Update: Maike is hier geplaatst (en loopt bij Chaser in) met als hoofdreden dat Moira ook hem zou kunnen behandelen.

En toen hebben we Maike gepakt. De nu 10-jarige Fries van Esther. Waar ontzettend veel problemen inzitten. Hij staat hier nog maar kort, vanaf woensdag. Maar uit de verhalen van Esther, en Maike eens goed aankijken hebben we wel een beeld gekregen.
Als veulen heeft de moeder waarschijnlijk op de hals gestaan... of hij heeft een flinke smak in het weiland gemaakt. De atlas maar ook verschillende halswervels zijn beschadigd. Daar zit oedeem, vocht dus. Op 2-jarige leeftijd is Maike gecastreerd. Dit is niet goed gegaan. De arterie is waarschijnlijk te kort afgesneden of niet goed met klemmen dichtgehouden (indertijd werkten DA's nog met arterieklemmen), niet goed gehecht.... Maike ging bloeden. En niet zo'n klein beetje ook. Het stroomde uit de wond. Maike lag in het weiland en was aan het doodgaan. De DA heeft hem moeten reanimeren omdat er geen tekenen van leven meer waren. Daarna heeft Maike maanden lang op ijzersupplementen en electrocyten gestaan. Het schijnt vrij lang geduurd te hebben voordat hij weer enigzins op een energieniveau was.
Getraumatiseerd dus, op vrij jonge leeftijd. Daarbuiten heeft hij Wobbler en ataxie.
Esther heeft jarenlang allerlei DA's geconsulteerd, waaronder 'beroemde' namen.
Maike is diverse malen gekraakt om de wervels weer recht te zetten maar heeft niet voldoende bespiering om alles op de plaats te houden. Anabole steroiden ingespoten om snel wel die spieren te kunnen kweken. De wervels hebben nog geen 2 weken goed gezeten, toen lag alles er weer uit.... Verschillende hoefsmeden hebben met verschillend ijzerwerk geprobeerd om Maike goed te kunnen laten lopen. Tot vorig jaar zonder positief resultaat. Dus heeft Esther Maike van de ijzers afgehaald.
Met als grootste angst dat zijn knieen op slot zouden schieten... dit is echter niet gebeurd. Maike heeft, ondanks zorgvuldig ontwormen, toch een zware worminfectie gekregen. Er is tot nu toe 2 x Ivomec gespoten.
Buiten dit alles is Maike een heel ernstige SeMe-klant. Overal waar hij kan bijten of schoppen had hij afgelopen najaar verwondingen. Ook een flinke wond net achter de schoft waar de ekzeem-deken de huid kapot heeft geschuurd.
Tot nu toe heeft de reguliere geneeskunst, maar ook div. hoefsmeden, het advies gegeven om Maike in te laten slapen omdat dit geen paardwaardig bestaan meer is.
Vandaar Esther's noodkreet onlangs op dit Forum.

Mijn eigen beeld: Maike loopt altijd met een ofwel links- of rechts gekanteld hoofd.
Heeft bijna altijd de oren plat naar achteren liggen, wat uiteraard geen uiting is van kwaadaardigheid. Hij zet z'n benen heel voorzichtig, wat stijvig neer, alsof hij eerst met de voeten de richting moet bepalen. Hij loopt niet in een bepaald regelmatig ritme.
Ik heb geen ervaring met Wobbler of Ataxie maar waarschijnlijk zit ik daar dus naar te kijken. Z'n bekken staat scheef. Vlak achter de oren-aanzet naar het bovenste gedeelte van de hals is de oedeem-vorming. Misschien 'Fries eigen', maar zijn hoofd is altijd heel hoog op de hals. Hij torent ver boven mij uit. Verder schudt hij vaak met z'n hoofd, alsof iets irriteert en hij dat kwijt wil raken. Verder is de spijsvertering niet goed. Ik zie vaak het samenknijpen van de liezen en de dampgroeve.
Ook ruikt hij uit z'n mond... een zoetige rottingslucht... kunnen tanden/kiezen of het spijsverteringskanaal zijn.
Verder gedraagt hij zich zeer onderdanig en heeft zich een slachtofferrol aangemeten.
In z'n ogen zie je pijn. Maar ook de mensgerichtheid en het graag z'n best willen doen.
Hij heeft een heel goed en ook ontzettend lief en zeer betrouwbaar karakter.
Door z'n oogopslag en het iets gekantelde hoofd maakt hij een verterende indruk.
Ik kan me heel goed voorstellen dat Esther de grootste problemen heeft om misschien afstand te moeten doen van dit vriendelijke dier.

Moira heeft eerst het 'instellings'protocol van JMT gevolgd. Dit protocol vraagt o.a. aan het dier of het zin heeft om hem te behandelen en of hij in staat is om te genezen. Ook of hij het waard is om te genezen. En of we wel MOGEN behandelen...
Voor iedere behandeling wordt altijd toestemming gevraagd, ook of het lichaam de vraag begrepen heeft. Ook wordt er gevraagd wat als eerste protocol zou moeten gebeuren. Iedere therapeut begint dan ook inderdaad met dat protocol en niet wat anders. Voor jullie nieuw, ik ben er inmiddels aan gewend )
Esther stond met supergrote vraagtekens te kijken en te luisteren )
Wederom was ik subsituut. Moira kent mij en weet hoe ik reageer, dat werkt voor haar gemakkelijker.
Maike gedroeg zich als een open boek. Beantwoorde de vragen die Moira (in stilte maar soms ook hardop) stelde zelf al. Voordat zij de reactie kon ontvangen had het paard het zelf al gegeven. Heel erg duidelijk. Subtiele bewegingen zoals 1 oortje draaien, zich deels terugtrekken, naar voren komen en heel vaak z'n hele gezicht tegen mijn lijf aan verstoppen als het kennelijk 'eng' werd voor hem.
En dan die ogen... nauwelijks te beschrijven. Pijn, wanhoop, verbazing, boosheid... het wisselde in rap tempo af. Door Maike wist ik het antwoord al op vragen die ik niet had horen stellen. Esther kon er vaak alleen maar naar raden. Maike was super geconcentreerd op mij en Moira. Had zich volledig van de hele wereld afgesloten en reageerde niet eens op een stel kijvende kraaien vlak bij hem. Ook zwaar landbouwverkeer wat voorbij denderde ging volledig aan hem voorbij.
Er zat een kat van mij tegen zijn benen en sokken aan te tikken en die hing in z'n staart... Maike heeft het niet eens gemerkt.

Tegen mijn verwachting in konden we een flink stuk van het door JMT aangegeven Toxine-protocol doen. We konden wel zien dat het zwaar voor Maike was maar dit paard heeft heel veel moed, en zette door. Op een gegeven moment 'mochten' we niet verder behandelen met de Toxines. Het paard trok zich eerst mentaal (dat voelde ik), daarna lichamelijk terug. Stop, heel duidelijk. Het was kennelijk genoeg geweest.
Even pauze genomen en Maike even een paar plukken hooi laten eten. Dat was kennelijk voldoende voor de volgende stap. JMT gaf aan dat het emotie-protocol gevolgd diende te worden. Moira zei dat dit eigenlijk een heel logische stap was, omdat emoties het genezingsproces kunnen blokkeren.
Dus gingen we verder... met Maike's emoties.
Nou..... dat is een van de allerzwaarste protocollen om te ondergaan en te doen.
Het kan ontzettend veel losmaken in zowel mens als dier. Maar om te kunnen genezen moeten ook de emoties en 'oud zeer' opgeruimd worden.
Maike was boos. Maike was wanhopig, Maike had verdriet....
Allemaal volkomen logisch gezien zijn verleden en alles wat hij al meegemaakt heeft.
De boosheid hebben we 72% eruit kunnen halen. Het verdriet tot 78%.. we gaan uiteraard voor 100%. Dit zal hopelijk in een volgende behandeling kunnen gebeuren.
Ik merkte wel dat Maike steeds meer z'n gezicht tegen mij aan ging verbergen.
Op de een of andere manier vinden paarden het Emotie-protocol heel erg moeilijk.
Ik herkende dit meteen omdat Chaser idem dito reacties heeft vertoond.
Maar toen kwam de wanhoop..... en ik zag Maike's ogen veranderen. Een soort peilloze diepte van wanhopig kijken... ik kan het niet goed omschrijven.
Wat er toen gebeurde kan ik alleen maar omschrijven als een grote golf van verdriet en wanhoop die over mij heensloeg en dwars door me heenging. Een heel akelig en naar gevoel wat het paard mij doorgaf. Voordat ik het wist stond ik vreselijk te huilen met een verstopte Maike ergens tegen mij aangedrukt. Hij kroop werkelijk IN me.
Zowel hij als ik konden niet ophouden met huilen... een heel onverwachts, speciaal en emotioneel moment wat het paard, Moira en ik gedeeld hebben.
We zijn onmiddellijk gestopt met de behandeling en namen even de tijd om ieders gemoed te laten bedaren... Ik stond helemaal te shaken en Esther was weliswaar geschrokken, maar zei wel dat ze blij was dat IK ertussen had gestaan en niet zij.
Zie vervolg... Maike, deel 3.