Tja, ik draai het gewoon om!
Ik denk dat veel mensen die bij ons komen rijden in het begin consessies zullen moeten doen aan hun (oude) manier van rijden.

Bij ons geen bit, en je kunt je niet zo lekker optrekken aan de teugels want je moet met ontspannen teugels rijden, dus je hebt 'niks' in handen, zoals ik zo vaak hoor van rijders die van elders komen.

Dan zul je geduldig met je stem en met je zit moeten werken.
Aansporen geeft bij de meeste paarden een averechts effect, laat staan vastklemmen met je benen: ze gaan er gewoon van tussen (niet allemaal hoor)

Geen zweep, sporen of andere hulpmiddelen om je paard vooruit te krijgen, nee, je moet zelf iets doen en dat valt niet altijd mee.
Moeilijk, om je met je paard te verbinden en hem dus op een andere manier duidelijk te maken wat je graag zou willen.

Eindeloze rondjes met dressuuroefeningetjes kom je hier ook zelden tegen, ach, we doen wel eens wat, maar ik kan niet zeggen dat dat standaard in de les ingebakken zit.
We doen gewoon heel andere dingen. Wil je springen - mag je springen, maar wel alleen met de paarden die het kunnen en het leuk vinden, met alle andere onderdelen precies hetzelfde.
Ik kijk eerst naar wat we die dag gaan doen en deel dan de paarden pas in, zodat ik weet dat ik ze zo min mogelijk belast.

Natuurlijk gebeurt het wel eens dat een rijder persé met bit wil rijden, omdatie zich daar prettiger bij voelt, heeft ie dus pech ! Ik geef hem dan liever een ander paard.En als er wordt aangespoord zal ik er zeker wat van zeggen, ik zal eerder vragen waarom de persoon nu denkt dat ie moet aansporen.

Soms loopt een paard wat "gevoelig" en ik vind het belangrijk dat mensen leren ook daar rekening mee leren te houden, dat betekent dan dat we niet zo 'snel' gaan als wat we eigenlijk zouden willen.
Daar tegenover staat weer dat ik niet altijd kijk op een kwartiertje meer of minder les, dat hangt af van de situatie.

Het interesseert mij eigenlijk allang meer wat anderen daarvan zeggen, ik vertel dat de mensen die voor het eerst bij mij komen rijden, dus ze kunnen zelf die keuze maken en het is nog nooit voorgevallen dat er iemand om die reden wegbleef, sterker nog : Het motiveert ons allemaal om op deze weg door te gaan. De rijders lijken er tevreden mee, want het geeft veel meer gevoelsmatige diepgang in je rijden en verbinding met het paard.

Dat is ook de reden dat ik voor mezelf begonnen ben, nu kan ik het eindelijk op mijn eigen manier doen.

Wat bijvoorbeeld de reuzenstoet betreft : Als ik morgen een telefoontje zou krijgen waarbij gezegd werd dat de organisatie het veiliger vindt om met bit te rijden, of toch liever heeft dat er ijzers onder de paarden gingen, dan zou ik beslist bedanken.
Ik ken mijn grens en zeker die van mijn paarden.

Om die reden ook ben ik gestopt met het aan huis lesgeven bij anderen.
Ik moest teveel concessies doen, daar had ik geen zin meer in.

Groet, Pien

Spirithorses schreef :

Dat moest natuurlijk zijn :

Spirithorses schreef :


Dat moest natuurlijk zijn :
Het interesseert me natuurlijk allang niet meer wat anderen daarvan zeggen.....

(hehe, 3 e poging....)

e m kraak schreef op zaterdag, 30 april 2005, 3:14:


Zo weinig als mogelijk.
Nou is het ook maar net hoe nauw je er naar gaat kijken.
De stal bijvoorbeeld, ik kan er niet elke dag zijn en alles alleen doen.
Dus moet ik accepteren dat ook anderen mijn paard handteren.
Eèn persoon is een zenuwlijer, zij komt als een wervelstorm binnen, zwaait met armen en touw rond zich heen.
Gevolg.......volgende dag als ik mijn paard wil begroeten, draait ze haar kont naar me toe.
Maar ik kan mijn paard niet voor alles afschermen.


Afgelopen weekend ben ik naar een NH cursus geweest van Ellen Ofstad.
Ik had jonge meiden verwacht, coltruitjes, parelkettinkjes en iedereen onder de 30 jaar.
Maar er waren ook mannen.
Van scholen die als richting het "paardenvak" hebben.
Kinderbescherming-pedagogen.
Jonge mensen en mensen over de vijftig jaar.
Mensen met barefotpaarden, een dierenmedium, enz, enz.
Ik was blij verrast.
Er is nog hoop voor de paarden en hun eigenaren.

De andere kant............
Het werd gegeven op een landbouwschool, die ook de paarden(vak)lijn heeft.
Eerst dacht ik "wauw", was ik jong geweest, misschien moet ik mijn dochter over twee jaar op deze school zien te krijgen, enz.
(Ik ben me bewust van het gevaar dat ik mijn dochter haar moeder zijn droom wil laten verwezelijken, dus dat doen we niet :) ).
Maar toen ik er wat langer rond liep, ging mijn haar overeind staan.
Maar èèn paard van de twintig zonder ijzers.
Vier paarden met dekens op, ook èèn s'nachts in de stal......en het was goed warm overdag.
Bandages bij de meeste.
Slechte hoeven bij de meeste.
Een lijst van liflafjes dat ze zo over een dag heen te eten kregen.
Blue spray alsof het versiering was op paarden.
En maar een paar uur buiten en hooguit twee uur bereden(rijden) op een schitterende dag.
Veel paarden stonden op "spilt" (met touw aan een muur vast), terwijl ze zeker 17 uur binnen stonden van zaterdag op zondag.

En dan de lijst bij elk privè paard van zijn jonge eigenaresse........ als het paard naar buiten gaat: bandage en deken........niet galloperen bij warm weer en draf hooguit 10 min.

Ik denk niet dat mijn dochter het op die school twee weken uit houdt bij princesjes met hun levende "my little pony's".
En een school die niet met zijn tijd mee gaat en de oude stempel blijft aanleren.

Zo een studie lijkt MIJ hastikke leuk.....paardenvak, maar consessies op zo een manier.........daar bedankt ik voor.

Verder kan ik me helemaal in Nick zijn antwoord vinden.
Ik doe niet aan die poppenkast van wedstrijden en festijnen mee.
Dat zou voor mij en mijn paard geen genieten zijn.

Geef me een meer, mooi weer en een schitterend traktorpad door een natuur gebied en ik ben samen met mijn paard overgelukkig.
Of we dan in stap gaan, draffen, galloperen of zwemmen, dat bestemmen we dan samen wel ter plekke.

Joke.

e m kraak schreef op zaterdag, 30 april 2005, 3:14:


Mij boeit het niet om aan wedstrijden mee te doen en als ik tegen mijn principes in moet gaan om 'ergens bij te horen' kunnen ze de pot op. Simpel! Het is tenslotte míjn paard, míjn geld en míjn (en hopelijk ook Mike's) genoegen waar ik mee bezig probeer te zijn. En niet dat van een ander En zowiezo: houdt de wereld op te bestaan als ik ergens niet aan mee wil doen soms?

Elzaliene Proost schreef op dinsdag, 3 mei 2005, 22:35:
*****************
Nou ja, als je niet mee wilt doen dan doe je niet mee. Dan is er ook nergens een probleempie natuurlijk, nogal wiedes. Maar hoe doe je het dan als je eigenlijk WEL ergens aan mee wilt doen, b.v. omdat iets je leuk lijkt.

(niet dat ik dat probleem nou zelf heb, want tot nu toe heb ik nog niet iets gevonden wat me leuk lijkt om aan mee te doen, TREC is misschien een uitzondering)

HannahFroukje schreef op dinsdag, 3 mei 2005, 22:52:


Alle evenementen e.d. waar regels gelden die tegen mijn principes indruizen vallen automatisch buiten mijn interesse. Dus dat is simpel eigenlijk. Voorbeeld: ik heb kort geleden met mijn paard Mike Level 1 van Parelli behaald. Nu moet er aan het einde van Level 2 (waar ik nu aan begin) eigenlijk met bit gereden worden. Maar eigenlijk heb ik sterk het gevoel dat ik zonder bit wil blijven rijden. Als ik daardoor Level 2 niet officieël kan halen; dan maar niet! Het bit bij Parelli is overigens alleen bedoelt voor verfijning van de hulpen maar als blijkt dat ik en Mike prima uit de voeten kunnen met bijv. het 'hoofdstel' (ben de naam even kwijt...) van Egon komt er gewoon geen bit in Mike's mond...