Zo wil ik dus rijden! Dit is wat ik bedoel. Ik snap niet veel van termen als schouder binnenwaarts, de achterhand onder krijgen maar zoals jij het paardrijden beschrijft is het precies wat ik bedoel. Gewoon elkaar aanvoelen en één zijn. Dat leer je volgens mij ook niet uit een boekje.
Het valt mij trouwens op dat ik met het veulen van tweeenhalve maand oud een veel betere band heb dan met Bright.
Ik weet van mensen dat kinderen een taalgevoelige periode hebben waarin ze de taal aanleren. Dit duurt totdat ze ongeveer zeven jaar oud zijn. Ik vraag mij af of paarden dit ook hebben. Dat een veulen een periode heeft waarin het zich de groepstaal eigen maakt.
Ik heb hier thuis bewust de situatie tijdelijk omgedraaid. Inplaats van mijn paarden dingen te leren ben ik nu bezig om ze mij dingen te laten leren. Ik heb voor mijzelf het gevoel dat ik dan beter de lichaamstaal die ze gebruiken kan leren.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik totaal geen sensatiezoeker ben. Ik zit al te janken in zo een schip in een pretpark dat in een verticale positie met een noodvaart naar beneden suist. Dat was eens maar nooit weer. Ik kan daarom ook nooit de drang van mensen begrijpen om hun grenzen op een dusdanige manier op te zoeken dat hun leven erbij in gevaar komt. Daar zit voor mij geen beloning in. Uit de psychology heb ik begrepen dat dit voor sensatiezoekers juist wel een beloning is. Ze hebben iets overwonnen.
Ik bedoel daarbij niet direct jou hoor Wil. Ik kan mij niet voorstellen dat je bewust de ultieme grens opzoekt. Ik bedoel mensen die echt heel extreem bezig zijn en die die kik ook iedere keer weer nodig hebben om lekker in hun vel te kunnen zitten.

sandratien schreef op zaterdag 22 juli 2006, 10:27:


Ik denk dat Michiel dit ook bedoelt alleen hij gaat denk ik nog meer mee met het paards initiatieven, dat heb ik juist weer wat minder, ik beslis het, altijd tenminste als ik in de bak rijd, maar buiten dat is recreatietijd voor ons twee en dan ga ik ook wel eens niks doen en kijken waar zij uitkomt, met andere woorden dan geef ik geen grenzen met mijn benen aan en dan kachelen we de hele bos door omdat Filly absoluut geen richtinggevoel voor naar huis gaan heeft, ik ben dan voornl passagier zij geeft tempo aan, en richting, dat is denk ik wat Michiel voelt bij het going with.. Wel heerlijk hoor want dan ben ik uitsluitend aan het voelen, en is mijn hoofd ver verwijderd van alle beslommeringen, zucht duurt wel even weer want met die kleine pruts wil ik nog niet naar de bossen gaan, ze raakt helemaal over haar toeren als Filly het zadel op heeft, ze herkent dan mams niet meer en is haar helemaal kwijt, dus we moeten maar even iets meer geduld hebben en het wat langzamer aanpakken. Het is een schatje die kleine Maggie, en ze blijft!!!!
Ina

Huertecilla schreef op vrijdag 21 juli 2006, 18:02:


Aanleg , of liever het ontbreken ervan is inderdaad, de enige faktor die niet te beinvloeden is bij het paardrijden zowel bij de paarden als de ruiters . Als dan inderdaad het doorzettingsvermogen en de wil om af te zien er is (herscholing van de ruiter vraagt bij mij een beetje zweet .Komt het wel beter maar als je dan 4 a 5u in het zadel zit zie je weer duidelijk wie "in" het paard zit en wie "erop" zit. Veel mensen schijnen ook niet te beseffen dat een zekere vorm van fysieke paraatheid en fitheid toch wel essentieel is om "goed" te kunnen paardrijden. Iemand die krom en scheef ,onderuitgezakt op straat rondloopt gaat niet ineens recht op een paard kunnen zitten. Iemand die zijn benen moet ondersteunen om vanuit hurkzit recht te komen gaat niet soepel en zacht kunnen opstijgen. Enfin ik weet in ieder geval wat gedaan de laatste maanden , er zijn uren te kort in de dag.