Hoi,

Onderstaand bericht had ik vanmiddag gepost, maar is niet aangekomen zag ik zojuist. Ik had wat problemen met de pc (alweer?) maar lag nu aan Zonnet denken wij. Maar dit wilde ik schrijven:

Ja ik heb ook veel geleerd van voorgaande "verhitte" discussies :) en het zet je toch aan het denken.
Ik denk dat inderdaad het probleem, van elkaar niet kunnen zien, dus de lichaamstaal, de grootste "veroorzaker" is geweest van de ellende (om me zo maar even simpel uit te drukken).

Maar toen bedacht ik mij zojuist het volgende.

Wij mensen zijn dus kennelijk ook erg gericht op lichaamstaal bij communicatie in de vorm van gelaatsuitdrukkingen. Zo ook richting onze paarden. Dus zoals we voorheen al zeiden is niet alleen het doen van dingen, als ook je stem belangrijk, maar ook je uitdrukking en je houding richting het paard.

Ik zie aan mijn pony wat ze wil, zonder woorden, zonder elkaar aan te raken. Maar ook omgekeerd kan Isabella mijn stemming al inschatten alleen door naar mij te kijken.

Maar hoe doen blinde mensen dat die met paarden werken? Mis je niet vaak een schakel op dit gebied van het kijken naar elkaars lichaamstaal.

Je ziet maar wat er onderling op zo'n forum al kan gebeuren zonder dat je elkaar ziet, maar wel met elkaar "spreekt".

Misschien kan Esther het ons uitleggen?

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op vrijdag, 14 mei 2004, 23:28:


Een beetje kan ik het wel uitleggen. Ten eerste ik ben kokerblind, dus ik zie nog een heel klein stukje, bijvoorbeeld een oog of een oor, het is een heel klein gezichtsveld dus. Ik zie dus geen heel hoofd of heel paard tegelijk. Ik praat heel veel met de meiden, ,en raak ze veel aan, door de vertrouwensbasis die we hebben opgebouwd begrijpen we elkaar.
Maar niet ieder paard kan die verantwoording aan hoor, met Greifa liep het echt mis, dat was een heel onzeker paard die steun zocht bij de ruiter of begeleider of hoe je het ook wilt noemen. Op een gegeven moment werd ik echt bang, dat versterkte ook weer haar angst. Voor dat paard was het eerlijker om een zekere baas te zoeken die haar wel de steun kon geven. Brella bijvoorbeeld is nu pas een jaar, maar ze weet niet beter. Bjork is goed op haar nummer gezet door Falka toen ze me een omver wilde lopen. Falka helpt me dus eigenlijk in de wat moeilijkere situaties, die neemt een beetje de zorg op zich voor mij. Maar vraag maar raak hoor, als je meer wilt weten hoe ik het doe en hoe ik oplossingen vind.

Groeten Esther

Esther schreef op zaterdag, 15 mei 2004, 8:31:

Hoi Esther,

Zou je mij dan kunnen vertellen hoe je op het moment dat je met je paardje bezig bent, kunt inschatten hoe haar stemming is op dat moment? Ik bedoel als je niet het hele hoofd ziet, weet je dan wel of ze bij de les is, of maar wat aan loopt te klooien?


Denkend even aan mijn eigen merrie; die is er niet altijd van gediend als ik haar "zomaar" ergens aanraak. Soms vindt ze het heerlijk, soms dreigt ze even en probeer ik het weer dan mept ze. Als ik dat dan in jouw situatie verplaats; zou het niet zo kunnen dat je dat dreigen dan niet ziet? Of zijn jouw paardjes altijd aardig (haha)?

Ik blijf erbij dat ik het heel knap vindt. Ik moet nl. zelf zoveel hebben van kijken; zien hoe haar stemming is, wat ze wil en wat ze van plan is te gaan doen (dat zie je ook meestal wel aankomen die ondeugendheid). Begrijp je een beetje wat ik wil vragen eigenlijk met bovenstaande?

Zo ken ik ook een merrie die blind is (36 jarige ijslander), maar ze is nog altijd de leider van de kudde. Dat is toch ook knap eigenlijk. Kennelijk gaat het bij paarden dus ook niet zo zeer om het zien, maar meer om hoe en wat ze doen. Weet iemand hier meer over uit te leggen?

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op zaterdag, 15 mei 2004, 19:24:

Met Falka gaat het altijd goed.


Helaas is het idd soms echt gevaarlijk, een week of twee geleden nog, we brengen de meiden naar het landgoed, doen we iedere dag, gaat altijd goed, ik doe het draad dicht, maar Björk wil Bret een mep geven, dat zag ik niet, ik stond gebukt had Falk nog aan een toeu, met haar draai ik om draad dicht te doen.die mep was dus bijna tegen mijn hoofd. De eerste dagen heb ik dan behoorlijk last, en let extra goed op, of ze al uit trapbereik zijn. Als er dit soort bijna ongelukken gebeuren ben ik ook best een paar dagen van slag.
Het is idd zo dat je dus niet ziet of een paard sjaggie is, en zeker met veulens en gekken zoals Björk moet ik bij de les blijven, en mijn eigen positie goed inschatten. Falk vertrouw ik blindelings.


groeten Esther