeder ging dood bij de geboorte) en heeft nooit met andere paarden samengestaan dus was totaal op mensen gericht.
Elke positieve manier van aandacht vragen werd beloond door een vriendelijk woord, een aai, even bij hem te blijven staan. Wanneer hij dan tóch wilde bijten nam ik zijn hoofd vast en aaide ik over zijn neus, ogen, oren, en telkens in dezelfde volgorde, op dezelfde plek (héél belangrijk in die tijd - geeft duidelijkheid). Het aaien maakte hem zachter, dat was de aandacht die hij wilde en nu kreeg ie het zomaar.
2 dagen heeft het geduurd, toen was bij hem het knopje om.
Het bijten was niet langer nodig en je zag zijn trekken verzachten.
Ik zeg niet dat hij nu het liefste paard is, o nee, zeker niet, maar hij is handelbaar, mits we in dat respect blijven.
Soms wordt hij nog wel eens onrustig en dan vervalt hij in zijn oude bijtgedrag, dat zijn altijd momenten dat er druk op hem is.
Al wat ik nu nog hoef te doen is hem even bij me nemen en dat grote hoofd in mijn handen, dan komt er een diepe zucht en lijkt hij zich te herinneren dat het inderdaad ook anders kan.
Zo geheel anders dan schreeuwen of de confrontatie aangaan. Ik zeg niet dat dat bij ieder paard nu zo moet, ik heb geleerd dat dat in Mazir's geval zo werkte, maar hij is ook een special case omdat hij als zelf paard zijnde nooit iets met paarden had (hij is er nog steeds bang voor).
Jouw Tinker, Silvie , is waarschijnlijk van een ander kaliber en naar ik aanneem opgegroeid met paarden en paardentaal, dus kun je haar ook makkelijker in die taal aanspreken door te doen zoals Eddy het aangeeft.
Ik zeg dit ook niet opdat iedereen nu bijtende paarden moet gaan omarmen (hellup...) maar om aan te geven dat je soms echt moet zóéken en een andere weg moet inslaan.
Groet, Pien
Warboel
