Katja Goovaerts schreef op woensdag 3 december 2008, 17:44:
> het is nu een week en 2 dagen geleden dat ik mijn maatje heb
> moeten afgeven..
> verloren is het woord dat het meest in de buurt komt bij mijn
> bij. En toch, hij is dan zo vrij en onbezonnen dat het mij blij
> maakt want zo wou ik dat hij kon leven.
>
> Filas mijn liefste vriend, rust zacht!
Hey Katja,
10 jaar geleden heb ik mijn allereerste paardje, Sheba, moeten afgeven. Ook heel plots. Ik heb zelfs geen kans gehad om afscheid te nemen. Mijn pa belde tijdens mijn examens op mijn GSM en Benny nam af ... hij werd lijkbleek ... toen kromp mijn hart in elkaar en werd ik ijskoud vanbinnen. Mijn wereld stortte in. Mijn paard, mijn maat, die enige die mij leek te begrijpen, mijn alles ... was er niet meer. Mijn pa vond dat ik me daarna moest concentreren op mijn studie ipv paarden. Drie jaar lang rolde de tranen over mijn wangen als ik aan haar dacht, als iemand over haar sprak. Na zes jaar studeren (en niet meer te rijden) kocht ik onmiddelijk zonder dat mijn pa er weet van had mijn eigen tweede paard Amaroc. Ik bleef echter continu Amaroc vergelijken met Sheba. Zo oneerlijk tov hem, besef ik nu. Met Sheba kon ik lezen en schrijven. Als ik nog maar aan iets dacht, weet je wel. Amaroc ... het leek een gevecht van begin tot einde ... er was geen klik ... de moed zakte in mijn schoenen ... Tot op een gegeven moment dat ik hem niet meer ging vergelijken en ging kijken waarop dit paard reageerde en hoe zijn karakter in elkaar zat, hoe onze band sterker kon worden. Maw hoe kon ik dit paardje een kans geven en hem in zijn waarde laten. Door hem nooit of te nimmer nog te gaan vergelijken met Sheba en door met hem te gaan werken ipv het tegen te werken. Ik zou hem nu na 4 jaar ook niet meer kunnen missen. Hij is anders, dat wel, maar HIJ is nu mijn paardje, HET dekseltje dat op mijn potje past, nu 10j later. Mijn maatje. Ook met hem kan ik nu lezen en schrijven door enkel maar aan iets te denken. En uiteindelijk denk ik soms als ik alleen in het bos aan het stappen ben terwijl ik liedjes zing, lekker losse teugel en genieten van de natuur of zelfs in een rustig galopje bergop ... eigenlijk verschillen ze niet meer zoveel van elkaar ... ik heb weer net datzelfde gevoel!
Geef je verdriet al de tijd van de wereld en maak nooit dezelfde fout die ik gemaakt heb.
Groetjes
C
Warboel
