Myriam schreef ;

Ja.

Nou, het handpaard moet bijvoorbeeld direct meestappen als het andere paard in stap gaat, dus ik geef haar ook dat commando. Idem met draf, later stadium in galop maar ook vertragen ('ennnn walk'). Whow is stoppen, 'easy' betekent ook dat het handpaard langzamer moet gaan, paard moet stil blijven staan als ik op leidpaard klim, niet klooien, me de weg versperren, ineens op de rem gaan, dat werk. The usual basisdingen dus.
Zoals gezegd worden alle 'commando's' ook aan het leidpaard gegeven.


Daarom zei ik dat het meegaan als leidpaard een prachtige voorbereiding op het inrijden is. Maar de hulpen moet het paard dan al beheersen want je kunt dat op zo'n moment niet aanleren, daar heb je de mogelijkheid niet voor op dat moment.

Voordeel bij mij is dat BD meehelpt de zaak veilig te houden. Ze weet wat haar taak op dat moment is en corrigeert het handpaard als nodig (oren plat en vies kijken als-ie voorbij wil bijvoorbeeld).

Groet, Pien

Hoi Myriam

Ik smijt hier nu eventjes iets tussen...

Vorige week, toen de lente nog in de lucht zat... begon Sela in de paddock het ongelooflijk uit te hangen, bokken, steigeren, 3 capriolen, 20 keer rollen...
Zullen we hen "op 't gemakske" naar de wei brengen zodat ze eens écht goed hun gang kunnen gaan????

Eerst nog eventjes Sela gelongeerd, haha! 'k Wist dat dit niets ging brengen maar we zijn met zijn tweeën
Sela héél braaf en aandachtig.

OK!!!
En we vertrokken, Gerd op Couscous met Sela aan de hand en ik op Indy met Mel.
Tja, er zat wel héél véél energie in onze paardjes, stappen was er niet echt bij

Het werd een heel getrippel, draven mochten ze niet, dat waren we afgesproken.
En toen... kwamen we in het bos en Sela... begon het dan maar eens écht uit te hangen
Steigeren, recht omhoog, bokken, en alle kanten opspringen. Couscous bleef er ook niet kalm onder en begon ook wat rond te hopsen. Indy leek een kangoeroe, ging meer in de hoogte dan vooruit en Mel werd vrolijker en vrolijker en begon ook maar wat te bokken.

Ik vind het heel spijtig dat niemand ons gefilmd heeft

Mel, die normaal onregelmatig loopt op het harde, liet daar nu helemaal niets van zien!
Is zij nu beter of was het gewoon een flinke dosis adrenaline?

We kwamen dan nog een auto met aanhanger tegen, die mens zijn ogen stonden op steeltjes. Hij dacht dat zijn wagen in elkaar geramd ging worden en dook de kant in.

Na een half uur eindelijk op de wei, daar alles heel deftig.
Eerst naar de stal gereden om rustig af te zadelen... bleven ze lief staan om nog alle vier een beloning te krijgen en dan ONTPLOFTEN ze, crosten één keer rond de wei, crosten een tweede keer rond de wei en spurtten dan UIT de wei want die was nog niet dicht!!!

Alle vier in rengalop weg, uit het zicht...
Gerd er op een fiets achter. We wisten dat ze niet écht weg konden.
Gelukkig was de bareel aan het einde van de servitudeweg dicht en zijn ze daar teruggedraaid. Halverwege zijn ze dan wat gaan grazen.
Eerst de weides van de buren afgesloten zodat ze daar niet zouden induiken en dan terug richting onze wei. Gerd met een bamboustok met een plastic zak om hen te "drijven". Ze vertrekken allemaal behalve Sela, die wilde weten of er misschien iets in die zak zat

Ons madammen hebben ervan genoten! Vrolijk dat ze waren! Wat een vreugde...
Terug op onze wei, in de plassen stampen, rollen, helemaal hotteldebottel.

En alhoewel ik héél goed weet dat dit nu alles was wat het niet hoort te zijn, was het toch ook voor ons plezant en is onze comfortzone ook weeral wat groter geworden.
Ik weet niet hoe ik vroeger gereageerd zou hebben?
Nu was het van, ik kijk niet te veel achterom naar het geflip van Sela, ik hou me nu gewoon bezig met mijn twee paardjes en hoe zot die ook zijn, eigenlijk zijn ze toch braaf, ze blijven toch bij mij.

En zo was het ook. We zaten gewoon in een bel met héél veel energie. Ik kon Indy nog steeds met één hand rijden en Mel kwam regelmatig met haar hoofd in mijn schoot voor de gezelligheid.

Morgen trek ik er terug op uit met Indy en Mel, ZONDER Gerd en zijn twee lievekes weliswaar

DOEN Myriam!

Marianne

Spirithorses schreef op maandag 21 februari 2011, 20:04:


Soort dubbel span, maar dan zonder koets


Laatst nog een paard mooi aan de teugel zien gaan, de ruiter zat op een fiets


Doet Olly ook, als Woody naast of voorbij hem wil. In galop loopt alles dan weer heel soepel, ze versnellen niet voor elkaar, altijd gelijke tempo.
Typisch is, dat ie in de wei absoluut niets te zeggen heeft, dan is ie ondergeschikt.

Nils en Olly
Creatief met IJzer,
maar niet aan mijn paard

Myriam schreef op maandag 21 februari 2011, 19:39:

Prachtig verhaal

Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Hi Pien
bedankt..

Hi Pien
bedankt..

Myriam schreef op maandag 21 februari 2011, 19:28:


Ik ben Pien dan wel niet: Eerst terug op de grond gaan werken met het handpaard. Als je dan 200% controle heeft en hij licht is op je hulpen (voorwaarts, stoppen, achterwaarts, bij je blijven, tempo bepalen, ...), dan weer als handpaard mee.

Piet schreef op maandag 21 februari 2011, 21:15:


Euh Piet, er staan nu al reeds ontelbaar veel verhalen op

Cindy Helms schreef op dinsdag 22 februari 2011, 8:52:


Ja, je zult die basis er wel in moeten hebben en dat moet inderdaad op de grond 100 % zoniet 200 % zijn. Niks is zo irri en gevaarlijk als een paard dat niet wil lopen of een sneller tempo loopt. Ik heb bij de handpaarden een extra ring onderaan de kinriem bevestigd dus de leadrope clip ik daaraan vast en niet aan de zijkant van het halster/hoofdstel. Ik neem een dunne leadrope van ca 3 meter mee. Langer en dikker niet want dat wordt een te dikke kluwen en het uiteinde komt dan op de grond te hangen. Paard moet daaraan zelfstandig meelopen dus touw hangt 'met een glimlach' zoals wij dat hier zeggen (doorhangend) en er is alleen druk als dat nodig is. Niks is zo erg als meesjokkende paarden met hun hoofd en lange nek vooruit aan een trektouw (en hoevaak zie je dat niet, ook als persoon ernaast loopt?). Brr, daar gruwel ik van.
Dat laat meteen zien dat ik het ook niet wenselijk vind dat een paard maar overal uit de berm mag snacken en stilstaan om aan mest van andere paarden te ruiken etc. Is gewoon erg onhandig en afleidend van het 'werk'. Ook als ze zelf willen mesten moeten ze doorlopen, dat moet je ze wel leren. Dus de bereidheid om voorwaarts te willen moet er wel al in zitten.

In eerste instantie is het voor het handpaard even wennen dus omdat jij er niet meer naast loopt en zij/hij naast jouw leidpaard moet lopen en zijn cues van bovenaf krijgt. Hij ziet dus ook een stuk minder lichaamstaal maar moet wél zelfstandig meelopen en hij kan niet lekker makkelijk achter je aan sjokken. Hebben ze meestal een paar minuutjes voor nodig en dan gebruik ik wel druk op het touw om het paard tot naast me te laten komen: druk los, belonen met stem. Paard kent dan het commando 'en dóór' natuurlijk al, dat gebruik ik hier om elk paard dóór te laten lopen. Hier een voorbeeld dat niet eenvoudig te regelen is met voedselbeloning van op je leidpaard gezeten want je moet opzij hangen terwijl beide paarden rechtdoor moeten lopen. Voordeel van BD is dat zij mijn gerommel van op haar rug na al deze jaren wel gewend is en weet dat zij gewoon door moet lopen want ik hang regelmatig achterstevoren of opzij om bijvoorbeeld een hoofdstel te verstellen of een singel van een handpaard te checken . Maar voor een handpaard dat nog moet leren is dat teveel extra.

Als je op een smal pad bent of langs verkeer moet, moet het handpaard naar achteren gewezen kunnen worden en achter je blijven meelopen ipv ernaast, weer aan doorhangend touw (dus niet stiekem een hapje gras gaan eten). Zodra er weer plaats is vraag ik het paard weer naast me. BD heeft nog wel eens de onhebbelijkheid dat ze wil gaan lopen trappen als het paard te dicht op haar kont loopt (afstand dus) en mijn touwtje is maar 3 meter lang dus soms moet ook ik wat improviseren en haar iets schuin laten lopen met haar achterhand weg van het handpaard want ik wil de voorwaartsheid er wel in blijven houden en tegelijkertijd het handpaard niet teveel op de rem zetten/angstig maken. Uiteraard corrigeer ik BD want ze mag dat niet doen.

Het enige echt moeilijke is wanneer het handpaard vóór je terecht komt, dan verlies je een stukje controle en kan hij je de weg versperren of om je heen circelen naar je linkerkant en dan krijg je een hoop geklooi. Vandaar dat moeilijke dingen zoals verkeer of geluiden aan de hand vooraf goed geoefend moeten zijn zodat het handpaard niet ineens schrikt en een sprong naar voren maakt.
Het is hier dan ook regel dat de handpaarden nooit vóór BD mogen komen met hun neus, wel op gelijke hoogte. Als ik een rijder meenemen op een handpaard (beginners) dan spreken we altijd af dat ik zijn/haar linkerteugel mee 'bedien' en de persoon zelf de rechterteugel. Leadrope wordt dan links bevestigd (niet onder de kin) bij de linkerteugel.

Ik ga effe op verzenden drukken, er vallen me gegarandeerd zometeen nog wel dingen in.

Groet, Pien

Hé Super Pien bedankt voor je uitgebreide uitleg van Hand en leidpaard..
Ik geloof dat ik nog éen en ander vooraf te leren heb. :) en mss wordt het wel nooit iets met die 2 merrie's... "edoch" als je dát zegt is kans op mislukken gegarandeerd ..toch iets gelukt dan............
Laat je invallen maar komen
Myriam

Even een update
Gisteren weer naar Jossy met Rock. Invierno bleef thuis, aangezien ik niet rijden mocht van mijn eigen osteopaat de komende 2 dagen en dus dan uiteraard ook geen handpaard meenemen kon.
Amaroc gaat zowel mentaal als fysiek met grote sprongen vooruit, en neen deze keer geen bokkesprongen
Jossy en ik hebben ons dan nog eens over Amaroc's atypische scheefheid gebogen en Jossy had daar een goede theorie over. Toeval wil dat we wel meerdere Spanjaarden kennen met datzelfde patroon. S-vormig gebogen tgv tegen, wil en dank in, te hard willen inbuigen vooraan aan de zijde waar ze tegen de teugel aanliepen.
Dan wilde Jossy Amaroc aanleren om in travers van de hoefslag naar hem toe te komen over de diagonaal. Eventjes een groot spel voor Amaroc omdat hij het niet begrijpt en bang is om verkeerd te doen. Een stap in de goede richting en een snoepje! "Ok, we zijn vertrokken", zei ik, "nu hij weet wat er in je zakken zit, gaat hij zo dadelijk voor een koprol!" Wat me onmiddellijk opviel is dat Jossy's timing perfect is en hij heel erg consequent is. Ook als het even minder gaat of het paard gek doet, geen emoties van ergernis. Ik durf dan wel eens op Amaroc eventjes te vloeken
Maar als het moeilijk (concentreren) wordt en dan dendert er een camion over de weg vooraan ... dan kwam toch even ons pingpongballetje weer boven. Best wel grappig, ik denk dat hij dat zelf ook wel vond achteraf: "whoops wat was dat even een aanstellerij! Sorrrrrry ".
Ik mocht er niet op na de les ... dus ben ik voor het eerst met Amaroc (normaal de pony of Invierno) de bossen ingetrokken aan de lange teugel. Zo doe je pas km's zoetjes weg in je voorwaartse zijgangen (schouders of achterwerk wegzetten, appuyer) en die witte chocolade paasei van gisteren heb ik er zelf ook afgewerkt!
wordt vervolgd!

Cindy Helms schreef op zaterdag 5 maart 2011, 10:02:


Vertel eens wat meer over de theorie die Jossy hierover heeft? (ik heb ook zo'n kromme spanjaard... dus geïnteresseerd)

@ Christel: Ja! Ik moest ook onmiddellijk aan de jouwe weer denken. Heb het je doorgestuurd