Gisteren na een lange schepmarathon alleen nog puf om te wandelen met Pardie.
We hebben een lang fietspad door de polder. Als je paard wat minder makkelijk meeloopt, heb je pech, eindeloos rechtuit van de kudde weg. De laatste tijd levert dat geen problemen meer op, na lang trainen hebben we het overwonnen. Opgewekt liep ze mee aan het slappe touw. Achter ons komt een grote tractor met aanhanger, met groot licht aan, ze zijn nog steeds mest aan het verpreiden, kilometers slang door de polder. Pardie kijkt wel achterom, maar maakt er geen punt van. Eventjes opletten met passeren, smal is het wel, dit pad met aan weerszijden sloten.
Zwanen die opvliegen vindt Pardie ook niet geweldig, zou ze als jong onschuldig veulen eens hebben willen spelen met ze en de kous op te kop hebben gehad? Wie zal het zeggen, in ieder geval heeft ze een waarschuwingsradar voor zwanen, maar vindt het niet nodig om haar pas te versnellen. Als er twee brommers aan komen pruttelen van achterop, gaan we even de berm in. Verder was het stil op het 4 km lange pad. Heel stil. De wandeling werd bijna meditatief. Gedachten gaan door mijn hoofd. Onwillekeurig laat ik een zucht ontsnappen.
Ineens cirkelt Pardie blazend en brullend om me heen met opgeheven staart "Whaaaah, Tis da?! hoorde je dat, baas? Wa was da?? Wheh?" Ze staat te blazen als een walvis, pfffrrrt Neusgaten als schoteltjes..HAHAHA
jaaa, doodeng zo'n baas
Toen ze eenmaal snapte dat ik het was, reageerde ze er niet meer op het geluid..
Gekke Pardie

groetjes