Vandaag de grote dag: Victor en Banjer beiden
bitloos het bos in met Vivian en mij.
We waren met de trailer naar Gortel gegaan, da's direct op een knooppunt van ruiterpaden.
Niet dat verkeer normaal gesproken een probleem is, maar we wilden toch ook geen onnodige risico's nemen.
De pony's flink ingespoten met dazenspray (beiden schimmel...die waren dus ook niet echt wit meer...
) om ook dát risico voor te zijn.
Nou, het was super!! De pony's waren heerlijk relaxed, niks ADHD-pony's meer.
We hebben zelfs een paar keer (en voor het eerst!!) een ultiem moeilijke oefening voor hen gedaan (ze zijn namelijk enorm aan elkaar gehecht): van elkaar weg rijden, nu zelfs tot buiten het zicht van elkaar. Je voelde wel dat er spanning in het lijf kwam, maar ze bleven beiden heel gehoorzaam. Zelfs het steigeren en traverseren, wat Banjer in zo'n situatie voorheen gelijk begon te doen, bleef (vrijwel) uit.
Ook waterplassen genomen (van beide pony's geen hobby) maar uiteindelijk liepen ze er beiden doorheen, zelfs eerder en soepeler dan in ons "bit-tijdperk".
Het laten "kogelen", iets wat de pony's heerlijk vinden om te doen (= ze laten gaan, waarbij ze met elkaar lijken te racen om wie er het hardst kan scheuren), was wat mij betreft de ultime "test", maar ook daarbij moest ik concluderen dat ze gemakkelijker terug te pakken waren als voorheen mét bit.
Toch heeft
bitloos 2 nadelen: ten eerste spierpijn in mijn benen (of rij ik nu pas echt zoals het hoort
) en pony's die tijdens de buitenrit meer gras binnenkrijgen dan in de weide (een ruk van het hoge spul langs de kant en aan beide zijden steekt een halve meter gras uit)..........grapje, IK WIL NOOIT MEER ANDERS!!!
Warboel
