clarissa ruijgrok schreef op vrijdag 18 januari 2008, 9:00:

Dat maakt het ook zo levensgevaarlijk om in de buurt van verkeer of wegen eens lekker los te gaan. Het tegenwoordige verkeer is gewoon niet ingericht op paarden. Sinds ik een keer met Buck een kilometer 'opgedrukt' ben door een bus, ben ik zelf niet meer verkeersmak en beperk ik de straatritjes tot stappen en draven. Een rondje duin of strand, iig waar ruiterpaden zijn, daar mag geracet worden, maar niet ergens in de buurt van wegen, daarin maak ik onderscheid.
Afgelopen zondag hebben we bv weer heerlijk door de duinen van Schoorl gescheurd. Tis net ralleyrijden, zo snel als je accelereert en wendt en remt. Ik vind dat het allermooiste van paardrijden en heb toevallig twee paarden die dat ook vinden. Maar ik zou dat beslist niet in een gebied met verharde wegen willen proberen. Nee, daar blijft het gecontroleerd stappen en draven.

clarissa ruijgrok schreef :

De aanpak is niet zo heel moeilijk hoor, maar je moet er heel streng in zijn tegen jezelf (en consequent tegen het paard).

In mijn (BD's) geval betekent dit dat ik tot haar 9 e jaar ongeveer nooit voluit ben gegaan om dit niet in haar systeem te 'graveren' (kom niet op het woord). Behalve dus die twee keer per ongeluk toen ze 5 was. Dus heus wel galops, maar tot een bepaald moment en dan weer terugnemen, belonen, stappen, rustig maken etc. Lang weggebleven van die grens. In al die jaren nooit 'toch maar even wel voluit', want dan loop je de kans dat je alles weer kwijt bent. Ik wist wel wat ze in huis had maar het was de tijd nog niet daarvoor. Pas een jaar of twee geleden ben ik begonnen met haar hier op het bospad (paar kilometer licht heuvelop met aan het eind een open plek waar alle paarden altijd pardoes op de rem gaan) eens echt voluit te laten gaan, dat was toen wel heel erg 'wow' ja. Heerlijk, die adrenaline, ook voor haar.
Ik heb Barrelrace en Polebending wedstrijden gereden met de moeder van BD, (BD was toen nog te jong en onervaren) en ga graag hard, maar wel gecontroleerd hè.

Ook heb ik haar geleerd dat zij aan het eind van elk weggetje, voor iedere kruising, bovenop elke heuvel stopt. Stilstaat dus! En dán gaan we weer verder. Ik ben daar heel duidelijk in, nooit zullen wij een ander weggetje in draf nemen of een kruising oversteken zonder te stoppen. Dit doen we overigens met al onze paarden, ook in de lessen.

Daarnaast flink gewerkt aan de stop, die móét erin zitten als je dit soort dingen wilt doen. Maar ik moet altijd om me heen kijken wáár, wanneer en met wie ik voluit kan. Tis nou eenmaal ook het soort paard dat enorm veel temperament heeft en dat heb ik verder geacccepteerd.

Door de jaren heen en met het ouder worden ben ik zeker ook voorzichtiger geworden, vroeger was ik veel roekelozer, maar ook ik heb
geleerd

Groet, Pien

Spirithorses schreef op vrijdag 18 januari 2008, 9:28:


Ja, dat hebben we met die ijslander ook geprobeert, gewoon geen galop meer, om te zorgen dat hij niet meer in die sjeesmodus terecht kwam, maar toen vertrok hij gewoon zelfs uit stap en ook vanuit stilstand.
Maar het was mijn paard niet, hè. En er reden best veel verschillende bijrijders op, wat die met m deden weet dan ook niemand meer.
In een poging consequent te zijn, had ik m dus met twee handen aan één teugel.. ik was erg vastberaden. Uiteindelijk, erg veel tijd later, ging hij wel weer stappen met lange hals..maar ik had zulke knikkende knieën, dat schoot ook niet op. Toen hebben we geruild, deed-ie het met mijn vriendin ook weer, echt hónderden meters, heuvel af, ja.
Zo'n paardje moet je niet jan en alleman op zetten...hij was gewoon echt heel gevoelig, en gék op rennen!
Je moet bij zo één consequent, gevoelig, en mentaal sterk tegelijk zijn..
Dat heb ik wel van dat paardje geleerd.
De mijne heeft in het verleden bij haar vorige baas geleerd dat het ok is om door openstaande hekken af te slaan en dan door een weiland te gaan sjeesen.
En op vrachtwagens te gaan jagen.. de vijfde vrachtwagen die dan passerde maakte haar dan zó kwaad, die ging ze dan als leidmerrie zijnde wel even de kudde uitzetten.. dat heb ik eruit gekregen, met als resultaat dat ze op een bepaald moment helemaal in de staak modus terecht kwam..
Dat komt dan weer door je eigen ervaringen..
Pardie laat zich uiteindelijk wel stoppen door te zigzaggen, maar het duurt wel even als ze eenmaal in de sjees zit. Maar haar kan ik er wel vanaf houden..en daarom heb ik haar en niet de ijslander!
groetjes

clarissa ruijgrok schreef op vrijdag 18 januari 2008, 9:49:


Sommige paarden zijn echt gevaarlijk of geen rijpaarden of krijgen op sommige momenten een waas voor de ogen. Hun eigenaars vinden het niet altijd leuk om dit te horen, maar er zijn meer paarden op de wereld die een kronkel hebben (nu bedoel ik niet specifiek deze ijslander, maar toevallig kende ik ook zo'n ijslander dit dit dus ook deed).

Daarnaast speelt de opvoeding en de manier waarop ze gehuisvest worden een zeer grote rol. Toen BD dit met mij flikte stond zij bijvoorbeeld veel op stal, in de tijd dat ik haar inreed was dat nog zo.
En dan heb je nog te maken met de mening van anderen, zeker als het niet je eigen paard is.

Groet, Pien

Spirithorses schreef op vrijdag 18 januari 2008, 9:59:


Ja, inderdaad. Je kunt gewoon niet ieder paard fiksen..
Deze ijslander stond wel altijd buiten, maar kreeg wel een hele schep muesli, en het was een ecxemer, het leek erop dat hij het vooral in het voorjaar deed (jeuk?lente?) En heel gevoelig, denk ik achteraf.
Teveel verschillende ruiters, de eigenaresse zelf bagetaliseerde het probleem, en lachte je eigenlijk een beetje uit, alsof het aan jouw onkunde gelegen had..
ja, daag. Toen ben ik ermee gestopt..

clarissa ruijgrok schreef op vrijdag 18 januari 2008, 10:32:


volkomen gelijk dat je der mee gestopt bent... mensen moeten weten waar ze mee bezig zijn en een pony die der af en toe eens serieus de loop mee neemt is niet iets om mee te lachen! Als ze der nx mee aan willen doen, heb je gelijk dat je er mee stopt. Dat een ander der dan maar mee verongelukt zeker...

Ik vraag me ook af of je dat het paard zelfs kwalijk kunt nemen, dat het licht soms even uit gaat... Als ik Darwin zou laten gaan op een lange open weg, merk ik op en gegeven moment ook dat ie even vergeten is dat hij met een ruiter op stap was, maar das gewoon omdat de snelheid hem zo ophitst. Ik weet niet in hoeverre hij er aan kan doen; hij is gewoon zo (hij heeft dan ook koers gelopen)... Tis natuurlijk mijn taak om op het moment dat het lichtje wil uitgaan hem der aan te herinneren dat ik der nog op zit . Meestal doe ik dat zelfs heel letterlijk. Dan zeg ik iets in de aard van 'hey kereltje, Fien zit nog steeds op je rug hoor' . meestal werkt dat wel, maar als ik te laat door heb dat de galop in zn koppie geslagen is natuurlijk niet meer Op zo'n moment heb ik toch ook wel al meermaals met het F-woord in mn hoofd gezeten... Een keertje heb ik echt noodgedwongen een eindje moeten meepassagieren omdat ik op een smal pad reed met aan weerszijden weilanden met pinnetjesdraad... Ik moest dus wel even wachten tot de open weilanden en velden een eindje verderop om hem veilig te kunnen stoppen (maar uiteindelijk stopte hij bijna vanzelf omdat de ondergrond plots ongelijker werd en een beetje pijn deed denk ik)...

Door de loop der jaren ken ik hem wel al goed en heb ik zo'n dingen eigenlijk niet echt meer voor; tenzij ik zo dom ben van hem op de weg naar huis te laten doorgaloperen wanneer het lang geleden is dat we alleen op wandel zijn geweest. Da's dan mn eigen domme schuld...

Spirithorses schreef op vrijdag 18 januari 2008, 9:59:


Lastig hé? Weet volledig wat je bedoelt en zal verschrikkelijk blij zijn als ik eindelijk m'n 'eigen' paard zal hebben.
Straks nog eens naar paardjelief, ben eens benieuwd. Vorige keer van stal gehaald(ja helaas, mensen zijn wel al overtuigd van pn-doelstellingen, maar de daad bij het woord voegen...) opgezadeld onder toeziend oog van eigenaar en weer afgezadeld in de piste. Was geen doen, beestje maar effe laten uitrazen want anders had ik een bom onder m'n kont. Daarenboven is het al geen 'sloom' type, wat ik op zich wel leuk vind, maar ja, paard vindt het zo ook niet leuk meer.
En straks zal het wel lekker waaien, heerlijk guur weer, paardje zal er zin in hebben! Ik ook gelukkig.

Bah! Nog een jaar studeren en dan....!!!

Spirithorses schreef op vrijdag 18 januari 2008, 9:28:

Haha, jaja. Vroeger op de ponies keihard dwars door de bossen. Oeps een weg, ff wachten, ja hoor jongens we kunnen over! En doorrrrrrr maar weer. Greppeltje, dikke boomstammen... erover, eronder, rakelings langs... kan niks gebeuren toch?
En nu... nu ben ik een echte tut hola! Helemaal blij met haar bomvaste koudbloed. Jammer hoor.