marjolijn schreef op zondag 28 mei 2006, 12:13:


hallo dierenvriend, ik herken jouw verhaal wel en snap heel goed jouw gevoel bij een ziek dier, ik ben van kindsafaan al dieren aan het proberen te redden en mijn man zegt hoe is het mogelijk dat ze op jouw pad komen want het gebeurd gewoon!! en niet alleen met paarden en pony's.
ieder mens heeft een taak in zijn/haar leven en ik voel mij zeer gelukkig als ik wat voor juist de mindere dieren kan betekenen.
heb twee shetlander veulenhengstjes gerred van de slager een ponytje die dampig is, een pony-paard die moeilijk in de omgang was waarvan iedereen zei breng dat beest toch weg en op dit moment ben ik met een afgedankt manege beestje bezig met vreselijke scheuren in voorhoeven en rug en achterbeen probleem door achterstallig hoefonderhoud.
wat heel mooi opknapt,de foto's staan bij de hoeffoto's.
dit heeft niets met schurft te maken maar dat komt nu!!.
ik heb een schitterende grijze keeshond van een handelaar gekocht die doordat er 2 mannetjes los waren gebroken ze niet met papieren kon verkopen,hij besloot ze niet te enten en te ontwormen.
het pupje was bijna helemaal kaal van de SCHURFT en je kon er niets van maken .
ook ernstige lintworm had de dierenarts ontdekt.
ze heeft injecties voor de schurft gekregen en ontwormd en ik denk dat er bijna niemand is die zo'n prachtexemplaar heeft als onze peggy.

als ik nu niet net die pony had zou ik er zeker voor gaan omdat een dier die merkt dat je haar helpt zeker zal belonen in liefde voor degene die haar geholpen heeft van de jeuk af te komen want pijn is erg maar jeuk is nog erger.
ik wil je niets opleggen maar luister naar je hard en wil je me iets vragen kan het ook via e-mail.
succes

conny didden schreef op zondag 28 mei 2006, 14:21:


Ik herken dit verhaal. Kwam altijd met halfdooie beesten thuis , en dan moest er weer een schoenendoos omgetoverd worden tot een hoteltje , met gordijntjes , als onderkomen voor de inmiddels overleden merel. De kachel werd erin getekend , maar de merel zou het niet koud krijgen...
Ik was toen 6 jaar of zo.Ik ging net zolang de deuren van de buurtbewoners af tot ik het hele interieur compleet had.

Van de twee honden en 4 katten en twee paarden , zijn er drie normaal en gezond , waarvan er een gered is van de a 28 , en een uit het asiel gehaald. Alleen Namkje is gezond , en redelijk normaal en gewoon gekocht!
Vooral de tijd die je kwijt bent met dieren die niet gezond zijn...Daar ontbreekt het mij wel eens aan , en mijn dierenarts is niet zoon matser , dus geld speelt ook echt een rol.
Mijn kater van 12 jaar heeft inmiddels twee herseninfarcten gehad. Vrijdag weer met spoed naar de dierenarts , in verband met onverklaarbare koorts.
Ze rade mij een ct scan aan en een lumbaalpunctie bij een neuroloog voor huisdieren als ik echt wou weten wat er aan de hand was , maar , zei ze , waarschijnlijk is het ideopatisch en kom je terug met prednison.
Hoe ver moet je gaan? Vroeger had ik zeker naar die neuroloog gewild , maar nu , in dit geval doe ik het niet meer...
Zo ben ik geregeld bij een internist geweest voor mijn kater , met een oog waar hij ook al niet goed mee ziet , in verband met voedselallergie etc etc.
Ik ga ver voor mijn dieren , maar niet meer tot het oneindige , en dat is soms wel erg moeilijk omdat ik echt vind dat als je een dier hebt , dan moet je er ook goed voor zorgen , en daarbij hoort nou ook eenmaal doorgaan tot het echt niet meer kan , en dan nog....

Gr Esther

van lennep schreef op zondag 28 mei 2006, 12:32:


Hallo, Esther,
Ik kan goed met je meevoelen.....
Indy kan ik ook vaak niet berijden, ik heb haar nu 9 jaar en ik probeer haar zo goed mogelijk te verzorgen. Ik zou haar voor geen goud willen missen en ik vind het niet erg dat zo vaak rekening met haar moet houden, maar NA Indy koop ik wel een GEZOND paard.
Ik zorg graag voor Indy, ik heb heel veel voor haar over, maar als je paard steeds weer wat heeft, dan vreet het zo ontzettend aan je...... Ik heb vaak genoeg misselijk op mijn werk gezeten als ik aan Indy dacht die met een hoefverband zielig in de bak stond en veel pijn leed. Steeds vrij nemen kan nu eenmaal niet, maar gelukkig heeft mijn baas erg veel begrip gehad als ik weer eens gebeld werd dat ik moest komen omdat Indy niet meer kon en dat de dierenarts nog een keer moest komen.......
Dat is voor mij de hoofdreden dat ik heel erg zal proberen als het ooit zover is (ik hoop dat dat nog erg lang duurt!) en ik op zoek ga naar een ander paard, ik niet met een zielig ziek beestje thuis kom. Als ik geld genoeg had, dan wist ik het ook wel, maar dat heb ik jammer genoeg niet. Maar hoe ik het ook bekijk, ik voel me toch erg egoistisch dat ik zo denk....
Groeten,
Monique

Nee Esther, dat was mijn bedoeling niet. Maar dat was hoop ik wel duidelijk. Ik wilde, vooral op dit forum ook de andere kant even mee laten doen. Met overigens positieve reacties.
Maak de afweging vooral naar je eigen gevoel, want hoe fijn het in sommige gevallen ook kan zijn om een verschil in een willekeurig leven te maken, je kunt ook weer niet de hele wereld redden. En het feit dat je überhaupt al twijfelt zegt al veel over je!!
Piets optie vond ik trouwens erg goed.

En dan es heel wat anders, hoe gaat het met jullie poes?

marjolijn schreef op zondag 28 mei 2006, 18:23:


Dat komt niet door wat je schrijft , maar door mijn eigen keus die ik op dit moment maak.


Ja , ik ook.Heb het er al met mijn partner over gehad , maar die weet niet zo goed wat hij wil , maar hij wil een ding zeker ; Even geen gezeur met nog meer zieke beesten!!

Nou , niet zo goed dus. Hij krijgt hoge koorts aanvallen , en ik denk , en de dierenarts ook , dat het vanuit de hersenen komt. Ik was na 5 weken prednison spuiten gestopt met de prednison , maar ben inmiddels al weer opnieuw begonnen. Hij zal de rest van zijn leven een lage dosering moeten houden , en dan is het nog maar afwachten hoe het loopt.
De eerste koortsaanval heeft hij gehad toen ik nog met de eerste kuur bezig was , dus of de prednison alles onderdrukt? Ik heb toen ook bloed laten trekken , dat had ik jou ook gemailt , toen was dat dus!! En daar kwam helemaal niets uit.
Hij vreet zich momenteel helemaal klem , en begint ook steeds moeilijker te lopen , en scheef , en te zwaar... En afgelopen vrijdag , weer zomaar ineens bijna 41 graden koorts.

We zien wel wat het wordt...

Hoe gaat het met jou aanlopertje?

Gr Esther

van lennep schreef op zaterdag 27 mei 2006, 23:34:


ow ik heb hier nog een bonte fries staan hoor,
voor het geval dat je wat met bont hebt

van lennep schreef op zondag 28 mei 2006, 18:47:

Helaas, ze heeft het niet gered. Ik ben er doodziek van geweest (nog wel bij tijd en wijle). We hebben alles geprobeerd, maar haar weerstand werd steeds weer ondermijnd.
Ze wilde ook maar niet eten, at alleen nog wat om mij een lol te doen leek het wel.
Nou ja. Dit wilde je eigenlijk niet weten denk ik.
Trek maar geen vergelijking. Jouw poes is er nog, eet tenminste dus ik duim voor hem!

Sterkte met alles en om maar weer even on topic te gaan, ook met de paardkeusbeslissing!

jose schreef op zondag 28 mei 2006, 13:44:


Eens en oneens. In jouw geval en met mijn 'ervaring' in gedachten: Zoek er een uit waar jij van kunt leren. Eentje die wéét wat er van hem/haar verlangt wordt. Zowel in de dagelijkse omgang als onder het zadel.

Ter illustratie (en met de billen bloot): Wij leken kochten 11/'05 het mooiste bonte meisje van zes jaar dat we ooit hadden gezien. "Verkeersmak en met alle knopjes erop" en daar zijn we ingetrapt. Afgezien van een enorme overbeet is ze gelukkig kerngezond, zonder ijzers en met een prachtig, ietwat eigenzinnig maar werkwillig karakter. En tractors vindt ze inderdaad niet eng, maar fietsen, auto's, vogeltjes en ..., bedenk het maar, ze vindt het eng. En dan "vergeet" ze even volledig wat haar geleerd werd in het halve jaar, nadat ze vanuit de wei bij haar moeder werd weggehaald. En het werd haar geleerd met alle mogelijke leren riempjes die daar ooit voor werden bedacht. Nogmaals, fijn dat ze zo'n superkarakter heeft en dat ze nu zonder junkfood, met de vrije westernteugel en dagelijks in de kudde bonte meiden met veulens 'heropgevoed' wordt.

Maar onze eigen weide wordt weer bevolkt door verschillende lease-shetjes en mijn meisje en ik hebben met (veel) hulp van stalmeester Jan pas deze maand de eerste drempel genomen op weg naar de toekomst: lekker thuis met schuilstal en kuieren over de dijk. Dit jaar 'lopen we stage' bij Jan, maar wellicht dat ze volgend jaar "thuis" kan komen en dat we het dan redden samen?

dag,
jet

Monique Meijer schreef op zondag 28 mei 2006, 17:19:


Monique je hebt een goed hart hoor, wel zie ik je lijden projecteren op je paard. Als ik pijn heb dan lijd ik niet, de pijn is genoeg en daarbij kan ik heel tevreden zijn met de extra rust die ik dan neem. En weet je, dieren zijn hier meester in, we kunnen hierin veel van hen leren.

Michiel

Niki schreef op zondag 28 mei 2006, 21:01:


Zit je mij lekker te maken? of is tie te koop???
Gr Esther