Ik probeer vaak uit een komische hoek de dingen te benaderen die op deze site langskomen.
Toch meende ik het met het berichtje wat ik naar HC laatst schreef wel serieus. Ik vind dat hij erg ver gaat met wat hij zijn paarden oplegt. De zware training maar eindenlijk nog meer de gevaarliike ritten die hij onderneemt. Ik heb er nooit zoveel moeite mee als mensen hun leven in de waagschaal stellen omdat ze hun grenzen willen verleggen. Ze kiezen daar zelf voor. Maar als je het met andere dieren doet vraag ik mijzelf af in hoeverre wij als mens daar het recht toe hebben.
HC is overigens niet de enige die zijn dieren zo extreem belast
Ik vraag het mij helemaal af omdat in zelf erg ben gecharmeerd van de Endurancesport. Ik had mij voorgenomen om met het veulen wat Bright verwacht Endurance te gaan rijden als het eenmaal groot genoeg is. Ik heb informatie opgevraagd bij de vereniging en kreeg het clubblad toegestuurd. De beschrijving over de Fasnatrail doet mij weer heel erg twijfelen of ik wel in het belang van het paard is dat ik zo nodig Endurance wil rijden. Paarden die bijna dood zijn gegaan van uitdroging, die met regelmaat aan het infuus moeten. Het baasje wat de hele nacht bezorgd naast het paard in de stal zit om het in leven te houden nadat ze het eerst op 160 km in de soep heeft gereden.
Laten we eerlijk zijn, van nature zou een paard dit nooit zo doen. Het graast de hele dag en af en toe maakt het even een drafje. Galopperen doen ze even als er een roofdier op hun hielen zit.
Ik vraag mij daarom oprecht af in hoeverre wij als mens het recht hebben om het leven van een dier in de waagschaal te stellen voor onze persoonlijke glorie. Hoe denken jullie erover? Tot hoever mogen we gaan? Misshien dat ik best wel Endurance kan gaan rijden maar het goed getraind op de kortere afstanden moet houden en niet de grenzen opzoek.

Ik heb trouwens een ander zadel voor Bright gekocht. (het beestje met de doorgezakte rug) Het zadel ligt goed en zit lekker. Ik moet alleen op onze langere tochten gaan ontdekken hoe Bright zich eronder houdt. Misschien toch de proef van HC doen met de hartslagmeter. Ik weet niet of hij de reactie mat als hij het zadel oplegde of er een stukje meer ging rijden maar dat dokter ik zelf wel uit.

Groetjes allemaal,

Sandra Boshuizen

Sandra Boshuizen schreef op zondag 18 december 2005, 10:09:


Laat het paard zelf beslissen wat het wil.
Je kunt toch aan het gedrag zien en met wat invoelings vermogen,
of het dier het graag doet. Dat is NH door een paard niet te overvragen en niet te dwingen tot prestaties die het niet wil.

Paarden voldoen echter al gauw aan de verzoeken van een berijder en verminderen daarin hun eigen wensen en voorkeuren. Als een rijder, en zo zijn er velen, zijn paard niet expres inbreng geeft in snelheid en richting, dan ligt misbruik op de loer.

Endurance voorschrift 1: Als je paard af wil slaan naar een groene weide, dan ben je verplicht daar 10 minuten te verblijven

Lachwekkend, ja
Hoe komt het dat dit lachwekkend is?

Michiel

Hoi Sandra,

Ik ben het met je eens dat je het leven van je paard niet in de waagschaal moet stellen t.b.v. je eigen genot. In hoeverre HC dat doet, kan ik niet beoordelen, ik heb er dus ook geen mening over. Soms kan een ritje op straat meer gevaar opleveren dan het nemen van een bergpas.

Wat de endurancesport betreft: ik beoefen deze sport al jaren met Buck, die 13 jaar is en absoluut jong en in topconditie. Ik rijd hem veel buiten en twee keer per week dressuurmatig volgens Antoine de Bodt vanwege een geblesseerd geweest hoefgewricht. Ik heb altijd klasse 1-ritten (25-40 km) gestart, wat hij makkelijk aankon en waar hij steeds hoog eindigde. Hij is in de Pyreneeën opgegroeid, is stapzeker in het terrein, heeft een uitstekende basisconditie, beweegt zeer economisch en dus is deze sport ideaal voor hem. Hij zou makkelijk klasse 2 aan kunnen, alleen vind IK het dan weer niet leuk. De zwaarste rit die we deden was in juli 2003: 35 km in Laage Vuursche met 31 graden en ik startte om 12.10 uur! Ziek van hoofdpijn, misselijkheid en uitputting stortte ik van een fit paard na de finish en besloot nooit zwaarder dan klasse 1 te starten. Mijn grens was in elk geval bereikt. Deze sport is iets wat je beiden aan moet kunnen!
Maar om op het onderwerp terug te komen: topsport is nooit gezond. 160 km al dan niet door de woestijn vind ik gekkenwerk. Natuurlijk, je traint ernaar toe, je rijdt een paard dat ervoor geschikt en gefokt is, maar het blijft eigenlijk een belachelijke wedren tussen ego's. Omdat wij als mensen de lat heel hoog wensen te leggen, moet het paard eraan voldoen. Ja, ze gaan in topsport wel eens stuk. Maar dat gaan ze ook als je ze met 5 jaar een Z-proef laat lopen, da's nl ook topsport.

Sandra Boshuizen schreef op zondag 18 december 2005, 10:09:



dit zijn net voorbeelden van fout-endurancerijden,
de usual mensenkompetitie



in de natuur is het traagste paard
gewoon wolf-bait
zo is endurance misschien nog ietsiebietsie natuurlijke selektie
gezien hier 'een soort' vluchtreflex getrained en ge-culled wordt
in tegenstelling tot hoogspringen
of paradezweven....
maar ik doe er niet aan mee
hoewel een paard gerust iets mag presteren
ipv koe-spelen in een vette wei
dan liever mee met HC
alsie maar zijn klep houdt tijdens de rit

wat doen paarden in vrijheid trouwens
in extreme omstandigheden,
zoals bv in de namibische woestijn ?
juist, extreme oplossingen....

peter

Sandra Boshuizen schreef op zondag 18 december 2005, 10:09:


Dat heb ik al meermalen beschreven en kun je niet zomaar ''ploep' met één zadel meten; daarvoor moet je eerst een database van het betreffende paard hebben.

HC

Huertecilla schreef op zondag 18 december 2005, 18:29:


Je hebt de tocht overleefd gelukkig.

Kon ik niet vinden. Ik ben echt digibeet.
Ik heb nu drie zadels. En ga gelijk dat database aanleggen. Krijg ik ook nog info hoe ik dat aanpak? Msschien een nummertje van een eerder berichtje waarin je het omschreef?
Sandra

Michiel schreef op zondag 18 december 2005, 12:13:


Ikzelf zal wel rekening met haar houden. Ik vraag me alleen af of ik mijn prestatiedrang aan haar op mag leggen. Is het in het paard zijn belang.

Ik ben die regel helemaal niet tegen gekomen! Als het echt zo is vind ik het super.
Ik vond de Endurance juist zo leuk omdat het mij zo paardvriendelijk lijkt. Ik las echter dat verslag van de Fasna trail en schrok mij een ongeluk.

Groetjes,
Sandra

Christel Provaas schreef op zondag 18 december 2005, 12:32:


Misschien verkeerd van me om HC als voorbeeld aan te halen. Hij zette me echter op dat moment weer even aan het denken.

Zo wil ik ook rijden. Dat lijkt me een goede manier om het te doen. Je hebt echt niet de ambitie om een klasse hoger met een korte afstand te proberen?


Ik had endurance eigenlijk alleen maar genoemd omdat dat een sport is die ik een beetje van dichtbij ken. Het komt in alle takken van sport voor. Waar ik mee zit is, dat als je ziet dat je buurman zijn hond op die manier behandeld je hem doorgaans aangeeft voor dierenmishandeling terwijl als mensen het doen met hun paarden het ineens sport heet en doodnormaal is.
Ik heb het idee dat mensen het geoorloofd vinden om hun paard als een ding te behandelen alleen maar omdat ze er een som geld voor hebben neergeteld en het hun eigendom mogen noemen.

Groetjes,
Sandra

Peter Donck schreef op zondag 18 december 2005, 14:43:


Maar in de natuur legt een paard nooit zo een afstand op die snelheid in één keer achter elkaar af. Alhoewel roedels wolven jagen geloof ik wel op een manier waarbij ze hun prooi uitputten. Weet ik echter niet zeker.
Doorgaans is het een korte, snelle ren, daarna weer grazen.

Groetjes,
Sandra

Paarrijden is geen recht maar een verantwoordelijkheid. Vandaar ook 'verbeter je paard; begin bij jezelf'.

Op het momen dat je besluit op een paard te klimmen maak je een risico-overweging en een compromis met het belang van het paard.
Hoe groot dit risico/compromis is, hang níet af van wát je gaat doen, maar van in hoeverre jij en paard daarop zijn voorbereid.
Voorbereiding is ÁLLES.

Regelmatig lees ik mensen met hun paard dingen beschrijven die buiten mijn referentiekader liggen; ik zou er nog láng niet opklimmen.
Deze week hebben we samen tijd vrijgepland om Luna een stap waar ze nu aan toe is verder te helpen. Met mijn lief zonder optoming in het zadel ga ik Luna aan de lange lijn een uitgemeten en uitgeschreven route laten lopen/draven. Vandaag de Korte Kikkuli-route. Afhankelijk hoe de voortgang is gaan we drie of vier dagen en doen we de Lange Kikkuli op dag 2, 3 of niet.
Dat zijn 32 of 41 km.s in 3 of 4 dagen. Zeer gevarieerde kilometers met wisselende ondergrond en - hellingen.
Let wel; Luna is 5, betrouwbaar op bitlessbridle en bómzeker in het verkeer. Toch zijn we daar nog druk mee bezig omdat ze nog niet zover is dat ze onder de ruiter haar zwaartepunt vanuit zichzelf in alle gradaties kan verplaatsen.

Voorbereiding, voorbereiding, voorbereiding; ik heb zo'n 1500 uur kwaliteitstijd in Arabella zitten en dát maakt wat ik ook met haar doe veilig.

Huertecilla schreef op maandag 19 december 2005, 9:01:


Oeps; 6.

@Sandra: de meest gecompiceerde ritten die ik met Arabella maak zijn voor míj altijd nog een relatief veilige onderneming. Ik heb jaren veel riskanter ritten met hogere snelheid met de motorfiets in competitieverband gedaan. Die ritten waren niet alleen 'zwaarder' en sneller, ook ontwijkt een motorfiets geen gaten/rotblokken/kliffen en is gás, gás. Met Arabella kan ik zonder optoming of enig ander dwangmiddel alleen maar beleefd vrágen.
Alles is relatief.

Nogmaals: voorbereiding, van je paard, jezelf en de samenwerking.

Sandra Boshuizen schreef op zondag 18 december 2005, 20:58:

Ethologie van het paard dan eens op nalezen Sandra; de Prezwalskis zijn met name op dít punt informatief.

Mbt HSM: nee. Ook mijn tijd kent beperkingen en heb een krap schema met twee paarden die op de rol staan. Nu even snel wat aan het huishouden doen voor we overwoekerd worden...

Sandra Boshuizen schreef


Wat is er mis met je paard te gebruiken waarvoor ie al eeuwen gebruikt wordt, namelijk wérken.
Gister een goeie rit gehad van een paar uur met paarden in goede conditie en dan merk ik dat ik makkelijk nog wel het dubbele in tijd had kunnen wegblijven. Het was glad, stenerig, modderig, druilerig, koud, en de paarden zochten hun eigen weg. We lieten ze gewoon los. Ook een steile helling afgegaan om Holly te testen. En er was niks aan de hand, als je je paard maar niet in de weg zit en hem de ruimte geeft zelf zijn pad te kiezen. Paarden hebben 4 benen en zijn prima in staat zichzelf en een ruiter te dragen. Dat heeft voor het grootste deel met vertrouwen, conditie en je-paard-niet-in-de-weg-zitten te maken.
Op een gegeven moment wilde Fanny voorop en we hebben de paarden letterlijk losgelaten waardoor ze op een manier gingen lopen die ik zelf niet eens kende van hun.
Gewoon je klep houden, paard loslaten, vertrouwen en vóélen. Ontroerend haast hoe deze dieren zelf hun tempo en weg kiezen, mekaar om de beurt voorop laten, terwijl bij 'enge' dingen stoere Fanny het voortouw nam en BD uit zichzelf inhield om haar voorop te laten.

In tegensteling tot HC hebben wij de weg voor het grootste deel stappend afgelegd, behalve een lange heuvel die we, ieder voor zich, in volle galop genomen hebben. En dan boven ergens kom je mekaar weer tegen. En bij thuiskomst : Geen greintje zweet op de warmbloeden, Fanny de koudbloed iets op haar rug onder het zadel.
Paarden waren topfit, gingen meteen hooi staan eten.


Ik kan niet zeggen dat HC zijn dieren zo extreem belast, het zijn goed getrainde paarden die met hem samen een enorm avontuur aangaan.
Arabella loopt de hele route op alleen een halsring, dus zonder hoofdstel, zonder bit. Als ze echt niet zou willen zou ze zich zo kunnen omdraaien en naar huis rennen hoor.

Jij hebt het over endurancesport. Nog wel in competietieverband. Weet je wel hoe zwaar dat is en hoeveel maar half getrainde paarden daaraan mee doen, voor 'de fun' (het ego). Als ik dan het verhaal lees van die vrouw die naast haar paard met infuus moest waken denk ik.... dat zou mij dus nooit gebeuren, dan ben je dus echt een mens met een paard ipv een paardemens (om dat nog even aan te halen).
Ik zou zowiezo nooit met een Tinker zo'n sport beoefenen.
Ik schreef al over deze (overigens fantastische) paarden, zelf heb ik 3 koudbloeden en het zijn deze paarden die het het zwaarst hebben op de lange tochten.
Koudbloeden zijn heel anders gebouwd, kortere spieren, ervoor 'gemaakt' om op relatief korte afstanden in een laag tempo zware dingen te versjouwen en daar moet je naar luisteren, vind ik.
HC heeft er zopas een heel verhaal aan gewijd.
Mijn Haflinger Diesel kan dit soort ritten nog niet eens aan, dus die laat ik voorlopig op dit sooor ritten thuis!
Voor ik weer het hele forum over me heen krijg :
Ja, uitzonderingen daargelaten !!!!
Het gaat mij om het hoge tempo met een zwaarder gebouwd paard met korte spieren.


Waarom ga je er dan überhaupt nog opzitten ? Waarom neem je dan überhaupt je paard mee aan een lijntje?
Hebben wij niet allemaal hier onze paarden in de eerste plaats omdat wij het zo leuk vinden een paard te hebben, ook al passen wij ons zoveel mogelijk aan hun aan en proberen we het allemaal zo leuk mogelijk en zo natuurlijk mogelijk te doen?
Het blijft een onpaardse situatie, als je het zo bekijkt.

Vroeger hadden de mensen werkpaarden, nu zijn het stuk voor stuk luxepaarden en dat is een geheel andere benadering.
Vroeger was het paard onderdeel van de samenleving, en kon iedereen met paarden omgaan, tegenwoordig heb je daar paardrijles (liefst in een binnenbak, dan word je niet zo nat) voor nodig, iemand anders die jou gaat vertellen hoe je met je paard om moet gaan, liefst wel een uur per week... Zover is het al met ons, wij zijn degenen die zo van de natuur zijn afgedwaald.
En ik doe er zelf ook nog aan mee, ik kom thuis bij de mensen vertellen wat het probleem is in hun omgang met hun paard.
En de mensen komen bij mij op mijn paarden een uurtje ontspannen, wat zo zit onze maatschappij intussen in mekaar.
In dat licht bezien heb ik ook werkpaarden en vraag ik ook wat van ze ja, en daar is helemaal niks mis mee, want ze doen heel veel goeds voor al die mensen. Ik ben blij dat mijn paarden en ik dat zo mogen en kunnen bewerkstelligen.
Met ons allen moeten mijn paarden, Jack en ik daarbij soms heel even over onze grens heengaan. So what!
We zijn geen barbies....


Nou, lekker toch? Maar als je een volbloedarabier zou hebben zou je misschien wel heel anders denken, die wíllen juist snel, veel en hard, die doe je daar een enorm plezier mee.
Ik weet wel van mijn Arabier dat zij gewoonweg depressief wordt als ik haar niet af en toe helemaal voluit laat rennen, dan kan ze er weer een tijdje tegen. Bovendien heeft HC paarden die lokaal gefokt zijn en dat terrein al eeuwen kennen!


Maar je gaat wél op haar doorgezakte rug zitten....
Met respect, maar mag jij dan een ander wel veroordelen om wie hij is en hoe hij in het leven staat?

Groet, Pien
www.spirithorses.be
Western Natural Horsemanship -
Natuurlijk Bekappen

Ik veroordeel niemand. Ik vroeg mij af. En als ik maar enigzins het idee heb dat Bright het niet aankan houd ik ermee op. Als ik maar het flauwste vermoeden heb dat ze last heeft van haar rug rijd ik niet meer met haar.
Het was fout van mij om HC als voorbeeld aan te halen. Hij zette mij echter aan het denken.
Ik wilde eigenlijk een bredere discussie op gang brengen. Namelijk hoe in het algemeen binnen de sport paarden worden misbruikt. Op plekken waar we andere mensen aangeven voor dierenmishandeling accepteren we van alles als er de noemer sport opgedrukt staat. Ik bedoel nu dat extreme geval van die Fasnatrail.
Dat was mijn bedoeling. Sorry iedereen als ik iemand gekwetst heb. Laten we er verder maar over ophouden.

groetjes,
Sandra

Sandra Boshuizen schreef op maandag 19 december 2005, 10:30:


Trouwens bedankt voor je opmerking over endurance met koudbloeden. Ik ga dus geen endurance rijden. Is niet verstandig.