clarissa ruijgrok schreef op donderdag 31 juli 2008, 20:34:


Niks maf verhaal. Heel mooi verhaal, goed geschreven. Ahum... de meeste fokkers doen op die leeftijd zo'n beetje de veulens eraf halen.
Wij dus ook. 6 maanden was wel mooi geweest...
Zou ik nu niet meer doen. Als de merrie het lichamelijk goed aankan... lekker erbij laten lopen. Normaal gesproken tot het volgende veulen zich aandient...
Het 1e veulen wordt dan vanzelf 'afgestoten'.....

Groetjes

Wil

clarissa ruijgrok schreef op donderdag 31 juli 2008, 20:34:


Tjee Clarissa,
Wat een ontroerend verhaal.
En eigenlijk zo logisch!
Jammer dat die logica ons zo is afgeleerd.
Ons gevoel uitgeschakeld, mishandelen we de dieren die aan ons zijn toevertrouwd. Want het moet allemaal kunnen...

Bedankt dat je dit gedeeld hebt. Het scherpt mijn gevoel.
Coralie

Wil schreef op donderdag 31 juli 2008, 22:24:


Dank je Wil!

Ik heb nog wel even gewacht, met het bellen van de fokker...maar het klopt dat het wel wat vroeg was? Mens is zich nergens van bewust, hoor. Ze vond het erg leuk om weer wat van Kipardie te horen, ze hebben daar allemaal merries die op -ardie eindigen in de naam. Trots vertelde ze dat een kind van pardie, Upardie, op hoog niveau springt in Schotland...
Ik mocht komen kijken, hoe ze daar met de veulens omgaan, heel natuurlijk enzo, ...Aan mij de taak om dit uit te gaan leggen
Wie A zegt, moet ook B zeggen....voor alle paardenmoeders en paardenveulens moet ik dat.

Ik heb staan kijken naar een oceaan vol verdriet...sodeju dit is collectief gewoon. Al die merrie's, en merrieveulens maken dit dubbelop mee, als veulen en daarna ook weer als moeders, tenzij ze bij mensen komen die wat minder haast hebben.
Toch deed het me goed dat ze het toch erg leuk vond dat ik belde, en dat het goed gaat met kipardie, en ze vroeg ook of ze mocht komen kijken, wanneer ze in de buurt was. Beter dan dat de mensen helemaal geen belangstelling meer hebben, omdat het 'werk' is.
Ik heb een taak geloof ik, voor oermoeder Ki-paard.

groetjes

Nou, jouw verhaal doet erg aan die van mij denken.
Wij hebben hier ook verdriet om een veulen die net is overleden, nog geen 3 mnd. oud.
Ik zie Zalitha haar ogen soms heel goed staan, maar de andere keer is ze er gewoon niet, we hadden nooit grote problemen met trailerladen, nu des te meer. Ze is veel meer gespannen. We hebben het veulen 2 dagen bij haar in de stal gelegd voor afscheid, ze had het geaccepteerd, maar is ze nu aan het rouwen?, gemis?, accociatie trailer veulen, want daar gingen we vaak samen mee weg?
Het is even heel vervelend, ik maar positieve gedragstraining doen met laden, en het gaat steeds slechter.
Handen in het haar, ik heb hulp nodig. ik ben net naar Sense 4horses geweest, hier om de hoek. Aart zegt laat de trailer even voor wat het is.
Ga andere dingen doen, dingen die ze leuk vind en goed kan.
Morgen gaan we samen trainen en volgende week misschien weer de trailer erbij.
Het leek of het goed met haar ging, maar wat mist ze?
Complex in ieder geval!
Anita

clarissa ruijgrok schreef op donderdag 31 juli 2008, 23:10:


Ja... da's de pest aan kennis he?? Je grote schuldgevoel gaat opspelen.
Ach, zelf was ik vroeger niet anders. Niet omdat je slecht wilde zijn!
Integendeel.... je dacht dat je het goed deed! Een veulen tot zes maanden erbij houden was al heel wat!

De lactatie komt met drie maanden pas echt goed op gang! Kan wel 5 liter op een dag zijn..... Soms zou ik de tijd weleens terug willen draaien... helaas gaat dat gewoon niet. In ieder geval kan ik dezelfde fouten niet weer maken.

En die oceaan van verdriet... ik weet zo ongeveer wat je gevoeld hebt.
Zelf heb ik dat indertijd meegemaakt met Maaike, de Fries van Esther.
Ook die gooide ineens een hele golf van ellende eruit... zo over me heen.
Het is een heel apart gevoel, dat weet ik wel! We hebben samen staan te janken, het paard en ik. Hij drukte z'n hele hoofd naar beneden, zowat in m'n schoot.
(Als je het zo neerschrijft, staat het heel vreemd.)
Maar het gevoel en de belevenis... vergeet ik nooit meer.
Soms vertellen dieren je dingen... die je misschien liever niet wilde weten.

Daarna zit je ermee. Zoals jij nu.
Ga je er iets mee doen, of niet..... Paarden vergeten niet.

Groetjes,

Wil.

Anita Cats schreef op vrijdag 1 augustus 2008, 0:10:


Anita, ik heb je dit niet eerder geschreven, omdat ik niet wist of jij het ook zou meemaken of niet. Ons veulen is indertijd ook op de kliniek gestorven, 3 dagen oud. Aan een blaasruptuur. Hij heeft de eerste narcose al niet overleefd, dus er is nooit geopereerd. Ik vermoed dat ze dit veulen meteen hebben opgeruimd en dus niet aan de merrie hebben laten zien.
1 dag later hebben wij de merrie opgehaald en, van een merrie die altijd braaf de trailer opliep... wilde ze ditmaal echt niet! We kregen haar er gewoon niet in!
En heel erg... ze bleef maar achterom kijken, alsof ze op iets wachtte...
Het heeft wel 1 uur geduurd, en met veel geduld en gepraat hebben we het toch voor elkaar gekregen. Daarna heeft ze zeker 1 week alleen in het weiland staan te sippen. We zagen alleen haar mooie kont. Ze wilde helemaal niets van ons weten. Was helemaal in zichzelf gekeerd en reageerde gewoon nergens op.
Buiten dat, ondanks de stoppers, zwol de uier toch vreselijk op.
Dat zal ook last gegeven hebben....
Na 1 week hebben we haar bij een andere merrie gedaan en vanaf die dag ging het geleidelijk aan iets beter. Dit paard heeft daarna trouwens wel gewoon veulens gekregen.

Ze is bij ons nooit meer gewoon vlot de trailer opgelopen. Er was altijd een aarzeling, altijd een 'even rondkijken' en aarzelen op de klep....
Gezien de stress waarin we waren tijdens het vertrek met haar en haar veulen... moet dat toch een traumatische ervaring voor haar geweest zijn. En die was ze duidelijk ook nog niet vergeten. De trailer, + het achterlaten van haar veulen... was de 'slechte' combinatie....

Als ik je een advies mag geven.... doe wat Aart ook al zegt... rustig aan.
Geef haar de tijd. Doe de dingen die ze wél leuk vind en laat die trailer even rusten. Maak er nu geen punt van. Dat komt wel weer... als ze wat lekkerder in haar vel zit.
Er moet gewoon tijd overheen gaan.... en dan komt het vanzelf weer goed.

Groetjes,

Wil.

Anita Cats schreef op vrijdag 1 augustus 2008, 0:10:


Troost heeft ze nodig, en begrip..
heel goed van jullie, dat je het dode veulen nog even bij haar hebt gelaten, dan heeft ze het in ieder geval goed kunnen zien. Ook heeft ze kunnen zien dat het veulen 'niet goed' was, het is in ieder geval nog natuur.
Hebben jullie nog gekeken of er misschien moederloze veulens waren? Er schijnt een soort database te zijn, zodat moeders die met volle uiers staan, iets kunnen doen voor die veulens, en die veulens groeien dan op met een opvoeding van een moeder, zodat ze een beetje sociaal gevormd worden.
Pijnlijk om te zien hè?
Veel masseren helpt Zalitha wellicht, hopelijk wordt ze dan niet zo'n stijve plank als pardie werd. Lijflijk contact kan ook troosten, gewoon maar op haar liggen, of tegen haar aan staan, goed kijken wat ze toestaat en aankan en wat niet.

Sterkte!
groetjes

Er schijnt een soort database te zijn, zodat moeders die
Nooit aan gedacht toen en ik vraag me af hoe mensen dat doen.
Of je moet weten dat je veulen het niet haalt, dat je van tevoren die beslissing kan maken, maar zo plots, nee, daar denk je helemaal niet aan.
Dat is nogal een beslissing, respect voor degene die dat gelijk ondernemen!
Ik opserveer, knuffel, wandel, borstel en praat.
Later op de dag ga ik voor de training.

Anita

Wat een impact zeg!

Wij hebben nu een nieuw paard erbij staan, dus nog wat afleiding,ze staan nu weer met z'n 3 en op het land.
Thanx Wil, het maakt het allemaal wat moeilijker omdat jezelf ook verdrietig bent. Ik was al zo blij voor haar dat ze goed leek, we moeten nu deze fase nog door.
Anita

Anita Cats schreef op vrijdag 1 augustus 2008, 10:28:


www.bwp.be/nl/?veulen/veulencentrale.htm

Gevonden! de veulencentrale!

Voortaan doen we dat zo.....

groetjes

Anita Cats schreef op vrijdag 1 augustus 2008, 10:35:


Jullie zitten straks nog steeds met het verdriet, alhoewel het langzaam zal slijten. Het paard heeft er minder last van, is het veulen op zich sneller vergeten.
Wat ik denk is dat ze een soort trauma onthouden. In de stress en paniek op een trailer, naar een vreemde omgeving waar het waarschijnlijk akelig ruikt en ze ook het ongemak van andere paarden ervaren.
En dan een levend iets van zichzelf wat ze hadden... maar wat later niet meer leeft. Vlak jullie verdriet en reactie naar de merrie ook niet uit....
Jullie willen getroost worden, dus heb je de merrie getroost. Voor haar weer een bevestiging dat er dus echt iets aan de hand was...

Allemaal indrukken die ze heeft meegemaakt, ze voelt feilloos jullie stemming aan. Allemaal nog niet optimaal.
Deze fase is een soort afsluitfase, het paard en jullie gaan daar doorheen.
Daarna gaat het een stuk beter, echt waar!
Met z'n drieën op het land is het beste wat had kunnen doen!

Sterkte ermee,

groet,

Wil.

wij hebben het probleem andersom; wij wonnen in 1990 een pony met een loterij. Toen we haar gingen ophalen bleek het nog niet echt een pony maar was ze een baby van net 3 maanden en een week! Moeder was al spoorloos (misschien ook weggegeven met de loterij)! Die van ons heeft het goed, maar psychisch is ze nog steeds niet na 18 jaar 100% er bovenop gekomen. Mijn vader is haar moeder, mijn zus en ik zijn ook haar 'zussen', ze heeft vreselijke last van verlatingsangst, maar ook bindingsangst met andere soortgenoten van haar, eenkennig etc., het is moeilijk soms maar we weten waar haar haar verstoorde gedrag vandaan komt en hebben geduld en geven haar alle liefde als mogelijk, hoewel niet 'natuurlijk'..
De dierenbescherming zou hier iets aan moeten doen het is gewoon dierenmishandeling, niet alleen op dat moment maar ze krijgen daar een levenslange psychische schade van!

chantalleke schreef op vrijdag 1 augustus 2008, 14:53:


gossie
Sommige mensen zijn ook echt niet goed bij hun pan, hoor!
Zo onnodig, allemaal. heb je 18 jaar een puzzel om uit te pluizen, in plaats van zorgeloos plezier met een pony...
groetjes

clarissa ruijgrok schreef op vrijdag 1 augustus 2008, 16:37:


Paardenmarkt Zuidlaren: wordt jaarlijks een veulen verloot. Meestal een ponyveulen. Althans: tot een paar jaar geleden was dit zo.
Er zullen misschien meer evenementen zijn waarbij een ponyveulen de hoofdprijs is.....