ebby schreef op maandag, 1 november 2004, 19:48:


Hai,
ik weet het niet, maar kan alleen even een anecdotische bijdrage doen.
Ik heb Opal 2 maanden geleden verhuisd, en inderdaad volgens mij is verhuizen voor paarden traumatisch, ze verhuisde weliswaar tegelijkertijd met haar ruin-vriendje, maar je rukt ze toch maar uit hun kudde, en plaatst ze tussen andere paarden.
Opal vertoont nooit overdreven hengstigheid, heeft wel een hele regelmatige cyclus.
De tweede dag op de nieuwe plek, werd ze opeens geheel verliefd op een merrie, en vertoonde een hengstigheid zo sterk, dat kende ik helemaal niet van haar.
Heb geprobeerd daar meer over te weten komen, zonder resultaat.
Wel las ik ergens, maar dat was ook niet een bewezen theorie, dat merries hengstig worden als ze in een nieuwe groep komen, om geaccepteerd te worden.
Maar waarom dan die ene merrie uitkiezen om gezellig samen mee te piesen? De andere merrie deed leuk met Opal mee, en ze moesten veel krijsen, elkaar in de nek bijten, opgewonden rond elkaar draaien.
Is nu ook weer over trouwens, de daaropvolgende hengstigheid was ze back to normal.
Zou leuk zijn, als iemand er meer van weet.
groet,
Isabel

Isabel van der Made schreef op maandag, 1 november 2004, 20:01:


Hmm, bij elke verhuizing hengstig... Stella is sinds ik haar ken 2x verhuisd, hiernaartoe en de eerste keer was ze hengstig. Had het er wel moeilijk mee. Niet verwonderlijk, ze werd ook gescheiden van haar dochter waar ze 4 jaar bij had gestaan. Later nog een keertje verhuisd, flakbij dat wel. Niet hengstig. Ze kwam wel in een kudde van alleen merries terecht. Ook weer lang wennen. Maar niet hengstig. Nou is ze nooit duidelijk hengstig, ze zal het vast wel zijn maar ik kan neit zeggen, zo nu is ze hengstig. Ik denk dat het voor paarden wel erg moeilijk is om te verhuizen, ze staan toch dag en nacht bij andere paarden en die worden als het ware familie voor ze... En ik ben zo schandalig, ik ben aan het proberen om Stella nog een keertje te proberen te verhuizen... Maar dan blijft ze daar ook voor lang staan... Wat ik van Bjork weet is dat ze best vaak verhuisd is in haar korte leventje, en afgelopen jaar nog wel vaker. Als ik het goed heb, iets van 5x.... Ik denk dat paarden toch wel een basis nodig hebben in hun leven die ze neit kunnen opbouwen als ze te vaak verhuisd worden. Kinderen durven zich ook niet te hechten aan mensen als ze te vaak worden gescheiden. Dat doet pijn. En paarden zijn toch heel erg afhankelijk van elkaar en zijn dag en nacht bij elkaar, kunnen geen contact onderling houden. Dan is dat denk ik net zo zwaar als voor die kinderen... Of zou dat een kromme vergelijking zijn?
groetjes Ebby

ebby schreef op maandag, 1 november 2004, 19:51:


Dat stresshormoon doet denk ik idd wel wat.
Ook haar traumaas denk ik. Maarrr hormonaal is ze ook een beetje in de war, lichamelijk is het ook echt mis. Alle andere redenen dus, haar verleden enz. spelen mee, maar ook haar lijf.
Ik probeer het te scheiden haar verleden en de lichamelijke symptonen, wat hoort bij wat, snapppie?? Ik snap het dus zelf niet zo goed, wat bij wat hoort.
Ik heb net wel gehoord dat het piesen idd ook met acceptatiegedrag te maken kan hebben. Maar de te kleine eierstokken zijn er ook nog, dus het is ingewikkeld welk symptoon nu lichamelijk is, of welk symptoom nu de angst is. In ieder geval werkt de massage, ze gaat er zelfs bij staan kauwen.

Groeten Esther