Hoi Herman,

Jammer dat je weekje kamperen bij Veldre zo weinig heeft opgeleverd. Aan de andere kant heb je Veldre nu wel uitgebreid kunnen observeren en dat is ook wat waard.

Autisme is een zeer complexe stoornis met heel veel gezichten. Daarbij kan een verkeerde start in de jeugd ook op autisme gelijkende gedragskenmerken geven. Denk daarbij aan kinderen die in hun jeugd zijn opgesloten door hun ouders of die om een andere reden geen normaal menselijk contact hebben kunnen maken, je ziet wel eens van die films of documentaires op tv waar dat soort afschuwelijke zaken in voorkomen.
Veldre heeft tot vier jaar waarschijnlijk een normale paardenjeugd gehad, ik neem aan dat ze met haar moeder in een kudde heeft gelopen en niet helemaal alleen. Daarna is ze daar weggerukt (ik moet er niet aan denken hoe ze gevangen is, ze was immers een vrijwel wild paard, of had ze ondanks haar vrijheid wel menselijk contact?), ze is op transport gezet, in een vreemde wereld terechtgekomen, beleerd… en ge(mis)bruikt.
Daarna kwam iemand die haar wel met respect behandelde en haar paard liet zijn, maar ze zal toch haar kudde verschrikkelijk gemist hebben.
Nu heeft ze weer een kudde en trek jij haar, voor haar gevoel te pas en te onpas, uit die kudde vandaan. Ik kan mij heel goed voorstellen dat zij daar heel veel moeite mee heeft.
Daarbij komt dat jij dingen die zij misschien helemaal niet zo kwaad bedoeld als bedreigend ziet. Neem het kopstoten geven. Ik begrijp dat dat niet plezierig is, maar bedoeld Veldre dat wel zo kwaad? Ik heb ook een fjord gehad die het leuk vond je een enorme por in je maag te verkopen met zijn hoofd. Dat was beslist geen boosheid van hem, hij deed dat bij andere paarden ook. Bij ons deed dat zeer, bij een ander paard niet.
Mij valt wel eens op dat fjorden (koudbloeden) behoorlijk lomp naar elkaar kunnen zijn. Doen ze datzelfde naar een ander (warmbloediger) paard, wordt dat niet geaccepteerd. Veldre heeft, gezien haar afkomst, misschien toch ook meer koudbloed-gedrag dan je zo op het oog van haar zou verwachten. En door haar formaat is dat niet handig, zeker niet naar mensen toe, maar heeft ze dat wel anders geleerd?

Verder hebben John en ik tijdens onze twee weken PT veel naar jou en Veldre zitten kijken (dat weet je). En ik denk dat zij, heel subtiel, vaak wel even contact zoekt. Vaak zo kort dat het nauwelijks opvalt. Probeer daar meer op te letten, zodat haar contact zoeken ook beloond wordt. (En denk erom, blijf zelf rustig en geconcentreerd op haar zolang ze bij je is!)
En wat we toen ook al zeiden, zet haar niet alleen, zeker niet tijdens het bekappen, maar zet er een ander vertrouwd paardje (Fantast?) bij. En ga niet te lang door, doe van mijn part iedere keer maar één voet, of twee voeten half (als je begrijpt wat ik bedoel). En als het niet lukt, probeer het de dag erna, of de keer dat je erna bij haar bent, weer.

Veldre en jij hebben nog een lange weg te gaan, maar als ik haar vergelijk met het paard dat ik zag in november is ze onwijs vooruitgegaan. Blijf vooral zelf het positieve zien!

En je weet het nog van de spieren, hé. (Zoals ik het zie, dan.) Aan de warme kant zijn de spieren korter (dat was rechts, meen ik). Daarom buigt ze naar links moeilijk in, dan moet ze immers aan die korte spieren trekken. Rechter galop kan dan moeilijk zijn, omdat ze het rechter voorbeen verder naar voren moet zetten dan het linker. Én dat heeft niets met buigen in de hals te maken! Ze kan misschien haar hals best wel buigen, maar niet haar hele lichaam.

Els.

Herman schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 15:27:


Maar ik lees dit niet als autisme, niet als een "afwijking", een aangeboren beperking , dat was wat ik eigenlijk bedoelde met iets "van haar".

Veldre gaat trouwens steeds meer overeenkomsten hebben met mijn merrie, ook opgegroeid in "het wild", 7 jaar lang, 2 veulens gehad en toen ineens op de boot naar Ned gezet en in mensenhanden terecht gekomen.
Uiteindelijk als gevaarlijk bestempeld en ze is hier terecht gekomen omdat ze naar de slacht zou gaan.
Ik herken zoveel van je verhaal, van het dulden tot het de andere kant opkijken na een beloning, van het vaak alleen in de wei staan tot aan plots niet meer accepteren en zoveel meer.

En zij is hier nu 3 jaar en nog altijd is het soms moeilijk kontakt met haar te krijgen. Uiteindelijk ligt dat ook deels aan mij, want wat je wil, krijg je niet......ik hoef maar te denken "gelukkig, daar komt ze" en WEG is weer of te denken "he, er is kontakt" en zij verbreekt het weer
Een geweldig boeddhistische leerschool dat wel, en de momenten die goed zijn, zijn ook ECHT goed, maar ik denk ook regelmatig: wat doen "we" die "wilde" paarden toch aan om ze uit hun kudde, uit hun leven te rukken en er dan ook nog iets van willen...

Karin

Er is al veel gereageerd, maar als ik je verhaal nog een keer lees, dan zou je haar dus moeten gaan prikkelen, ze is helemaal niet geintereseerd..
Dus jij moet prikkels gaan zoeken waar zij nieuwschierig van word?
Haar negeren is misschien ook wat. Zalitha wil ik graag ook wat flijtiger naar mij toe, ik zet haar de laatste tijd eerst in de bak, en ga haar daar negeren, ik ga ergens zitten, komt er heel geen reaktie dan ga ik me verplaatsen.
Heb iets bij me wat ze erg lekker vindt, dat krijgt ze als ze bij me komt, en dat doe ik een aantal keer, (beetje de hersenen laten werken, ipv hetzelfde ritueel).
In het weiland is de kans veel groter dat ze gewoon blijven grazen.
Misschien ook wat voor jouw/jullie?
Jezelf gaan opleuken, zodat je de rollen iets kan omdraaien, niet naar haar maar zij naar jouw.
Ik wilde het ook te graag, het heeft zijn tijd nodig, je kan het gaan stimuleren, misschien moet er bij jouw ook een klein knopje om?
Ik vind 1 jaar trouwens ook niks!
Je hebt dus ook geluk gehad, met het steiger incident.
Ik kwam echt onder het paard, ambulance ziekenhuis, opservatie, ik had helemaal niks, ben daarna gestopt met roken
Erg geschrokken en rustig weer vertrouwen kweken op mijn eigen paardje.
Anita
(heb trouwens ooit een neuroot van een appaloosa gehad, heerlijk pittig en snel, maar veel te veel zenuwen., kon niet alleen zijn, vloog honden aan, en kinderen konden ook beter op een afstandje blijven.
Ik heb haar uiteindelijk wel verkocht, aan een jong meisje, kan je nagaan hoe het allemaal kan veranderen.....)

Herman schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 14:13:


Toch wel, er staan reacties onder horse-obedience daar scrollen naar onder. Maar hier Nr:111625 staat de reactie van Nele.
Het is te gemakkelijk Herman, om te zeggen dat het bij Veldre niet werkt. Ik heb nog nooit een paard meegemaakt die je niet kunt leren om iets te doen voor een beloning en waarbij het niet werkt, maar het lukt soms niet door de mens, die wat probeert. Clickertraining is a mechanical skill en het is simple but not easy.
Het gaat me ook niet om nu jou hele trainingswijze te veranderen -zoals je met Eddy werkt zal het wel goed gaan- maar simpelweg om in eerste instantie jouw paard meer op je gericht te krijgen. Je interessanter voor je paard te maken.
Om een voorbeeldje te geven,: ik ben met mensen bezig met een Groninger merrie. Wordt gebruikt voor de koets en als rijpaard, (werd moet ik zeggen). Het was een hele grote hoop ongeinteresseerd paardenvlees op vier hoeven, dat nergens op reageerde maar oren in de nek legde en bijtbewegingen maakte als ze een zadel nog maar zag.(en die hebben taaaanden hoor !)
We zijn 5 lessen bezig geweest met hele simpele clickoefeningetjes, ook daar was ze in het begin niet in geinteresseerd. De tweede reageerde ze meer dan de eerste, de vierde meer dan de derde
Uiteindelijk na 5 lessen was het een normaal reagerend paard en de eigenaars veranderd van traditionele cynici tot mensen die toch wel wilden toegeven dat hun paaard heel anders was geworden. De zesde les legden we het zadel erop....
Ik denk echt dat dit jou zou kunnen helpen.
Dus als je klaar bent met rijtjes maken, laat het me maar weten dan

Piet
Training is a mechanical skill

Koen Theys schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 16:20:


Temple Grandin is zelf autistisch en met een Ph.D. en kon met haar eigen autistisch gedrag zich heel goed inleven in het diergedrag. Een aanrader.
Nl: Denken als de dieren

ISBN 90 229 8785

Annemieke B schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 21:35:


"Het niet kunnen inleven" (empathisch vermogen) is één van de belangrijkste kenmerken van autisme. Een autist, afhankelijk van de intelligentie en mate van autisme, kan wel heel goed klinisch beschrijven. Eventjes voor de volledigheid en absoluut niet belerend bedoeld.