openmind schreef op dinsdag 3 maart 2009, 14:36:


Thanks voor je verhaal!
Maike heeft zoon 15 fysiobehandelingen gehad , zonder blijvend resultaat.
Soms zag ik wel verbetering na een behandeling , en ik ben er zeker van dat zijn ataxie is verbeterd daardoor.Maar niets bleef , behalve zijn staart.
Hij kon eerst zijn staart niet bewegen , en dat is iets wat blijvend verbeterd is ; hij kan zijn staart optillen.
Op een geven moment maak je de beslissing om ergens mee te stoppen , en ja , dat is altijd een geldkwestie geweest bij hem.
Misschien had ik door moeten gaan , maar waarneer stop je...
Ik heb hem zelfs een keer laten behandelen , en voor die ene behandeling was ik 350 euro kwijt , met 4 dagen resultaat...Je moet een keer stoppen...

Ik ben heel blij voor jou en je paard!Dat het werkt , en dat het blijvend is , en dat het je hooguit 3 behandelingen kost.
Maar ergens vind ik dit onwerkelijk.... Niet dat ik je niet geloof hoor!!
Maike is zo vaak behandeld door verschillende mensen , waarvan de meeste zeiden dat er maar een beperkt aantal behandelingen noodzakelijk zouden zijn. Geen een heeft aangeslagen , en de kosten rezen de pan uit doordat ik toch door wou gaan , want ja misschien.......
Er is er een geweest die mij gezegd heeft waar het op stond na de maximale hoeveelheid van behandelingen , en de rest ging door , want ja , wie weet?
Misschien heb ik nooit de goede therapeuten of dierenartsen getroffen , ik weet het niet. En dat is wat altijd in mijn hoofd blijft rondspoken...Doe ik Maike nu te kort om jouw fysio er niet bij te halen? Mischien , maar misschien ook niet...Ik doe wel mezelf te kort denk ik...
Een aantal jaar geleden heb ik besloten om niets meer te proberen , en Maike gewoon lekker met rust te laten. Dit ook uit zelfbescherming , en dan niet alleen maar Financieel , dat was meer het pakkie aan van mijn vriend.
Maar vooral emotioneel , wat natuurlijk ook neerkwam op mijn vriend.Die had [o.a.] in de gaten wat het allemaal met me deed , en vanuit daar is de beslissing gekomen om niets meer te doen...
En ja , hij gaat elk jaar een beetje achteruit.
Ik heb al zo vaak de hoop gehad dat een behandeling aan zou slaan .

En nu zit ik hier weer te janken omdat ik hem misschien wel iets ontzeg waarbij hij zich beter kan voelen....

Pffff , hij is zoals hij is , en hij is mij zo dierbaar.

Gatver , Ik dacht dat ik er gevoelsmatig nou ook wel achter kon staan , om niets meer te doen , maar dat is dus niet zo.

Gr Esther

van lennep schreef op dinsdag 3 maart 2009, 15:52:


Hallo, Esther,
Ik weet hoe je je voelt. Indy is ook zo'n hopeloos geval. Ik heb al zo verschrikkelijk veel geprobeerd en het verbeterde ook iedere keer wat, maar dan toch steeds weer een terugval. Even verstappen en weer van voren af aan beginnen. Indy heeft door haar val blijvende schade opgelopen, dan met haar schouder erbij - feest. Ze heeft erg goede dagen, dan merk je nauwelijks wat aan haar en dan maken we wel eens een ritje, wat erg goed gaat. Dan heeft ze plotseling weer dagen dat ze ataxie verschijnselen vertoont, geen idee hoe het komt, er is ook geen patroon in te ontdekken. Ze gaat dan bijvoorbeeld met haar linker voorhoef op haar rechter staan en dat soort vreemde dingen. Ze neemt het niet waar dat ze dan haar rechter voorhoef moeilijk op kan tillen. En ja, de kosten rijzen de pan uit, steeds weer nieuwe behandelingen, beloftes, slechts enkele behandelingen nodig, slechts twee maand rechtrichten en mevrouw is weer als nieuw. Het mocht niet baten. Op een gegeven moment moet je het accepteren denk ik. En Happy Athlete heb ik er ook bij gehad. Erg goed, maar de behandelingen moesten zo vaak herhaald worden, dat kon ik gewoon niet betalen.

Ik laat nu twee keer per jaar een mevrouw langskomen die meer blijvend succes heeft dan de anderen, ze komt a.s. donderdag weer. Dat is het enige wat ik nog voor Indy doe, steeds weer die mensen die aan haar zitten, is vast ook geen pretje voor haar, steeds dat gebuig en getrek. De mevrouw die langs komt, mag ze erg graag. De behandeling heeft aardig succes en houdt ook aardig lang aan. Indy voelt zich duidelijke beter als ze geweest is. Ik probeer geen nieuwe dingen meer uit - volgens mij heb ik ze allemaal gehad, op de zweverige varianten na. En die wil ik niet proberen.

Sterkte, Esther. Ik weet het, het vreet aan je. Mijn vriend heeft een hartig woordje met me gesproken - het ging alleen nog maar over Indy. Hij heeft ontzettend veel begrip en is heel gek met haar, maar hij zag wat het met mij deed, ik ging er aan onderdoor.

Ik heb gelukkig toch afstand kunnen nemen en hou niet minder van Indy, maar ik heb voor mezelf het kunnen afsluiten. Hoop sterft het laatst, ik weet het, maar Indy zal voor 99% niet meer beter worden. Ze kan goed met haar beperkingen omgaan, ik gelukkig ook. Ik koester wat ze nog kan.

Monique

...ik heb gemaild...

Gr Esther

Monique Meijer schreef op dinsdag 3 maart 2009, 17:09:


Hier hetzelfde gesprek gehad vrees ik...

Ik dacht ook dat ik er achter kon staan om gewoon niets meer te doen , maar verdomt , zit de hele middag al te janken.

Maike heeft ook wel zijn goede momenten , zie de wandling in Putten.
Hoe verbaast was ik om te zien dat hij op bijna alle foto's zijn oren naar voren had....
En nu...
Hij heeft in Putten gewoon zijn pijn opzij gezet , en verschrikkelijk de macho uitgehangen.

Ik kan niet meer anders concluderen dan dat hij pijn heeft , met zijn eeuwig naar achteren gedraaide oren.

Heb dus gemaild met Happy athlete , en zie wel wat eruit komt.

Gr Esther

PS , Wat doet die vrouw bij Indy , dat ze er zoveel baadt bij heeft?