Hoi Nathalie, ik volg jouw berichtgeving over Huppel als handpaard natuurlijk op de voet. Ik vind het zelf ook zo vreselijk leuk om dit met Spirit te doen.
Je schreef:
> Hoewel het verkeersmak worden eigenlijk flink gaat, grote
> tractor met aanhanger, fietsers, voetgangers met klapwiekende
> roofvogels op de handschoen, alle maten auto's, de meesten
> konden we mooi rustig laten passeren, maar niet altijd.
Vekeersmak worden gaat inderaad redelijk 'spelenderwijs' met mams als voorbeeld. Moet ze zelf natuurlijk ook verkeersmak en relaxt zijn.
Toen Spirit een paar maanden oud was sjouwden we met hem al door het dorp, onder een wakend oog van mama Holly natuurlijk. Mama Holly overal bij, de kleine aan haar zijde geplakt, zo leerde hij ook de wereld verkennen, daar hebben we zóveel profijt van, allemaal dingen die ik hem niet hoefde te leren, die hij van zijn mama (en kuddegenoten) overnam.
> Eén keer was ik Huppel kwijt en liep die doodleuk richting huis
> met een vier meter lang touw achter haar aan. Gelukkig hebben
> Lolita en ik haar snel kunnen inhalen en terugvangen. Voor het
> vervolg heb ik dan wat beter opgelet met mijn touwenspaghetti
>
Ja, het is ook wel een beetje een touwenspaghetti, heb ik in je filmpje gezien, je moet steeds graaien in die touwen. Ik heb een simpele niet te lange katoenen touwteugel voor mijn leidpaard, die kan ik over de knop van het zadel leggen. En ik heb eenzelfde dun 3,5 meter lang touw voor Spirit. Langer niet, dan heb je teveel kluwen in je handen. Hij mag van mij ook niet ver weg lopen, hij moet precies naast mij en BD blijven lopen. Vaak knoop ik het gewoon om de zadelknop. Een 2,5 meter dun touw was ook al voldoende geweest, het handpaard moet stabiel naast je lopen,
jullie volgen, niet andersom!
Mijn 'probleempje' onderweg met Spirit is een tijd geweest dat hij plotsklaps páts op de rem ging plotsklaps niet meer verder wilde lopen. Dat was niet bepaald handig als ik op de fiets of op een ander paard zat
. Hij heeft heel soms nog wel eens die neiging.
> Huppel gebruikt mama ook graag als boksbal: bokken, slaan,
> kopstoten, en negeert het gewoon, maar laat zich wel opzijdrummen > en dat is minder)
Ik heb Spirit nooit met zijn moeder meegenomen als handpaard (terwijl ik op Holly reed dus), om de doodeenvoudige reden dat ook zij hem amper corrigeerde, ik denk dat moeders heel veel tolereren. Mijn voordeel met BD is dat zij dat niet doet. Komt hij op gelijke neushoogte als zij dan wordt hij door haar met de oren plat met een snelle hoofdbeweging teruggezet, zo van 'en dáár moet jij lopen'. Ik heb hun dat nooit geleerd, BD is een goede opvoedster, dan zit ik te grinniken op haar rug, en Spirit laat zich zonder morren op de plaats zetten, zo van 'oja, dat was ik effe vergeten'. Op Holly was hij in het begin een hele tijd aan het springen, in de zadelpad bijten, in mijn been bijten, niet willen lopen, klooien etc en ik kwam er per toeval achter dat hij dat bij BD helemaal niet probeerde, nou, dat was makkelijk. Nu is hij braaf hoor, ook tegen zijn eigen moeder. Het was inderdaad een fase. Effe uittesten denk ik.
Je gaat met zo'n jong paard door allerlei fases, je maakt je druk en achteraf zeg je, 'ach, het was maar een fase'. Gewoon blijven doen hoor, er ontstaat vanzelf een routine, dat is wat je nodig hebt en dat is wat jullie veiligheid biedt, die routine.
> Toen ging het weer een heel eind mooi, en werd ik natuurlijk
> overmoedig en wou ik het maisveld op. Even ging dat wel, maar
> op een bepaald moment vond Huppel dat ze mij duidelijk moest
> maken in welke richting ze niet meer verder wou.
Maisvelden, daar ben ik eigenlijk nu pas aan toe (hij is nu bijna 3). Ik wilde eerst dat het op de straat goed ging. Mijn paarden zijn over het algemeen op het harde braver want op het zachte willen zij nogal eens overmoedig worden, met name BD. Spirit niet, die is de rust zelve, maar BD kan zo vreselijk stuiteren en dan wordt mijn arm steeds lááááánger.... (en ik heb artrose in die schouder). Ook tijdens de paardenzegening was BD hotsieknotsieknetter en liep Spirit ernaast alsof hij wekelijks in de optocht meeloopt. Ik heb op het harde met Spirit naast BD al gegaloppeerd, een van de nieuwe dingen die ik nog wil doen is op het paar kilometer lange rechte bospad en dan wat meer speed, maar het is te glad nu.
Ik ben er zelfs over aan het denken om Spirit eens los te laten en los zonder halster mee te laten galopperen om hem dat gevoel van vrijheid te laten beleven maar er loopt een diepe greppel naast het bospad en ik ben een beetje bang dat hij die niet ziet, anders had ik dat allang gedaan.
> Is dus genoteerd: Huppel moet niets hebben van borstels
> (vandaag de zachte geprobeerd, ook niet goed) en wil niet op
> het maisveld. Ben benieuwd hoe ver de lijst nog uitbreidt, en
> of ik er iets aan moet doen.
Zoiets als zo'n borstel zou ik dus
desensibiliseren of erin clickeren.
En dan met een heel zachte borstel inderdaad. Ik heb hier paarden (oa BD) die niet van de krassende nylon borstels houden als je de borstel op de huid zet prikt dat. Tja, van adel he
Da's iets anders, ze vindt het gewoon geen fijn gevoel met 'r gevoelige velletje.
Toch zou ik wel heel duidelijk en consequent naar Huppel zijn/blijven een heel rustig en duidelijk aangeven dat wat jij bedacht had toch echt wel het juiste is. Ga haar niet haar zin geven omdat ze zo koddig en eigenzinnig is en een leuk sterk karakter heeft, want dan moet je dat er straks weer uit trainen....
(ik weet dus niet hoe liefdevol
consequent jij bent he). Verder: Ik ben deze dingen pas gaan doen toen ik zeker wist dat de hulpen, 'stap, draf, galop en whow' erin zaten. Op het moment ben ik hem aan het leren te wijken voor het been vanaf de grond, nu is dat nog wijken voor mijn hand. Ook al eens met mijn voet gedaan toen ik op BD zat en hij naar rechts moest opschuiven, hij begrijpt het al een beetje.
Met een hengst heb je alleen het nadeel dat je drommels goed moet uitkijken achter welke merrie je loopt. Vorige week effe niet opgelet en moesten we stoppen voor een kruising, ik was met de hond bezig (die is dus niet autoproof en stapt gewoon voor rijdende auto's). Met Puck ver genoeg voor me, Spirit daarachter en Amie schuin vlak achter mij. Ik de hond bij me aan te roepen, dus verslapte aandacht en in één tel probeert Spirit zich vliegensvlug op te draaien en op Amie te springen. Ik was er op tijd bij, ik hoor dat aan zijn grommend huhuhuh, maar zo lief en meegaand als hij is, hij probeert me toch soms te verrassen.
Is wel een uitdaging ja.
Soms he, kan ik niet wachten totdat hij oud genoeg is om eens over te stappen van BD op zijn rug. Maar dat duurt nog zeker 1,5 jaar
Groetjes, Pien
Warboel
