Isabel van der Made schreef op donderdag, 1 april 2004, 15:11:


Nou Isabel, hoogmoed komt ten val, gelukkig niet letterlijk in mijn geval.Ik had echt het idee dat ik het nog wel kon. Jonges wat een sukkel! Ten eerste het verschil in paard, dit is een quarterhorse van drie jaar en pas een half jaar zadelmak. Als je nog maar denkt dat je een hulp geeft reageert hij al. Wat een verschil met mijn brave Hannoveraan van 15 jaar. En zo beheerst "zaaachtjes teugels oppakken Piet, alleen met je onderbenen en ontspannen zitten en nergens knijpen!!"
In het begin doe je dat ongemerkt natuurlijk, dus bamm in een snelle draf en ik hobbelen verdorie. Terwijl ik zo trots was dat ik nooit hoefde licht te rijden hoe snel de draf ook was.
Afijn om een lang verhaal kort te maken, ik moet gewoon weer vanaf het begin beginnen, maar ik doe het met plezier. Ik heb mijn hele snelle oordeel over westernruiters moeten herzien. Als je ziet hoe mijn instructeur een perfect vierkant rond 4 pilonnen rijdt,zonder zichtbare hulpen en hoe ontspannen het dier loopt is dat prachtig. En dan ikke he, wiebelige rondjes en dan nog een pilon omver rijden :)
Maar ja concentreren op je zit, op losse teugels, zijn hals tussen de teugels houden, buitenbeen een beetje laten bumpen, is heel veel tegelijk, dan let je wel eens even niet op zo'n stom pilonnetje.
groetjes
Piet

Hai Piet,

voor het eerst een ander paard is toch altijd wennen.
Zeker als je een beetje gespannen bent.
In mijn hoogmoed dacht ik dat ik elk paard kan rijden, tot ik een poosje geleden een Paso Fino ging proberen, en de eigenaresse verzenuwd toe stond te kijken, wat mij natuurlijk gespannen maakte (ik kan ook geen wedstrijden rijden, 1 bonk zenuwen, en dat staat de communicatie met het paard behoorlijk in de weg).
Dacht dat ik gek werd. Kreeg helemaal geen respons van het paard. Begrijp de speciale gait ook niet, naar mijn gevoel is dat gedribbel en daar hou ik niet van.
Was blij toen ik er weer afstapte.

Wat ik maar wil zeggen, en waar ik toen met mijn neus boven op werd gedrukt, het klikt niet altijd (meteen) met elk paard, en nooit te hard van stapel lopen, en heel belangrijk, ontspannen!!

Als ik met mensen rij die ergens zenuwachtig over zijn, ga ik ze altijd gekke verhalen vertellen, domweg om ze af te leiden, en niet allemaal verkeerde signalen naar het paard uit te laten zenden.
Kinderen laat ik of een liedje zingen, of anything dat ze maar afleidt.
Helpt goed,
hoop dat je volhoudt, en dan opeens, gaat alles vanzelf,
groet,
Isabel

Piet schreef op donderdag, 1 april 2004, 16:31:

Piet schreef op donderdag, 1 april 2004, 16:31:


Ja erg hè! Dan voel je jezelf weer echt stuntelig. Gelukkig is het vooral een kwestie van jezelf loswerken, conditie krijgen en vertrouwen opbouwen. Na regelmatig rijden komt dat allemaal weer terug. Ik heb zelf al enkele jaartjes niet meer gereden (ik denk zo’n 3 à 4 jaar) en de laatste keer was ook nog 2 jaar western. En het zal mij dan ook benieuwen hoe ik het er van af breng als ik voor het eerst op mijn verzorg paard Dino stap (19 jaar, heeft vroeger dressuur gereden). Zal wel weer lekker houte klazerig gaan. Gelukkig is mij wel altijd gezegd dat ik rechtop zit, dat scheelt dan weer een beetje. En dan die spierpijn... OEF!