.

Nu we toch allemaal zo met het leren, het hoe en waarom erachter bezig zijn, een volgend punt:

Ook al gaat een paard bijna dood van de honger. Hij zal toch altijd eerder weglopen van pijn en angst als die te groot worden, dan dat hij blijft staan om te eten, hoe groot zijn honger ook is.
Maw. pijn en angst zijn grotere motivators dan het verlangen om te eten.
Dus ik zal zal mijn paard nooit kunnen leren om te blijven staan, wanneer zijn verlangen om te vluchten door pijn of angst groter is dan het vooruitzicht van een beloning.
Natuurlijk kun je dit vluchten wel leren uit te stellen en wellicht op cue zetten, zodat hij het soort plaatsvervangend gedrag gaat vertonen,wat je graag wilt zien, maar er komt een moment dat het paard bezwijkt. (soort Parelli fases in het groot?)

Pijn en angst....... eerste motivator
Voeding (beloning) ............. tweede motivator

Niet dat ik ooit van plan ben om dat uit te gaan proberen maar hier mijn vraag:
Zul je uiteindelijk, aan het eind van het kunnen en begrip van het paard, dus lang voorbij zijn spontane wil tot medewerking, hem alleen nog iets kunnen leren door te dreigen met of wegnemen van pijn en angst?

piet ( die zorgvuldig alle minnetjes en plusjes vermeden heeft)
nah' tuurlijk Natuurlijk