Hoi Inge,

Met al het heen en weer geschrijf hier over clickeren, werd mijn interesse opgewekt. Ik ben dan eens een kijkje gaan nemen op je webstek en ik vond het stukje waarin je met Punkie aan de slag gaat, ongelofelijk plezierig om lezen. Het werkte zo aanstekelijk dat ik het eens met mijn Donna wou proberen. Ze leek me de geschikte kandidate. Een 12-jarige haflinger merrie Donna, waarvan de grootste hobby en fascinatie, je raad het al 'fretten' is.
Ik gewapend met mijn doos paardensnoepjes van de boerenbond ... ha, ha. Haar favoriet de stal binnen. Wijken voor druk, en beleefd zijn kent ze al. Ik heb het op stal gedaan omdat we daar effe niet gestoord werden. Ze zag me natuurlijk graag komen met de doos. Die hebik met opzet meegenomen, omdat ze dan zeker wist dat er wat te bikken viel en ik haar dan goed kon leren dat aan de doos niet gefriemeld wordt, omdat dat toch niets opleverd. Staldeurtje open, Ponky deed een beleefd stapje achteruit en dan die blik .... 2 Bruine kraalogen die vaonder een dikke bles je vol nieuwsgierigheid aankijken. Op 5 minuten had ze dik in de snuit wat er van haar verlangd werd en hoe ze een lekker snoepje kon verdienen. Het moment waarop ze het snapte was heel grappig. Ze had al verscheidene malen ondervonden dat mijn hand aanraken een lekker snoepje opleverde. Maar toch wou ze nog wat in de doos snollen. Niet dus. Doos achter de rug. Niet juist dus. Ik hield mij.
Toen stond ze daar te kijken met zo'n blik in der ogen van .... wat ga ik nu nog eens proberen.
Doos terug van achter de rug, en mijn andere arm en hand zijwaarts gestrekt zodat ze zich duidelijk moest verplaatsen om mijn hand te kunnen aanraken. Ze stond daar voor mij, die blik was goud waard. 'Wat zal ik doen, de doos, neje, dan maar effe naar het hand kijken, maar niet aanraken'. Nog een duidelijke blik nar de doos ... en dan ..... Tada !!!!!!! Zwiept ze haar hoofd naar mijn hand en tikt met haar neus mijn hand aan. Ze brengt haar hoofd terug naar de midden. Ze werd onmiddellijk beloond of course ! Bingo. Snappie, snappie. Tik die hand maar, huuuuh nog een snoepje. hand boven het hoofd, Huuhuuh dat dan ik ook, tik de hand maar aan en joepieeeee ! Ze vond het superleuk. Niks meer in de doos neuzen, die hand dat is belangrijk. Helemaal niet opdringerig of onbeleefd (maar dat kende ze al). Ze wist niet van ophouden.
Met mijn ander paard een halfbloedarabiertje, duurde het wat langer. Ze is nogal de shy type zeker in haar stal. Ze staat beleefd voor je te wachten tot ze iets krijgt, lust wel doodgraag die snoepjes, maar is niet zo op eten gefixeerd. Met een heel verlegen blikje in de ogen pakte ze de snoepjes aan. Ze wou even aan de doos friemelen, maar als ik zeg nee en haar de clou naar mijn hand geef, klapt ze dicht. Dan heeft ze zoiets van, dan wacht ik wel, zeg jij het maar. Maar ze zal nooit zomaar de de hand aanraken. Met haar ga ik het buiten proberen, daar is ze meer op haar gemak. Donna stond tijdterwijl heel het gebeuren gade te slaan over haar muurtje. EN bleef maar knorren alsof ze wilde zeggen : "Kom maar hier, laat die dommerd maar, ik ben slimmer, ik weet het wel". Ik ga hier wel wat verder op ingaan, want het was eigenlijk best leuk. Zeker als je dan zo'n paard heeft die er zo'n schattige kop op heeft staan. Lachen ....... Dat wel. Je kunt echt lol maken met je paard, en zeker met Donna.
Wou ik gewoon effe melden.
Zijn er eigenlijk in het kort nog clinics die je geeft in België ?
Groetjes,

Sabrina

Sabrina Adams schreef op donderdag, 17 februari 2005, 9:28:


Je verwacht teveel. Doe minder .



Wel, waarschijnlijk in maart een introductieclinicje in Brecht maar de precieze datum weet ik pas volgende week; en op 16 april hier thuis in Duffel.

met vriendelijke groeten,
Inge

Inge Teblick schreef op donderdag, 17 februari 2005, 17:30:


In Brecht ? Dat zou inderdaad fantastisch zijn, want dat is zowat in mijn achtertuin. Zeker laten weten ! Duffel is nu voor mij ook niet het einde van de wereld. Ikzelf ben van Schilde dus ... Niet ver.

Het is inderdaad zoals je zegt, soms verwachten we teveel. Yitta vergt een heel andere aanpak dan Donna. En waarschijnlijk omdat het met Donna zooooo vlotjes verliep, dat ik dacht ....
Ze is al heel onzeker op zich. In alles wat ze doet. Een verlegen angsthaasje. Maar achter die facade een fantastisch paard, ze wil wel moedig zijn.
Ik heb haar van haar 8 jaar. Van de eerste 8 jaren in haar leven weet ik, dat ze nooit veel affectie heeft gekend. Daarom is ze ietwat afstandelijker. Waarschijnlijk ook een trauma opgedaan in de trailer, want als ze er nog maar een geparkeerd ziet staan, gaat ze al over de rooie. Constant verkeerd gereden en gekweekt voor de renbaan .... Dus een heel erg ontwikkelde vluchtreflex. Maar in die 6 jaar dat ze bij ons is, is ze al heeeeel veeeeel veranderd. Maar haar moet je inderdaad met fluwelen handschoentjes aanpakken. Een echt juffertje.

Groetjes,

Sabrina