Marjolein Mepschen schreef op zaterdag 15 juli 2006, 13:19:
>
>>
>> Die van mij is ook niet altijd even enthousiast: ik zou weleens
> te horen dat ik niet de enige ben.
> Mijn paard is zowiezo veranderd, van ontzettend dominante
> hengst (waar ik heel veel ruzies mee heb gehad) naar een
> ontzettende lieve aanhankelijke ruin.
Het is heel wisselend: andere mensen staan versteld over wat en hoe ik ALLES met haar kan doen. Zelf ben ik dat misschien wel heel gewoon gaan vinden. En zijzelf waarschijnlijk ook.
Daardoor is ze niet snel van haar stuk te brengen en eigenlijk altijd erg relaxed. Tot je dan een keer op les te horen krijgt, dat ze op dat moment wel erg sloom is. Ze stond die dag op 'nieuw'gras en het was erg warm: mag ze dan een keer sloom zijn?
Ik wil het zo graag goed doen en ga (heb ik ontdekt) nog steeds erg af op wat andere mensen in een opwelling even kunnen opmerken. Zonder de omstandigheden goed te kennen, etc.
Zo ben ik meerdere keren van haar afgevallen: "ahjoh, dat is je eigen paard, daarop kun je toch weleens zonder zadel galopperen, ahjoh, gewoon doen...."
Intussen ben ik een stuk wijzer en ga ik gewoon op mijn gevoel af: en probeer ik zo goed mogelijk het gevoel van mijn paard te volgen!
Ik zou graag wat meer enthousiasme zien bij sommige dingen, maar dat relaxte is eigenlijk onbetaalbaar en vooral op de momenten waarop het er op aankomt (buiten met trekkers/graafmachines/optochten) onmisbaar!
Groet'n Bianca.
ps. vannacht was ze echter errug enthousiast: samen met haar paarde-vriendin (fries) ontsnapt en de golfgreen van mijn man leeg staan vreten MET remsporen!!!!!!!