van lennep schreef op maandag 14 september 2009, 6:26:


Zoals hier bij ons, 30 paarden de hele zomer 24 uur buiten. Met alle karakters samen, en daarin kan elk paard wel aansluiting vinden met gelijk gestemden. Dat neemt niet weg dat er jaarlijks een paard door het draad vliegt daar wat voor reden dan ook, het blijven vluchtdieren. Ik raad de boer dan ook aan om breekbare stukjes koperdraad tussen zijn draden te zetten. Beter de paarden even buiten de wei, en dat kan hier, dan een dood paard. Ook heeft Luna geregeld afdrukken op haar lijf of een bijtwond. Dat is echter vooral haar eigen schuld, ze wil amper wijken voor de agressievelingen, al gebruikt ze zelf geen geweld naar welk paard dan ook.

Maar voor jou, kun je er geen vierde paard bij nemen, waarbij het wel klikt met 2 aan 2 staan. Wel zeker weten natuurlijk. En wellicht als dat stabiel is, kunnen ze ook eens alle 4 samen.

Groet, Michiel

Michiel schreef op maandag 14 september 2009, 10:20:


Hier is het Conquistador die heel moeilijk kan doen naar andere paarden maar na een kennismakingsperiode van een maand met een draadje tussen lukt het telkens wel.
Nu leven ze alle 5 (ruinen en hengsten) vreedzaam samen.

Ik heb wegens het grootte- en karakterverschil wel een aantal maatregelen genomen, misschien kan dit je ook wat helpen?

1) alles heeft 2 ingangen, stal, weides,... zodat niemand iemand anders kan klemzetten

2) hier en daar de eerste maanden een "safehouse", bij de mini's is dat een draadje waar ze snel onderdoor kunnen (Moon kan er ook onder maar moet daarvoor toch eerst serieus afremmen en dan "sluipen"), in de paddock waren dat wat springhindernissen en op de weide een stukje afgezet in het midden (kon daar mooi de dazenval in) waar ze dus rond kunnen om achter te schuilen

Lukt dit allemaal niet en kan/wil je ze niet gescheiden houden dan zou ik, hoe hard het ook is, ook aan herplaatsen denken.

Gudrun schreef op maandag 14 september 2009, 10:49:


Pfoe, ik begrijp je probleem, Esther.
En herken het ook wel. Met Willem en Froukje ging het altijd prima. Frouk was de baas en Willem wist waar ze stond. Frouk was niet gemeen, hoewel ik haar er één keer op betrapt heb dat ze Willem die in een hoek klem stond aan het afrossen was. Maar Willem kwam soms ook wel eens in opstand tegen haar gezag en misschien pikte ze dat op dat moment niet meer.
Nu heb ik Boully en Willem, twee ruinen. Willem is duidelijk de baas geworden, maar ik denk dat hij dat liever niet zou zijn. Boully begint al te rennen als Willem een oor verdraaid en blijft zo uit de problemen. Willem staat met slecht weer binnen, met zijn hoofd bij de deur. Boully staat buiten. Heel soms heeft Boully een bijtwond, maar dat is misschien eens per jaar. Toch kunnen ze ook niet buiten elkaar. Boully gaat nu wel het land op en Willem niet en ze zijn aldoor allebei duidelijk heel tevreden als ze weer bij elkaar staan.

Ik denk inderdaad dat Namkje zich tot het "baas-zijn" gedwongen ziet en daar geen weg mee weet. Maike schikt zich in zijn rol en voelt zich daar deels gelukkig en deels ongelukkig bij. Waarschijnlijk zouden ze beiden gebaat zijn bij een "echte" leider. (En dat kan jij als mens nooit zijn, want je staat nou eenmaal niet 24 uur per dag tussen je paarden, je bent maar een paar uur per dag met ze bezig.)
Hoe Tekla in dat plaatje past weet ik niet. Als ik je verhalen zo lees, zou zij wel eens een "echte" leider kunnen zijn. De rust en geliefd in de kudde. Maar dan zal ze eerst Namkje van haar geadopteerde plaats moeten verdrijven. Misschien is Tekla daar nog wat te jong voor.

Als je Namkje niet kwijt wilt (wat ik zelf niet zou willen), dan zou ik ze inderdaad apart zetten. Is niet leuk, maar voor de rust beter. Kijk hoe zij en Tekla met elkaar om gaan, kijk hoe Tekla met Maike omgaat. En misschien als Tekla volwassen is kan zij ervoor zorgen dat het hele spul weer bij elkaar kan.

Moeilijk, moeilijk, moeilijk...

Els.

van lennep schreef op zondag 13 september 2009, 15:29:


Stress in je groep een een slecht iets.
Het kan paarden onzeker maken met een aantal gevolgen vandien.
Sommigen durven niet te eten, zijn constant aan het lopen van onrust of staan in hun eentje afgezonderd van de rest van de groep.
Een goede leider is een rustige en bedaarde leider, niet één die via agressie en geweld zijn of haar ding wil bewerkstelligen. In een goede groep is rust, veiligheid, gelden onderlinge regels en komt elk paard aan zijn of haar trekken.

Ja, een paard wil graag in een groep, dat is zijn/haar sociale verlangen. Onze Holly is daar een voorbeeld van; zij wil dolgraag in de Winnergroep, tegelijkertijd moeten wij haar in de gaten houden omdat zij zich makkelijk laat 'ondersneeuwen'.

Momenteel hebben wij 4 groepen met in elke groep een of soms meerdere leiderspaard(en), 23 paarden in totaal: 9, 6, 5 en 3 paarden. Er gaat enorm veel aandacht en energie zitten in het formeren van goede stabiele groepen, gelijkwaardig in oa ras, karakter, temperament, voedingsbehoefte. Ook wij hebben wel eens stress in een groep, zoals nu in de Dravergroep het geval is, waar Amber een aantal keren flink is uitgevallen naar Indy en Moira. Ook in de Winnergroep zijn op dit moment 2 paarden die niet helemaal goed meedraaien. Ogenschijnlijk zie je niks, staat alles samen te eten, maar tóch weer hebben enkele paarden bijtplekken dus er speelt íéts wat er anders niet speelt en dat zijn we nu aan het uitzoeken.

Ik zie dit hooguit enkele dagen aan en neem dan een beslissing. Meestal wordt het dan; raddraaiers eruit en ander groepje formeren onder een bekwaam leider die hén op het juiste moment en op de juiste manier de plek kan zetten.

Ik zou echt zoeken naar een oplossing als Maike er zo onder lijdt, Esther. Voor Namkje is een onbedoeld leiderschap ook niet goed, zo'n paard heeft zelf te weinig structuur en wordt wat 'losgeslagen'.

Groet, Pien

Anja Seijn schreef op maandag 14 september 2009, 0:03:


Als Tekla precies doet wat Namkje wil , dan kunnen ze wel bij elkaar.
Maar Tekla heeft ook al meerdere klappen opgelopen , omdat Tekla soms gewoon wat zegt , in plaats van vraagt.
Als Tekla naar binnen wil , dan staat ze voor de opening , met haar hoofd omhoog , en geen haar op dat hoofd wat er aan denkt om die te laten zakken...Ze komt er dan niet in.
Ze gedraagt zich niet echt onderdanig , en op die manier krijgt ze nogal eens wat te voortduren.
Wij dachten ook dat dat een gebrek in haar opvoeding was , maar misschien zit er in Tekla wel een geboren leider?! Ik heb dat wel vanaf het begin af aan gedacht , maar ben daar juist wat op terug gekomen na wat ik gezien heb in de kudde.

En juist Maike wil ik eigenlijk niet alleen hebben staan...

Als ze in de wei mogen staan en flink de ruimte hebben , dan is er weinig aan de hand , maar de wei is niet goed voor hun , althans niet 24 uur per dag .
En dan nog moeten de andere paarden meelopen als er water gedronken wordt .
Als ze dan niet meelopen , dan zal Namkje zeker proberen hier wat van te zeggen .
Maar door de ruimte die ze dan hebben , geeft ze het wat sneller op.
Als ze dan weer uit de wei gehaald worden , is het flink hommeles! Elke keer weer...

Gr Esther

Wil schreef op maandag 14 september 2009, 0:05:


Jij hebt het vanaf het begin af aan al gezegd tegen mij , dat Namkje een ''echte'' merrie was.
Ik weet niet of je dat nog weet...

Gr Esther

Michiel schreef op maandag 14 september 2009, 10:20:


Of 2 , of 4 paarden.
Daar heb je denk ik wel gelijk in.
Ik zou dan een merrie moeten vinden die gewoon de leider is.
Maar op dit moment durf ik mij niet nog meer ''ellende'' op de hals te halen , en 4 paarden is iets teveel op onze postzegel.

Gr Esther

Gudrun schreef op maandag 14 september 2009, 10:49:


Er staat hier geen waterbak meer op een plek waar je maar een kant op kan.
De hooikist staat in ''open'' veld , zodat ze er helemaal omheen kunnen lopen.
De inloopstal , dat is wel een probleem , maar niet helemaal onoverkomelijk.
Heeft maar een gat waar ze naar binnen kunnen. We hebben al van alles geprobeerd om daar stukken af te zetten , en dat ze ergens omheen moesten lopen , maar daar is hij wat te klein voor.
De trec rondom het weiland is 5 meter breed , maar die gaat stukje bij beetje een steeds prominentere plaats voor ze worden. Een gedeelte van de houtwal gaan ze tot hun beschikking krijgen , maar das toekomstmuziek...

Maike moet de kans krijgen om weg te kunnen , hij moet in de inloopstal kunnen.
Dat kan ook wel , en doen we ook wel eens , maar om dat nou permanent te doen....
Dan staat mijn beessies nog niet bij elkaar[en dat wil ik nou zo graag] , en Maike vindt het toch ook wel erg prettig als hij achter een ander paard aan kan lopen.

Swinters als het echt pokkeweer is , en ze het liefst alledrie binnen staan , dan staat Namkje wel eens op stal....Gewoon om de andere twee even droog te laten staan.

Ik moet weer naar mijn werk...

Gr Esther

van lennep schreef op dinsdag 15 september 2009, 6:06:


Esther, en als je nu het leidergebeuren eens los laat en puur naar karakters gaat kijken? Misschien ga je dan anders kijken. Het ene paard heeft een sterker karakter dan een ander maar dat maakt hem/haar nog niet tot een leider of 'dominant' paard.

Soms passen paarden niet helemaal goed bij elkaar en heb je de verkeerde karaktermix. In een andere omgeving/groepssamenstelling gaat dat dan juist wel weer goed. Beetje zoals het verhaal dat ik ook net van Julia las.

Paarden moeten mekaar niet te lijf gaan, dan is er inderdaad iets niet in orde in óf de groep, óf het karakter. Bijters, stampers, jagers zijn niet per definitie 'dominant' maar vaak juist heel onzeker en door de bluffen geven ze zichzelf 'macht'.

Ik zou dan ook op z'n minst kiezen voor een draadje ertussen of een wisseling van de groep (met alle consequenties vandien).

Groet, Pien

Spirithorses schreef op dinsdag 15 september 2009, 9:03:


Dit is ook precies wat er speelt! , want waarom zou het anders gebeuren?
Ze wil geen leider zijn , zit niet in haar genen[als dat zou kunnen] maar heeft het opgedrongen gekregen , want ze is de enige beschikbare kandidaat .
Maike liep al achter haar aan toen ze 8 maand was , en Tekla is er als jong broekie bijgekomen , toen Namkje 3 jaar was.
Ze kan niet anders dan de leider spelen , maar weet niet hoe.

En daarnaast is het ook nog een echte merrie.

Naar ons toe is ze wisselend in haar stemmingen , maar doordat ik het werk altijd van de zin van haar liet afhangen , zijn hier nooit problemen van gekomen , als ik maar mijn knuffel gedrag onder controle kon houden , want daar is ze niet van gediend.
Met bekent werk en terrein is er niets aan de hand , maar zodra er iets nieuws gebeurd , of nieuw terrein , dan kan ze heftig reageren. Dit is allemaal onzekerheid , en daar komt ook een stukkie van mij bij.
Dat besef ik ook wel.
Ik heb altijd gedacht dat we het wel samen zouden redden , ook al zou dat langer duren dan ''normaal'' , maar redden zouden we het!
Nu twijfel ik daar over , omdat ik mezelf niet meer goed over mijn negatieve gevoelens tegenover haar, heen kan zetten.
En hier komt ook wel angst bij , omdat ik zie wat ze doet bij die andere paarden , waarom zou ze dat ook niet bij mij gaan doen?!


Ik wil het wel proberen om haar in een stabiele kudde te krijgen , maar ik vrees dat als ze dan weer terug komt , de situatie hier hetzelfde is , dus haar oude gedrag ook weer terug komt.
Of bedoel je definitief?

Tijdelijk een draadje ertussen kan wel , maar vant winter wordt wat moeilijker...
Maar een draadje ertussen vind ik eigenlijk geen definitieve oplossing. Daar moet ik nog eens diep over nadenken , of ik dat wel wil , en kan accepteren.

Gr Esther