Ik denk dat het ene paard het andere niet is. Net als bij mensen en andere
dieren, de één vind het geen probleem, de ander heeft er vreselijk veel
moeite mee.
In de 5 jaar dat wij Joseph hebben, is hij behoorlijk vaak verhuisd. Door
omstandigheden heeft hij in 3 jaar tijd in zo'n 6 verschillende
stallingen/maneges gestaan. Tussendoor ging hij ook mee op vakantie in het
veewagentje. Ook tijdens zo'n vakantie trokken we om de 2 à 3 dagen verder
om onze tent ergens anders op te zetten. Joseph onderging alles met een
milde nieuwsgierigheid. Zolang wij in de buurt bleven of regelmatig langs
kwamen vond hij alles prima.
Alleen 1 dagje, toen hij bij een kampeerboer op het land stond en wij de
hele dag zonder hem weggingen, was hij volgens die boer opvallend onrustig
en kijkerig geweest. Vanaf het moment dat we terug waren, was er niks meer
aan de hand.

En nu hebben we sinds anderhalve week er een "opvangpaard" bij. Haar
eigenaresse had er geen tijd meer voor dus mocht ze bij ons komen wonen. De
eerste dagen merkte je duidelijk dat ze bloednerveus was. Vreemde mensen,
vreemde omgeving. Dus ben ik de eerste dagen de hele dag om het half uur
naar haar toegegaan om even te praten, te aaien etc.Binnen een paar dagen
zag je haar opknappen!
Wat we ook gedaan hebben is, wat eigen spulletjes van haar meenemen. Een
paar dekens, hoofdstel, halsters, zodat niet alles vreemd zou zijn maar er
ook wat bekende luchtjes zouden zijn. Ik weet niet of dat voor een paard
veel uitmaakt. Bij honden en andere dieren helpt het vaak, dus leek het me
handig het zekere voor het onzekere te nemen en die spulletjes ook maar over
te nemen.

Harriët*