Ik moet eerlijk bekennen dat ik totaal geen sensatiezoeker ben. Ik zit al te janken in zo een schip in een pretpark dat in een verticale positie met een noodvaart naar beneden suist. Dat was eens maar nooit weer. Ik kan daarom ook nooit de drang van mensen begrijpen om hun grenzen op een dusdanige manier op te zoeken dat hun leven erbij in gevaar komt. Daar zit voor mij geen beloning in. Uit de psychology heb ik begrepen dat dit voor sensatiezoekers juist wel een beloning is. Ze hebben iets overwonnen.
Ik bedoel daarbij niet direct jou hoor Wil. Ik kan mij niet voorstellen dat je bewust de ultieme grens opzoekt. Ik bedoel mensen die echt heel extreem bezig zijn en die die kik ook iedere keer weer nodig hebben om lekker in hun vel te kunnen zitten.

sandratien schreef op zaterdag 22 juli 2006, 10:27:


Ik denk dat Michiel dit ook bedoelt alleen hij gaat denk ik nog meer mee met het paards initiatieven, dat heb ik juist weer wat minder, ik beslis het, altijd tenminste als ik in de bak rijd, maar buiten dat is recreatietijd voor ons twee en dan ga ik ook wel eens niks doen en kijken waar zij uitkomt, met andere woorden dan geef ik geen grenzen met mijn benen aan en dan kachelen we de hele bos door omdat Filly absoluut geen richtinggevoel voor naar huis gaan heeft, ik ben dan voornl passagier zij geeft tempo aan, en richting, dat is denk ik wat Michiel voelt bij het going with.. Wel heerlijk hoor want dan ben ik uitsluitend aan het voelen, en is mijn hoofd ver verwijderd van alle beslommeringen, zucht duurt wel even weer want met die kleine pruts wil ik nog niet naar de bossen gaan, ze raakt helemaal over haar toeren als Filly het zadel op heeft, ze herkent dan mams niet meer en is haar helemaal kwijt, dus we moeten maar even iets meer geduld hebben en het wat langzamer aanpakken. Het is een schatje die kleine Maggie, en ze blijft!!!!
Ina