Jos Verhoeven schreef op Tue, 23 Mar 2004 23:38:18:
> Wanneer
> mijn merrie
> de "pirouette doet, en dat doet ze regelmatig, heb ik nooit het
> gevoel, dat
> jeetje, ik ga zometeen ernaast zitten. Ook al verbaast ze me, zo
> onverwacht
> keert ze 180 graden om, blijf ik gewoon zitten omdat haar rug
> tijdens die
> gekke sprongen ook heel "zacht'' blijft.
Ja dat is ook wat ik bedoel. Geen vreemde opwaartse krachten, gewoon een soepel verloop van gang de andere kant op
> Ik stuur haar ook
> altijd meteen
> terug naar de richting waarvandaan ze weg sprong zodat ze leert
> dat zij niet
> de ene is die de richting bepaalt.
Bij baladeika werkte dit erg traag (ze ging maar door dus). Ik ben toen gaan grondwerken (niet speciaal op dit probleem gericht), dat hielp al een heel stuk. Ze leert namelijk dat het wel prettig is om bij mij te blijven ipv weg te rennen, dat ze op me kan vertrouwen.
Verder zorgde ik er ook voor dat het niet comfortabel was om om te draaien. Zodra ze met haar neus weer in de goede richting stond was het super comfortabel, maar zolang ze nog andersom stond had ze een teugel die redelijk strak staat (wel aan een halster), en tegelijk mijn been die haar achterhand de andere kant op 'duwt'. Ook slingerde ik weleens met een touwtje rondjes in de lucht (voor haar neus), zodat het in ieder geval duidelijk was dat het helemaal niet fijn was om zomaar om te draaien. Dit niet als straf uitgedeeld hoor, dat zou niet werken want ze deed het als ze ergens bang voor was. Nee, ik zat er gewoon neutraal op en slingerde met dat touwtje, gaf de hulpen om de andere kant op te gaan en exact op het moment dat ze weer in goede richting staat alles los en evt een geruststellend woord en kriebel. Paard weet dan precies wat de bedoeling is. Dit alles gaat in een splitseconde.
Nu nergens meer problemen mee. Het is al een hele poos geleden dat ze zoiets heeft gedaan. Ik denk dat vooral het grondwerken goed heeft geholpen, ze vertrouwt meer op mij en ze is zelfverzekerder geworden.
Groet Ilona