Hoi.

Ik moet even een steen van mijn maag kwijt.

Het punt daar in is een andere blik op de waarde/respekt/houding/behoefte van/voor dieren.

Ik dacht dat de plek in mijn leven had gevonden waar ik me 200% wilde inzetten.

Een vrouw met een boerderij(stil gelegd), masse grond en een "roeping":
Mensen een plek te geven waar naar ze geluisterd wordt, waar ze serieus genomen worden en weer op (door hun gekozen) rechte spoor worden gezet.
Daarbij gebruikmakend o.a. van een knuffelstal en paarden.

Dus, dacht ik wat mensen gaan krijgen, gaan de dieren ook krijgen.
Respekt, ruimte, goed leven, geen winstprodukten zijn en nog minder als dingen worden behandeld, er wordt naar hun behoefte gekeken en daar wordt rekening mee gehouden.

Kreeg ik even een koude douche de afgelopen twee weken.
We hebben er onder anderen een mini-zwijn, mannetje(en een vrouwtje), maar hij geeft problemen.
Eerst flauwe geintjes: als hij zo blijft, gaat hij de pan in.
Heerlijke koteletten zie ik daar lopen, enz.
En ik maar zeggen dat dat niet gaat gebeuren, want dat kun je niet maken, als mensen vragen "hè, wat waar is dat zwijntje?""Tja, die zat je net op te eten".

Daarnaast besteed ik veel tijd in de wei, ook om de paarden te leren dat mensen niet alleen maar komen om ze er uit te halen.
Toen ze vroeg wat ik daar in godsnaam al die uren deed en ik zei: paardenpsychologie..........stikte ze zo wat in haar koffie.

Het is me in mijn verkeerde keelgat geschoten en heb mijn zegje gedaan.
De lucht is opgeklaard.
Ik kreeg de afspraak dat ik nu de stallen zal gaan runnen en de regels bepaal.
Maar er is iets stuk, het vertrouwen is geknakt.
Vooral omdat ze recht in mijn gezicht loog:Je dacht toch niet echt dat we het zwijntje wilden slachten?
Terwijl haar man aan mij vroeg of ze varkensvoer konden kopen, want dan was hij over een maand slacht klaar.

Oef, ik kan hier zo slecht tegen.
Ik blijf voor de dieren en om hun behoefte te waarborgen.
Maar de sfeer is niet meer zoals eerst.............er hangt nog steeds wat in de lucht.

Mijn paard verhuis ik ook terug voor de winter.
Want ik heb nu niet meer het gevoel daar als hobby met mijn paard bezig te kunnen zijn.

Jammer.
Maar het vertelde mij dat we nog lang niet een andere houding/kijk op dieren(inslijten) hebben aangebracht.

Sorry, zoals gezegd.........ik moest het gewoon even kwijt.

jo schreef op dinsdag, 24 augustus 2004, 15:35:


Een andere kijk op dieren, was het maar zover. Het schokt me telkens weer hoe weinig mensen van dieren willen begrijpen.
Je zou toch verwachten dat je bij een studie biologie, zeker bij gedrags biologie een hoop mensen tegenkomt die inzien dat een dier er niet is voor ons.
Maar nee zelfs in colleges word benadrukt dat dieren toch echt geen mensen zijn (duh, dat snapt iedereen) en dat je vooral niet moet denken dat dieren denken, want dat is niet te bewijzen (grappig is dat er ook niet valt te bewijzen dat een ander mens kan denken).
Waarom andere mensen (en voor veel mensen ; andere mensachtigen) dan wel het voordeel van de twijfel krijgen maar andere dieren niet?

Ik denk dat het voor de meeste mensen gewoon het makkelijkst is om (onbewust) lekker egoistisch gewoon alleen aan zichzelf te denken, want je inleven in een dier, wie word daar nu beter van?
Helaas is het makkelijker om het lijden en de gevoelens van dieren te ontkennen (iedereen doet het toch, en het is toch niet bewezen dat ze denken (dat ze wel voelen vergeten we dan maar weer even snel)), dat scheelt immers een hoop omscholing en inlevings vermogen, om nog maar niet te spreken van de dieren-psygologen kosten!

Maar houdt vol! Sommige mensen leggen jouw ideen misschien moeilijker naast zich neer dan het lijkt, zeker als jouw methoden blijken te werken.

Succes, en groetjes Jolijn

jo schreef op dinsdag, 24 augustus 2004, 15:35:

Tja dat hou je altijd denk ik. Vroeger hielden mijn grootouders alleen maar varkens voor de slacht. Gewoon om zelf te kunnen overleven. Maar toch hoor ik uit die verhalen dat die dieren het wel goed hadden tot het moment van slachten. Maar ook dat gebeurde diervriendelijk (tja wat is diervriendelijk). De kippen eigenlijk niet. Moet daar op een bepaalde manier nog altijd met een glimlach aan terugdenken, maar zal hier maar niet gaan schrijven hoe mijn vader de kippen slacht. Ik ken echter ook mensen die hun kip eerst bedankten voor het vlees en dan met een vlijmscherp mes de kop eraf doen.

Maar wat me wel enorm stoort, is dat ik een aantal km verderop iedere week langs een wei moet fietsen waar een kalfje staat, of wil staan beter gezegd, met een gebroken poot (of vergroeide). Hij kan niet lopen. Hij wordt nu vetgemest (is dus duidelijk voor de vreet), maar kan nu helemaal niet meer staan. Sinds enkele tijden ligt hij nu. Dat is zielig. Dat moest niet moeten mogen in Nederland. Dat vindt ik dus wel heel erg zoiets en fiets nu bewust ook om om dat niet meer te hoeven zien.

Groeten,
Ingrid

Jolijn Zegwaard schreef op dinsdag, 24 augustus 2004, 15:54:


Is dat wel een kwestie van willen? Ik denk dat ze het stomweg niet zien. Beetje vergelijkbaar met de tijd dat iedereen dacht dat de Aarde plat was.


Ik verwacht juist dat ze dat niet inzien! Inherent aan met het systeem meedoen (is op de UU-faculteit diergeneeskunde te Utrecht nog veel achterlijker). Hier ligt juist een biologisch gegeven aan ten grondslag: iedere soort ziet de eigen soort als centrum van beleving, dus is de rest er voor de soort.


Dat is juist heel makkelijk te bewijzen, maar je bedoelt hier misschien mate van bewustzijn. Daar zijn niveaus in.


Zie boven (eigen soort - speciesisme). Zo heeft een menselijke eicel meer "rechten" dan een volwassen Bonobo (toch genetisch 99% identiek).

Groeten, Egon

Ingrid den Ouden schreef op dinsdag, 24 augustus 2004, 16:16:


Dat mag volgens mij ook niet in Ned, want is voortgezet lijden door onthouden van verzorging. Een geval voor "noodslachting" dus.

jo schreef op dinsdag, 24 augustus 2004, 15:35:

Inderdaad,

dat komt me bekend voor. Ik ben eigenlijk op mezelf begonnen met NH, wist toen geneens dat het ding een naam had.

Ben begonnen met in een manege te rijden en vanaf de eerste dag was ik ermee bezig wat het paard dacht en voelde. Maar daar werd nooit over gesproken.

Toen ben ik begonnen met paarden te verzorgen van iemand bij mij in de buurt. Zo ben ik stilaan meer en meer naar NH gaan werken. Via het boek van Klaus Hempfling, natuurlijk paardrijden, ben ik me meer bewust geworden over het natuurlijk omgaan met paarden. Ook op het gebied van verzorging, voeding, hoeven, leefomgeving enz

Ik werk ook zoveel mogelijk vrij met de paarden, dus ik longeer bevoorbeeld niet met halster en longe, maar laat het paard gewoon los lopen in de paddock. Dan krijg je reacties zoals: het paard doet gewoon wat het wilt want het is los!
NEEN, het paard luisterd perfect, ik kan haar met een enkele beweging doen stoppen, circel vergroten, verkleinen, van hand laten veranderen door de circel, noem maar op. Maar ze zien die communicatie gewoon niet!

Eergisteren ben ik nog twee van mijn eigen paardjes gaan bekappen. Los in een wei van 3 hectare. Ze blijven braaf staan en bij me. Het is ook gewoon veel leuker op die manier. Maar voor andere mensen is dit niet normaal, een paard moet je vasthouden, anders loopt hij weg!

Jammer genoeg ken ik niemand die ook op die manier met paarden omgaat. Ik probeer sommige mensen er wel van bewust te maken maar dan krijg je meestal rare reacties.

Daarom ben ik ook heel blij dat ik deze site gevonden heb want hier kan ik gedachten en meningen uitwisselen met mensen die wel begrijpen waarover ik het heb.

Dit moest ik ook even kwijt.

Groeten

Sabrina