Esther schreef op maandag, 20 december 2004, 9:45:


Hoi Esther,

ook wij hebben een keertje, een aantal jaren geleden, een IJslander 'gered' die er uiterst slecht aan toe was. Het dier was volkomen apatisch, uitgemergeld en zelfs geen zin in eten... Ik herken dus heel veel in je verhaal! Mijn complimenten, dat je dit zo ontzettend goed aanpakt!
Wat die vacht betreft kan ik je vertellen dat dit vanzelf ook goed komt. Het was bij mijn IJsco precies hetzelfde... dof, heel veel schilfers, weinig huidvet en plukken die alle kanten uitstonden. In de periode dat dit speelde regende het behoorlijk (september) en omdat de ruggegraat 'hol' stond bleef het water er ook nog in staan! Kortom: ellende voor het dier, miserabele toestand. Je kon makkelijk je jas ophangen aan zijn heupbeenderen...
Wij hebben toen toch maar een stal klaargemaakt en dik opgestrooid. Verder absoluut geen deken op. Het dier was zo ontzettend blij om droog onderdak te staan! Hij was gewoon bekaf van het zichzelf in 'leven' houden.
Hij stond lekker veilig, warm en droog op stal en je kon gewoon zien dat ie zo dankbaar was! Er gebeurde nog iets leuks: een compleet nest met jonge katten, indertijd een maand of 5 a 6, voelde kennelijk het leed van dit dier aan. Ze hebben weken in hetzelfde hoekje in zijn stal geslapen, het was een bonte berg met diepe ronkgeluiden. Zo apart, het leek wel of ze hem wilden helpen/troosten.... Nu, wat het dan ook is geweest, het hielp! Op een gegeven moment had hij weer 'lichtjes' in zijn ogen, een sprankje hoop.
Vanaf die dag is hij weer gewoon gaan eten en kwam aan.
Toen hij beter (letterlijk) in z'n velletje zat is hij weer gewoon naar buiten gegaan en kon zelfs de laagste temperaturen normaal aan.
Dit is een hele leuke en intelligente pony, vol met ondeugende streken en ik heb er altijd met veel plezier naar gekeken.

Hij is niet meer hier, niet meer mijn eigendom want hij heeft elders een heel goed tehuis gevonden. Met een goede verzorging en wordt normaal bereden. Is een perfecte vijfganger!
Maak je geen zorgen over de vacht, zeker IJslanders zijn 'vechters' en je zult verbaasd staan over het overlevingsinstinct van dit dier. Als jij ervoor gaat, en dat doe je, zul je zien dat het dier ook nog steeds wil....

Diep triest dat het met zulke dieren altijd zo ver moest komen...
Gelukkig zijn er mensen die ze er dan toch weer bovenop kunnen en willen helpen! Voor mij Esther, ben je een grote kanjer!
Wil.

Wil schreef op maandag, 20 december 2004, 12:02:



Daar sluit ik mij bij aan. Super Esther!

Graag wil ik bij jullie Het Brookes Hospital onder de aandacht brengen.
Er zijn helaas nog veel meer van dit soort paardjes.

Velen van jullie zullen deze organistie kennen. Voor degene die het nog niet kennen op www.brooke.nl. is meer informatie te vinden. Een mooie kerstgedachte om donateur te worden?

Groetjes Collane

Wil schreef op maandag, 20 december 2004, 12:02:


De vorige eigenaren hebben het niet expres zo ver laten komen hoor, laat ik dat wel vooropstellen, de knoflook was goed bedoeld. Ik ben er echt wel van overuigd dat ze dat niet verkeerd hebben bedoeld, het is alleen jammer dat ze niet in de gaten hadden dat het echt niet goed met haar ging. Dat ze zo weinig eten kreeg was ook angst voor hoefbevangenheid.
Hoe lang heeft het paardje er bij jou over gedaan om de vacht goed te krijgen? Zelf verwacht ik , en hoop ik dat het met het verharen voor de zomervacht al stukken beter zal gaan, ze kan nu de oude rommel natuurlijk nog niet echt kwijt. Het verharen zal natuurlijk ook nog de nodige energie kosten. Ik vind het trouwens erg fijn dat iedereen zo meeleeft.

groeten Esther

Esther schreef op maandag, 20 december 2004, 13:55:


Hoi, hetzelfde aan deze kant. Ook deze vorige eigenaren hadden wat prive moeilijkheden en een groot koppel IJslanders. Deze was er zo'n beetje stilletjes bij ingeschoten qua aandacht en zeker verzorging. Ook zeker niet opzettelijk maar wel degelijk onachtzaam. Als het vlees tussen de ribben naar binnen valt noem ik een paard/pony mager! Hij had echt niets meer over.... Deze pony heeft in een weiland gestaan waar werkelijk geen spriet gras meer groeide, het koppel had het helemaal tot modder vertrapt. Zo is hij vermagerd. Maar goed, het was begin september dat hij hier kwam en eind september begon hij op te knappen. Heeft dus gelukkig nog een beetje gelegenheid gehad om wintervacht aan te maken. Alhoewel het wel die hele winter te zien was... De vacht sloot niet overal even mooi aan.
Het voorjaar daarop begon hij te verharen, vreselijk! Hele plukken tegelijk vielen eruit, hij rolde door het weiland en liet overal plukken achter! Maar daarna....... )))) zagen we een glanzende, GOED in z'n haar zittende en opgewekte IJslander.... met een prachtige hoogblonde kuif! En ja zeker, haar maken, maar ook haar verliezen, kost energie!
En tuurlijk leven we mee... wat dacht je? We willen immers toch allemaal hetzelfde? Het beste voor onze dieren!

groetjes, heel veel succes!
Wil.