Gisteren een interessant iets meegemaakt. Shiny werd bekapt. Doodgoeie vent, de man die het doet, heel ervaren ook met paarden en met het bekapwerk. Hij complimenteerde Shiny met het feit dat zijn hoeven ruim voorzien waren van duidelijke adertjes, wat mooi te zien was in zijn ene witte hoef. Toch hielden daar onze gelijkgestemde gedachten wel zo ongeveer op.
Niets ten nadele van de man, een paard moet stil staan, moet het gewoon mogelijk maken dat als er aan zijn hoeven gewerkt wordt. Allemaal hardstikke waar.
Alleen twee werelden kunnnen botsen.
Shiny werkt samen met mij. Hij mag tegen mij zeggen "dat gaan we vandaag maar es niet doen", of weglopen als hij geen zin heeft. Ik principe werk ik dus alleen met hem als hij positief is en eigenlijk is hij dat in 99% van de gevallen ook. Soms windt het idee dat we samen gaan werken hem zelfs zo op, dat ik hem eerst moet laten uitdollen voodat we iets serieuzigs kunnen doen.
Ik probeer zo weinig mogelijk dominant te zijn. Hierdoor durf ik te zeggen dat we een bijzondere band aan het bouwen zijn.
De keerzijde van de medaille is dat hij van anderen steeds minder moet hebben.
En ja, dan nu bekappen.
Vastgebonden aan de trailer werd hij benaderd, precies zoals het hoort, eerst geaaid, beetje tegen hem gepraat, allemaal heel rustig.
Kordaat en doortastend maar rustig." EEj jongen, ja kalm maar, baasje is een beetje zacht met jou he, maar ja, we moeten toch even je hoefjes doen he. Geef me nou je voetje maar"
En Shiny stond stil....
"Zie je", tegen mij, "Je moet een paard vertrouwen geven, dan komt het allemaal goed"
Maar ik stond bij zijn hoofd en ik zag geen vertrouwen in zijn ogen ik zag geintimideerd zijn. Overdonderd door dominantie.
Mijn gedachte was, wat jammer dat iemand die al zo lang met paarden omgaat het verschil nooit gezien heeft.
Op de een of andere manier zal ik hem toch moeten leren om te gaan met anderen. Maar hoe?
Want ik wil alles zien in zijn ogen, nadenken, vrolijk, zelfs geirriteerdheid, maar niet dat onderdanige, dat geintimideerde.
Piet