marjolijn schreef op woensdag 16 december 2009, 14:00:


+++

het aspect veiligheid wordt inderdaad vaak uit het oog verloren. ook het aspect paardenwelzijn is bij sommige coaches soms ver zoek. daarom hamer ik persoonlijk althans erop, dat zowel paardnatuurlijk als veiligheid absolute prioriteit zijn.

ik schaar me volledig achter de stelling dat er niet optimaal gecoacht kan worden met paarden die in een box opgesloten staan. precies daarom lopen de Equiboosters vrij in en uit, zomer en winter, dag en nacht.

op you tube staan een paar amateuristische opnames gemaakt door een studente tijdens Speed-Equiboosting. je kan ze vinden door Equiboost in te tikken. geen professionele verknipte filmpjes dus, wel barslechte filmkwaliteit waarvoor excuses, die hopelijk toch een realistisch, begrijpbaar beeld schetsen.

ik heb ook enkele links naar filmpjes van collega's geplaatst op mijn blog equiboost.blogspot.com ; een beeld zegt inderdaad soms meer dan 1000 woorden. misschien kunnen deze helpen om een meer concreter beeld te krijgen van paardencoaching.

ivm coaching, dat dit een lang proces is: bij klassieke coaching duurt dit soms 2 jaar of langer. dat komt omdat klassieke coaching werkt op het niveau van het rationele, het bewuste, het denken. dat heeft ook zijn waarde, maar duurt langer. paardencoaching gaat meteen naar de kern en situeert zich op het vlak van het onderbewuste. het gemiddelde bij Equiboost ligt op 4 à 5 sessies. tussen de sessies door zitten telkens minstens 3 weken. dus 4 à 5 x Equiboosten en je zal merken dat je dezelfde niet meer bent, omdat je anders tegen mensen en situaties aankijkt, er anders mee omgaat, en vooral de focus bij jezelf leert te leggen en sterker in je schoenen staat. een Equiboost traject gaat altijd gepaard met 'huiswerk' om het bewustwordingsproces, ook zonder de paarden, kracht bij te zetten.

er is een dame, Rein Frederiks, die niet bekend was met paarden, en voor het eerst paardencoaching krijgt, die stap voor stap haar veranderingsproces deelt met de bloglezers. ik krijg veel vraag naar 'hoe werkt dat nu concreet' - vandaar de idee om het hele coachingstraject van A tot Z te laten toelichten, niet door mezelf echter, maar door iemand die het meemaakt van A tot Z. de tekstjes, die jullie kunnen vinden door in de zoek functie op de blog Rein in te tikken, zijn de letterlijke woorden van Rein Frederiks zelf. ze schrijft neer hoe ze zich voelt, hoe ze zichzelf leert kennen, wat ze anders aanpakt. ze heeft vandaag net haar 3de sessie gehad en is dus omzeggens halverwege haar coachingstraject. de bedoeling hiervan is, om het zo weinig commercieel mogelijk te maken, en om coachees zelf aan het woord te laten. niemand heeft immers baat bij een commercieel verhaal dat veel belooft maar weinig realiseert. zo verlies je alle geloofwaardigheid.

ook de getuigenissen op www.equiboost.com, die je kan vinden onder de rubriek They Did It, zijn verhalen van mensen, die paardencoaching elk op hun eigen manier ervaren en neergeschreven hebben.

in paardencoaching leer je dus niet omgaan met paarden, leer je ook niet paardrijden, want alle oefeningen gebeuren naast het paard, maar leer je je echte ik kennen.

ik hoop dat dit wat meer duidelijkheid kan bieden.

Equibooster schreef op woensdag 16 december 2009, 17:09:


inderdaad , mijn ondervinding is dat vele opleidingen met paarden heel veel te wensen over laten om diegenen die de opleiding volgen, ook een omgang met paarden te leren. Ik heb eens eentje de voet van mijn paard, dat voor haar toch een vreemd dier is, ik was blij dat ik brave dieren had.

Equibooster schreef op woensdag 16 december 2009, 1:38:


Even wat verdiepende gedachtes ...
In het NU is er geen angst. Een paard dat bang is voor een wappert stuk plastic aan het draad, denkt al vooruit over het onheil dat hem zou kunnen gebeuren. Of het denkt aan een ervaring in het verleden, waarbij hij eerder bang was voor zoiets en weg rende. Zuiver in het NU zijnde zijn er alleen de geluiden en wapperde beelden van plastic aan draad.

Nou ja, niet helemaal waar, dat bovenstaande. In het nu-moment van geluiden en wapperde beelden, zijn er ook nu-gedachtes.
Een mens is meer geschikt om te beseffen dat die nu-gedachtes, gedachtes zijn en geen werkelijkheden, het is een stukje toegevoegde fantasie, waar je niet bang voor kunt zijn. Je wordt pas bang immers als je denkt dat het echt en reëel is. Je word niet bang voor een fantasie, uiteindelijk komt een paard tot de zelfde conclusie en keert terug naar zijn NU.

Groet, Michiel

Michiel schreef op woensdag 16 december 2009, 21:06:


Is dat echt zo? Ik heb altijd begrepen dat paarden niet zo zeer denken maar meer associëren en zeker niet vooruit of achteruit, het nu = nu en zometeen bestaat niet.

Anja Seijn schreef op woensdag 16 december 2009, 21:30:


Wat is associëren anders dan een spontaan opkomende gedachte? Natuurlijk hebben paarden gedachtes, zonder gedachtes aan vroeger zouden ze geen trauma's op kunnen lopen. Het zijn opkomende beelden, pijn herinneringen, etc van vroeger, het zijn natuurlijk geen hollandse woorden of spaanse woorden die in hun opkomen. Maar de functie is het zelfde als bij onze gedachtes, en daar gaat het om. Een paard zal ook niet direct door hebben, dat zijn opkomend gedachte-beeld een fantasie is, hij ziet het aan voor een echte bedreiging, een stukje waarheid. Terwijl het dat niet is, het is een toegevoegde veronderstelling, toegevoegd aan de werkelijkheid van dat nu-moment.

Michiel schreef op woensdag 16 december 2009, 21:48:


De mate waarin een mens of paard zijn opkomende beelden (gedachtes) niet herkent als fantasie, is exact ook de mate waarin hij even niet in het nu is. Een paard die in het bos plotseling en grote hond ziet, reageert die op de werkelijke inschatting van gevaar of op de opkomende beelden van gevaar, beide is mogelijk en beide geeft een heel andere reactie. zuiver in het nu, staat het stil en kijkt. Reageert het op beelden van gevaar dan is het paard angstig voor een heel lieve hond. Wij mensen maken die vergissing doorlopend de hele dag, tenzij we beseffen dat er voortdurend een stroom van fantaserende gedachtes is.

Zo bont als een voortdurende stroom fantasiëen maakt een paard het niet. Aan de andere kant ... hoe groot is zijn zelf-reflectie om fantasie van werkelijkheid te kunnen onderscheiden? Toch doet het dat voortduren, eerst angst dan de geruststelling (het is niet ze erg als ik dacht). In positieve zin is het beeld van grazende paarden, de meest geliefde fantasie van paarden. Stalpaarden hebben er troost aan hoop ik, maar ook onze paarden op een buitenrit die op de terugweg meer voorwaarts zijn. Bij apen en olifanten hebben ze het vermogen tot zelf-reflectie aangetoont. Met behulp van een spiegel, bij olifanten een hele grote spiegel. Door ze daarin te laten kijken en dan een dag later een stip op hun voorhoofd te verven. Kijken ze in dan opnieuw in de spiegel, wijzen ze dan naar de stip op de spiegel of wijzen ze naar hun eigen hoofd. Dat is een bewijs van dat ze vanuit de vorige dag geleerd hebben hoe ze eruit behoren te zien en dus een beeld van hunzelf bewaard hebben en kunnen oproepen. Ik vermoed dat paarden dit ook zouden kunnen. Een stapje verder is het besef dat de beelden van vroeger fantasieën zijn.

Groet, Michiel

Michiel schreef op woensdag 16 december 2009, 22:41:


Nou, Michiel, ik weet het niet hoor ... ik denk dat wij mensen het veel gecompliceerder maken dan het voor paarden is.
Paarden leven in het hier en nu, morgen en gisteren bestaat niet voor ze. Tenminste dat kom ik in heel wat boeken tegen. Als ze schrikken, gevaar zien, dan reageren ze instinctief "vluchten of als maaltijd dienen". Volgens mij is er niet veel meer dan dat hoor. Ik denk dat wij mensen te veel denken en zeker voor anderen!

Anja Seijn schreef op woensdag 16 december 2009, 21:30:


Aha, en associëren is geen denken?
Wat dan wel?
Leren?
Wat is "denken"?
Zonder verleden is er geen geheugen he, en wie hadden er nu ook alweer zulke uitstekende accociërende geheugen prestaties?
Is een "denkend" verwachtingspatroon naar een mogelijke toekomst méér dan een onbewuste kansberekening op basis van al dan niet bewuste ervaring?

Michiel schreef op woensdag 16 december 2009, 22:41:


De gangbare interpretaties van spiegel experiment is meteen een prachtvoorbeeld van onbewust en klakkeloos toegevoegde fantasie, op basis van een verleden-patroon:

In plaats van de (nmm enig mogelijke methodologisch correcte) waarnemings interpretatie dat het "falen" van de spiegeltest niets anders aantoont dan dat het betreffende (soort) dier om wat voor reden dan ook geen spiegeltest kan doen (slechts een wél kunnen bewijst kwalitatief iets over de wel-kunners - een éénzijdige testopstelling dus).

wordt er als het ware automatisch, onbewust verondersteld:

Dat dieren nogal inferieur ten opzichte van mensen zijn, niet in staat tot zelfreflectie als vorm van ToM en dus geen spiegeltest kunnen. En zie eens, de meesten hebben er geen interesse voor dus zie je wel!.

Niemand die zelfs maar een 1dags cursus in methodologie gevolgd heeft neemt dit soort van bewijsvoering serieus. En da's dan weer een voorbeeld van hoe ik naar "wetenschap" probeer te kijken

Anja Seijn schreef op woensdag 16 december 2009, 22:49:


Pff, ik kom in heel wat boeken tegen dan god (welke god dan ook, ik discrimineer niet ) bestaat....


Definitie van "instinct" graag?

Michiel schreef op woensdag 16 december 2009, 21:48:


Dat weet je niet, je kunt niet weten wat er in een paardenhoofd omgaat en hoe het werkt.

sandratien2 schreef op donderdag 17 december 2009, 9:14:


ik dien me in grote lijnen, nuances achterwege gelaten, bij Michiel aan te sluiten. het is inderdaad zo dat een paard 100 % in het nu leeft. dat neemt niet weg dat vanuit het onderbewuste beelden en gevoelens - in het nu momenten - opduiken.

het is niet zo dat een paard rationeel gaat nadenken over "hé wacht eens even ... deze situatie heb ik al eens eerder meegemaakt ... en toen gebeurde dit of dat ...". het gebeurt in een flits, in een fractie van een seconde, zonder dat daar "denk"werk bijkomt. paarden denken niet in woorden, maar in hoofdzaak in beelden, waarbij bepaalde gevoelens opgeroepen worden.

alles bij het paard situeert zich op het niveau van het onderbewuste. verleden en toekomst bestaan inderdaad niet bij paarden.

Equibooster schreef op donderdag 17 december 2009, 14:09:


Je weet niet hoe een paard denkt. Je kunt er alleen maar naar gissen.

Equibooster schreef op donderdag 17 december 2009, 14:09:


Interessant hoe u met een dusdanige stelligheid met beweringen komt waar ik nog nimmer onderbouwing van heb kunnen vinden. Maar misschien hebt u wel meer verstand van "coaching"... anders gráág serieuze litteratuuropgave die ik zéér geïnteresseerd zal lezen

Ik heb laatst alweer eens getiept hier dat paarden een verleden (geheugen) moeten kennen. Vanuit geheugen wordt verwachting geëxtrapoleerd. Voila, perceptie van verleden, heden en toekomst móet er wel zijn (zelfs zonder een paard te interviewen). Vanuit deze basis ontstaan leervaardigheden immers.
Wat dit aangaat verschillen paarden dacht ik niet van honden, babiroessa's en mensen omdat geheugen en verwachting evolutionair uiterst nuttige functies zijn. Een al dan niet bewust zijn behoeft niet verbonden te zijn aan een specifieke semantiek.