Nick Altena schreef op dinsdag 8 juli 2008, 2:58:


Och Es , het is niet eerlijk....
Ik kan me geloof ik wel voorstellen hoe je je voelt.
Aan de ene kant wil je haar de medicijnen er wel in proppen , maar aan de andere kant wil je haar vertrouwen niet weer beschadigen.
Ik wens je veel sterkte met wat je ook beslist!

Gr Esther

Esther schreef op dinsdag 8 juli 2008, 1:58:


Kan me je tweestrijd zo goed voorstellen; je wilt dat ze haar medicatie neemt, ze doet het er zo goed op....ze móet het nemen, anders gaat ze dood...
aan de andere kant, ze wil niet, tis vies en ze wil niet....vertrouwt je niet meer...en dat is zo verschrikkelijk, want wat schiet er dan nog over....van jullie band, van alle goede dingen..
Hoe ver je wil gaan, dat kan alleen jij bepalen samen met Bjork.
Ach Esther, jij kent je paardjes zo goed...volg je hart, je gevoel...het moet zo aartsjemoeilijk zijn...

Esther schreef op maandag 7 juli 2008, 22:56:


Wat ontzettend akelig!! En wat was ze mooi drie jaar geleden. Wat een prachtpaardje. Wees maar trots en dankbaar op haar.

Wens je heel veel sterkte toe, weet anders niets te zeggen.

Esther schreef op maandag 7 juli 2008, 22:56:


Misschien een rare vraag, maar opereren is geen optie bij Cushing? Ik heb er iig nooit van gehoord, dus dat zal wel niet. Kun je Mo om hulp vragen? dat die Björk eens onder handen neemt? Misschien brengt ze wat licht in de duisternis?
Wat is het toch een ellendige ziekte en wat is het bij haar aggressief, omdat ze jong is waarschijnlijk.
Mijn oude pony Blackie had er feitelijk weinig last van, krulhaar, ringen op de hoeven, veel plassen, wat depressief, maar ze is geëuthanaseerd wegens degeneratie van het ruggenmerg. Tot die tijd functioneerde ze als gezelschapsdame goed.
Appelsap had je al geprobeerd he. En zelf suikerklontjes maken (met water oplossen) met de pil in het midden? In een emmer doen en weglopen, zodat ze het zelf moet pakken?

Hey Esther,

ik weet hoe je je voelt. Ik heb twee paarden uiteindelijk moeten laten gaan - je stelt uit, tot ze zelf aangeven dat het voor hen niet meer hoeft. Je hebt haar het best mogelijke leven gegeven, en hoe moeilijk het ook is, soms is het beter los te laten, zowel voor haar als voor jezelf.
De herinnering blijft, natuurlijk. Soms, als ik naar de wei kijk, verwacht ik daar nog steeds een zwart paard tussen, maar - geen Naomi meer; en ik noem Adje vaak ook "Gazelle", bijvoorbeeld.
Sterkte!

Esther schreef op dinsdag 8 juli 2008, 1:24:


Wat zegt je dierenarts ervan? Is er geen andere manier om de medicijnen toe te dienen. Injecties, bijvoorbeeld of hele kleine pilletjes of......
En anders eens bij een andere dierenarts informeren.
Of Piet of Conrad uitnodigen om met clickeren de medicijnen toe te dienen.
Er is echt veel mogelijk met clickeren. Dat hebben wij net weer mogen ervaren met onze jaarling die een beenwond had die hij niet liet behandelen.

Moniek