Inge Teblick schreef op maandag, 22 november 2004, 14:10:


of bang is voor aanraking...??

Ilona
--
let's keep on moving

Inge Teblick schreef op maandag, 22 november 2004, 14:10:

In dit geval bedoelde Frans (denk ik) dat je je paard eerst went aan aanrakingen. Dan leer je het paard het verschil tussen aanrakingen die prettig bedoeld zijn 'ik wil niets van je" en aanrakingen die je paard iets vragen "wijken voor druk". Je begint dan met het wijken voor druk dmv fysieke druk om je paard duidelijk dat verschil te leren. pas daarna ga je je paard leren wijken voor een suggestie van druk. Deze volgorde is om te voorkomen dat het paard zich niet meer aan wil laten raken.

Inge Teblick schreef op maandag, 22 november 2004, 14:10:

Of bang is voor level 88 aan druk,inmiddels al lang mishandeling genoemd?

Gr, Nick Altena
met geweld bereikt men een
hoop,met geduld,vertrouwen
en liefde bereikt men meer

Ik denk dat Parelli de fases heeft ingevoerd voor mensen, opdat zij zouden ontdekken dat je met veel minder dan je denkt toekomt, dat dat al lang meer dan genoeg is. Jammer genoeg heeft hij daar geen principieel eenmalig beginoefeningetje ter zelfbewustwording van gemaakt, maar geextrapoleerd doorheen al z'n oefeningen, en wat gebeurt er dus? Dat mensen vergeten te wachten, en denken dat ze méér moeten doen, terwijl ze waarschijnlijk minder moeten doen. Slachtoffer: paard.

Mag ik overigens in verband daarmee wijzen op Azrin & Hols, 1966, dat concludeert dat als je druk gebruikt, dat je meteen duidelijk genoeg moet zijn, want dat je desensibiliseert voor de lagerliggende hoeveelheden druk.
Als je zegt "maar mijn paard luistert niet naar zo'n lichte cues" of "mijn paard heeft meer nodig" dan zegt MIJ dat dat je de lichtheid hoogstpersoonlijk en deskundig zelf uit je paard hebt getraind.

Dus: kwestie van duidelijkheid, en liefst in één keer. Handleiding: probeer zo weinig mogelijk. Reageert je paard niet, dan doe je zoveel als je denkt dat nodig is ("zoveel als nodig" betekent niet automatisch MEER, het kan bvb ook LANGER zijn). Reageert je paard wel (kleinste poging, al is het maar een gewichtsverschuiving), dan was het genoeg. Bouw vandaar op.

Mijn eigen standpunt: ik begeleid mensen met
1/ zoeken naar MINDER doen, niet naar MEER doen - ze doen van nature zowiezo te veel. Daar ligt het probleem niet; de fout ligt gewoonlijk in slechte timing en geen doorzicht in "weten wat je wil".
2/ concentreren op 1 criterium, waarbij "nu direct" wel het minste van m'n zorgen is - als het paard weet wat de bedoeling is, komt dat "nu direct" vanzelf. Mensen weten gewoonlijk wél wat ze niet willen, maar hebben het héél moeilijk om exact onder woorden te brengen wat ze wél willen.

En twee keer per jaar, tja - twee keer per jaar ga ik all the way.

Overigens "vind een paard belonen fijn"? Sorry, dat vind ik zo'n vreemde vraag, ik kan daar geeneens een antwoord op bedenken anders dan "duh".

met vriendelijke groeten,
Inge

Nick Altena schreef op maandag, 22 november 2004, 14:41:


Yes, dat kan de "informatie" van de trainer zijn. Paard wacht niet af, uiteraard, tot de "informatie" is aangekomen.
Maar het hoeft niet level 88 te zijn - paarden zijn zo slim en willen het graag zo goed doen en maken zo snel "concepten," van de dingen die ze leren, dat ze wel eens vergeten "terug te voelen". En dan voeren ze de oefening gauw uit, omdat ze denken dat het dat is wat je wil . 't Is een subtiel, maar belangrijk verschil, vooral als je aan dingetjes als teugelhulpen denkt.

met vriendelijke groeten,
Inge

Bianca_6 schreef op maandag, 22 november 2004, 13:31:


Nee, het is iets totaal anders en heeft ook een heel andere functie. Het is bij wijken voor druk nadrukkelijk niet de bedoeling dat het paard reageert op 'wijzen' en dergelijke. De bedoeling is dat het paard contact houdt (following a feel).

Groeten,
Frans

Inge Teblick schreef op maandag, 22 november 2004, 14:42:


Waarom is dat een vreemde vraag Inge, die met niet meer dan 'duh' gehonoreerd moet worden?
Ik vind het helemaal geen vreemde vraag als je die wilt 'lezen' vanuit de optiek van iets aanleren of, een andere invalshoek: te veel menselijke interpretatie hechten aan de beleving van een dier?
Ik had met name van jou wel een andere reaktie verwacht!

Ik wil je wel nog een ander voorbeeld geven: ik zag onlangs een filmpje over het baltsgedrag van vogels. Daar kwam een stukje in voor over het 'mating process' van de albatros, die zoals je misschien weet, een partner voor het leven kiest. Welnu, afgezien van het hoe en waarom die vogel een bepaalde partner kiest, werd de - gedragswetenschappelijke vraag gesteld - waarom die vogels bepaalde handelingen uitvoerden ( zoals het langs elkaar heen wrijven van de snavels) om de relatie tussen hen te 'onderhouden'..

Misschien kun/ wil je je er iets bij voorstellen dat wij - mensen - zo'n vrijend vogelpaar 'lief' vinden - of op z'n minst denken: wat zijn ze aardig tegen elkaar. De vraag was echter: Is dat dan ook zo? De 'wetenschappelijke' conclusie was echter dat 'elkaar aardig vinden'er niks mee van doen had, maar de akties alleen uiteindelijk gericht waren op het 'voortbestaan en onderhouden van de genen' middels het ei of jong wat ze samen produceerden.
Snap je nu wat ik bedoel? Ik verleg die vraag dan naar het paard en ons menselijke gevoel c.q. beleving.
Een beetje met een omweg, maar een slingerpaadje is soms leuker dan de asfaltbaan, da's waar en vogels zijn geen paarden, dat snap ik ook.

Dus... tweemaal duh? Mag hoor.. :)
Marianne

Inge Teblick schreef op maandag, 22 november 2004, 14:10:


Het wijken voor druk zoals op deze site bescheven en zoals ook door Parelli op die manier gehanteerd is nadrukkelijk bedoeld als 'following a feel', waarbij het paard contact blijft houden met de mens. Het is niet 'óntwijken' maar 'wijken'! Het paard volgt dan ook de snelheid waarmee je iets beweegt, zonder daarvan los te komen. De oefening eindigt dan ook terwijl er nog contact is. Je kan dat zien bij de betreffende filmpjes op deze site.


Nee, dan is het paard niet slimmer want het paard hoort te weten dat je nooit begint met wijken-voor-druk maar met aaien. En dat soms dat aaien overgaat in een vriendelijk verzoek "ga je even een beetje hierheen" wat direct weer (zonder dat het contact verbroken wordt) overgaat in aaien.

Het is dus beslist geen wegjagen maar beter vergelijkbaar met het rondleiden van een blinde. Je geeft daarbij beleeft signalen en als de blinde het contact verbreekt door door te lopen terwijl je halthoudt of een bocht maakt dan klopt er iets niet.

Groeten,
Frans