Nick Altena schreef op zondag, 16 januari 2005, 21:40:


Dat is Strasser-logica die bij alle andere natuurlijk bekappers niet wordt gevolgd. Ik begrijp de theorie wel: als je uitgaat van een ondergrond die hard genoeg is om druk uit te oefenen dan zal datgene dat tegen die afronding duwt een kracht naar binnen uitoefenen. Dan heb je het over een oppervlakte die verwaarloosbaar is vergeleken met de rest van het oppervlak van de hoef, en moet je bovendien uitgaan van een ondergrond die die kracht kán uitoefenen. En dan heb je het niet over modder maar iets dat sterk genoeg is om de hoefwand naar binnen te duwen. Je komt daarbij uit op iets dat even hard is als een steen.

Uitgaande dat je paard precies met de rand van de hoef op een steen trapt heb je 2 mogelijkheden:
1) Je accepteert dat de hoef onder die omstandigheden tijdens die ene pas een minder optimaal hoefmechanisme heeft.
2) Je gaat voor het maximale hoefmechanisme en hebt er voor over dat de hoefwand niet naar binnen uitwijkt maar in plaats daarvan een stuk hoefwand afbreekt. Je hebt dan in ieder geval tijdens dat ongelukkige moment toch nog even een optimaal hoefmechanisme.

Zolang je paard niet net met de rand van de hoef op een steentje trapt maakt het verder niets uit of je afrondt of niet.

Voor de meeste paarden met redelijke gezonde hoeven gaan we voor maximale bescherming en gebruikswaarde van de hoeven en ronden we dus af.
Bij paarden met ernstige hoefproblemen adviseren we de Strasser-bekapping, waarbij het hoefmechanisme bovenaan de prioriteitenlijst staat en hebben we het er zelfs voor over dat de paarden zo gevoelig worden dat ze de eerste tijd op rubbermatten moeten worden gehouden. Als dat nodig is om te voorkomen dat het paard moet worden afgemaakt dan is dat een heel goede optie.

Ik ben dus niet tegen de Strasser-bekapping maar heb zo mijn ideeen over wanneer je welke soort bekapping het beste kan toepassen.

Groeten,
Frans