trea hoex schreef op maandag 31 oktober 2005, 1:27:
> Van de andere kant: zijn we eenmaal in het bos, is het toch
> heerlijk om je gezicht naar de zon te heffen, je ogen te
> sluiten, en te vertrouwen op je paard. Tenminste voor even, en
> als ik gecontroleerd heb vantevoren of er geen laaghangende
> takken op de route hangen, en dan toch om de 10 meter even
> spieken of ze rechtuit loopt en niet een of ander geintje gaat
> uithalen met me.
> Trea
Kijk, dat doe ík, die dus niet het 'going with met open geest' omarm, héél veel. Ik rij nachtritten zonder maan op een halsring door het terrein, dus zonder énig pad.
Ik vertrouw dan letterljk blind op mijn paard en toch ben ik de onbetwiste leider die er onvoorwaardelijk voor haar is. Doordat zij in mij vertrouwt kan ik op haar vertrouwen. Ik geef de navigatie aan en zij voert dat uit; zij weet dat ik een verstandige route aangeef en ik weet dat zij die het beste kan invullen. Dat heet samenwerking.
Blijft dat ik ONVOORWAARDELIJK leider en veilige haven ben. Op die manier ook weet ik zeker dat bij een val mijn paard bij me zal blijven en kan ik ook afstappen en pauzeren zonder het vast te hoeven zetten.
Dit is ook de enige mogelijkheid echt bergklims te maken. Zaterdag op de CONCAB (paardenevenement) in Granada geweest en daar een ervaren spaanse organisator van paardentoerisme gesproken. Die was al 6 keer overrichte zaken teruggekeerd van een poging de Gibalto te beklimmen. Ik ben er de eerste keer gelijk op en over gegaan. De afspraak is dat ik hem ga gidsen.
Voor wie het niet helemaal helder heeft nog: denk aan een soho- of een blindegeleide-hond.