Ineke Klootwijk schreef op dinsdag, 17 mei 2005, 21:19:


Hoi Ineke. ik pak even jouw stukje erbij om je een antwoord te geven.
Ik had je niet eerder geantwoord omdat ik er even over na moest denken.
Leuk dat je dat vraagt, overigens.

Ja, wij rijden uitsluitend op de Western manier, maar het is wel zo dat ik mij gedistancieerd heb van de huidige manier van het trainen van de paarden.

Ik kreeg er gewetensbezwaren van, een tweejarig paard met sporen te moeten klaarstomen voor wedstrijden, op slidingijzers te moeten hebben, met Heras hekwerken van bitten in.
Om hem vervolgens, zoals Martien het al zei, af te schrijven op zijn 6 e levensjaar, omdat ie Op, verzuurd en versleten is.

Wat je vaak ziet is prachtige getrainde paarden die op een vingerwijzing reageren op wat de ruiter wil.
Zonder enig gevoel, erin geramd ja, zonder enige inbreng van dat paard zelf.
Zonder dat er ooit maar rekening gehouden is met het karakter en het temperament van het paard.
Ieder paard is immers anders en verdient aan andere aanpak.

Naar mijn mening wordt daar veel te weinig naar gekeken binnen de huidig (ook best traditionele) trainingsmethode,maar er wordt veel te veel uitgegaan van het uiteindelijke resultaat, dat is wat er telt en niet de weg ernaartoe.
Teveel druk op (te jonge) paarden.
Voor het geld, voor de naam.
Het paard is daaraan ondergeschikt gemaakt

Ik kan je niet even vertellen hoe je een paard moet trainen om de hierboven beschreven redenen.
Ieder paard is individueel uniek, ook al is het onderdeel van een groep, het heeft zijn eigen karakter en temperament en verdient zijn eigen aanpak.

Ik zie teveel technisch rijden, teveel geberedeneer, teveel 'hoofd' en te weinig hart, te weinig gevoel. Teveel dwang en teveel blabla ook.

"Kijken" naar je paard, op een stoel, op je hurken, in de wei, maakt dat je je met hem verbindt.
Lichtheid maakt dat hij je begrijpt, dat hij voor je wil werken.
Gevoel geeft het paard een basis, vertrouwen.
Rust geeft hem de tijd het geleerde in zich op te nemen.
Erkenning laat je toegeven dat je misschien fouten maakte en dat het anders moet, waarbij je durft te leren, durft te veranderen..
Consequente liefdevolle vastberadenheid wanneer het wel werkt wat je doet.
Geduld wanneer je paard je niet begrijpt.

Ik geloof niet meer in tijdstermijnen waarbinnen een paard getraind moet worden.
Veel liever laat ik een deel van de opvoeding, van de ontwikkeling over aan de groep en aan het paard zelf..
Daarnaast toegevoegd leg ik met grondwerk een stabiele basis.

Ik doe eigenlijk niks bijzonders, ik heb het paard gewoon dagelijks in handen tijdens de dagelijkse verzorging.
Ik doe niet echt aan Parelli, ik clicker niet, maar ik leef de hele dag tussen mijn paarden, ik neem uren de tijd om ze te observeren, zie hun karakter en ga puur vanuit mijn gevoel met ze aan de slag.
En dan gaan dingen vanzelf. Wanneer ik de groep de paddock in stuur gaat het jonge (lees onervaren) paard vanzelf mee in de stroom. Wanneer ik ze voer wachten ze allemaal op hun beurt, dat leert hun geduld te hebben, wanneer ik met ze wandel leer ik ze achter me te blijven, me te volgen, te stoppen.
Ik weet nu wie mijn paarden zijn en mijn paarden weten nu wie ik ben.

Hierin ben ik zeer consequent en duidelijk in mijn signalen.
Zelfs paarden die gewend zijn om 'door je heen te lopen' leren van de groep en in de dagelijkse omgang met mij dit geen gewenst gedrag is.

Meer is het niet. Ik heb niet één methode, alhoewel ik mij erg thuis voel in de methode van Bill Dorrance (zoals door Piet omschreven).
Ik heb het geluk gehad 'het vak' te hebben mogen leren van mijn Texaanse ex man, een Horseman pur sang.

Ik zoek lichtheid want ik ben ervan overtuigd dat wanneer je zo licht bent in je hulpen, dat je je paard met een pink, met je zit en zonder bit, kunt besturen, en dat je die lichtheid vanzelf gaat voelen.
Uiteindelijk kun je zelfs met gedachtenkracht communiceren.

Je basis is de oorsprong van alles.
Dit gaat eraan vooraf voordat je uberhaupt aan de verschillende Westerndisciplines gaat beginnen. Dit is je ondergrond.

Maar het begint nog altijd bij het paard, niet bij de trainer.

Groet, Pien

Spirithorses schreef op woensdag, 18 mei 2005, 23:01:


Pien,

Mag ik in een volgend leven je paard zijn

Martien.

ElkeW schreef :

Weet je, Elke, en ook Ineke, het is jammer dat het Westernrijden toch vaak weer in een kwaad daglicht wordt gezet. Het is een zeer mooie sport die, mits correct beoefend, een lust voor het oog is om naar te kijken.

Wat je echter (te)veel ziet zijn de voorbijscheurende "jiiiihaaaaaaaa" Johnny's en Marina's met van die leren jasjes met franjels, de vossenstaarten aan de flaphoeden met touwtje onder de kin, met line-dance puntlaarzen op goedkope texmex opsmukzadels met veeeeeel stiksels en nog veel meer zilverbeslag.
Als je goed kijkt zie je ook nog een lasso en een pistoolhouder aan dat zadel.
Het zwaar bewerkte zilverplated Heras hekwerkbit met lange shanks (scharen) maakt het plaatje compleet.
Eh.... dat is niet het echte werk he....
Dat zijn de salooncowboys, de wannabees.

Nee, het echte werk is net iets anders:
Ik kan echter enorm genieten van een correct uitgevoerd reiningpattern wat je kunt vergelijken met Engelse dressuur.
Een slidingstop, rollbacks (180 graden wending om de achterhand) een vliegende galopwissel, een spin, tempowisselingen....
Een adembenemende combinatie van perfectie en gecontroleerde snelheid.

Het is machtig een Quarter met cowsense te zien werken, dansen bijna, met een rund, waarbij hij te paard één koe uit de kudde moet selecteren en deze een bepaalde tijd van de kudde afgezonderd dient te houden, en ik krijg een enorme adrenalinekick wanneer ik Barrel Race of Pole Bending te zien krijg (dat blijft toch altijd mijn favoriete discipline).

Pleasure (dat onderdeel met die hoofden zo laag) vind ik personlijk teveel gekunsteld met teveel zilveropsmuk. Die paarden lopen allang niet meer natuurlijk, naar mijn mening is het een soort huppeltje geworden, maar goed, da's mijn smaak.

Trail, waarbij je het dagelijks leven van de cowboy nabootst en in een behendigheidsproef allerlei obstakels in de arena moet zien te overbruggen, zoals de brug, water (plastic) , het te paard openen van een hek, achterwaarts door een L of een U vorm, zijgangen, is een heel goede manier van je paard vertrouwd te maken met allerlei 'gekke' dingen.

Er zijn meerdere onderdelen, ik heb er slechts een aantal opgesomd.

Het probleem is dat er achter de schermen, daar waar niemand het ziet, vaak te ruig met de paarden omgegaan wordt ("effe bijtrainen") in het kader van de tijdsdruk en de centen (zie mijn vorig bericht).

Dat zul je altijd wel blijven houden, het komt evengoed voor in de Engelse dressuur en in de springwereld. ik kan je weinig voorbeelden geven, ik ben niet thuis in die wereld maar wat te denken van het omlaagbinden met bijzetteugels, en dan liefst ook nog zo uit de stal aan de longe in galop, het eeuwige gebonk met de benen tegen de zijkant van het paard (anders blijft ie niet actief genoeg lopen) het gepor met de sporen (de westernsporen hebben tenminste nog meerollende wieltjes), het -voor een paard uit het niets- aansporen zonder met je stem of zit aan te geven dat je voorwaarts wilt gaan, het paard omlaag trekken en voorwaarts stampen (dat heet geloof ik verzameling )

Nee, dan liever een relaxt voorbijslenterende Westernrijder met zijn paard quasi nonchalant aan de lange teugel, ook al zit ie dan een beetje teveel onderuit gezakt in een typische Marlboro look..

Een goede cowboy (het werkvolk) begint eerst eens met een maand grondwerken met zijn paard. Daarbij laat hij het paard overal aan wennen : Los staan,aangebonden staan, enge dingen, trailers vlaggen, plastic (overheen lopen), afspuiten met water, etc.
Afhankelijk van de leeftijd van het paard (de meeste helaas wel te jong) went hij zijn paard aan de pad en het zadel, en als het paard het aangeeft dat het kan gaat ie erop, nog steeds met een halster en halstertouw.
Het aanvankelijke rijden beperkt zich tot walk (stap), jog (draf) en lope (galop), kunen stoppen en sturen, nog steeds aan dat touw waarbij het touw over het hoofd van het paard 'geslingerd' wordt om rechts of links te sturen.

Dit zijn meestal programma's van een maand of 3 .
Het is de allereerste basis.
De jonge paarden worden daarna de rest van het seizoen op de wei gezet om uit te rijpen, om het geleerde te laten bezinken en als je ze dan in het najaar van de wei haalt gaat het echte programma beginnen, afhankelijk van de capaciteiten van het paard. (En niet van wat de eigenaar graag wenst). Er zullen veel korte trainingssessies zijn, waarbij men kijkt en luistert naar het paard, om het paard niet te overbelasten, zowel geestelijk als lichamelijk. Soms wordt er maar 5 minuten gewerkt en als het doel bereikt is, hoe miniem ook, krijgt het paard weer rust (beloning).

Zo zou het moeten zijn, zo was het ooit, en zo heb ik het geleerd.

Dat is vervolgens besloten heb het nóg anders te doen is weer een heel ander verhaal.

Kun je hier iets mee?

Groet, Pien

Spirithorses schreef op donderdag, 19 mei 2005, 13:17:


Dat is inderdaad wat ik in gedachten had. Ik vermoed verder dat een hoop BWP kwekers (hier in België) zich een hoed, laarzen en een paar sporen hebben aangeschaft nu er goed geld te verdienen valt met de kweek/verkoop van Quarters.
knip


Heb ik in Brazilië in zijn werk gezien en dat was inderdaad fantastisch. En vooral, nuttig. Ik blijf het uit zijn context gerukt vinden als ze hier in Vlaanderen op zondag eens achter een stierkalf aangaan. Van Barrel Racing was ik minder onder de indruk, spectaculair maar ik vond dat er onnodig met sporen, een soort hulpteugels en zwepen (die slierten aan de teugels) gewerkt werd. Maar misschien dat het er daar wat ruiger aan toe gaat als op andere plaatsen. Echte paardenmensen gezien, maar helaas ook veel grof geweld.
Pole bending, daar kan ik me eigenlijk niets bij voorstellen. Palen buigen??

Daar zie ik hier in de lokale manege wel eens een wedstrijdje in, en ik moet zeggen dat dat er inderdaad wel tof uit ziet, voor paard en ruiter.

Ik ken anders wel genoeg voorbeelden. Ik ken niet veel van dressuur maar de spring'sport' heeft erg lelijke kanten. Inderdaad vooral als het om veel geld gaat, maar er gaan ook hopen amateurs achter de schermen uit de bocht omdat ze nu eenmaal een keertje willen winnen. Overvoeren en opsluiten voor de wedstrijd, in het water vastbinden, door de sloot slepen met de trekker, doen schrikken boven de hindernis, lat tegen de benen slaan boven het hek enz enz..
Ja bedankt. Ik vrees wel dat er nog werk aan de winkel is vooraleer de weekendcowboys hier inzien dat het zo zou moeten zijn. Misschien moeten er wel eens wat van die relaxte cowboys in de jury gezet worden.


Groet Elke

Elke en Pien hebben het over westernrijden:


Ik heb op een leuk wedstrijdnivo gebarrelraced en nooit sporen gedragen, ook die 'over and under' (sliert aan de teugels) heb ik nooit gebruikt.
Anderen doen dat wel, zij het hier in Nederland weer minder heftig, het wordt hier ook meer voor de lol gedaan dan voor het geld. In de USA kun je er bakken geld mee verdienen, dan komt die druk er weer bij kijken he. Hier mag je blij zijn als je er je onkosten mee gedekt hebt.
Hoewel het flink aan het opkomen is hier.

Zo'n barrelrace paard gaat zo snel als ie gaan kan en als ie het niet redt dan is ie gewoon niet goed genoeg, zo zie ik dat.
Ik zie niks in zwepen of sporen om nóg harder te gaan.
Want een paard gaat dan niet hard voor jou, of omdat ie het leuk vindt om hard te gaan, maar om onder de hulpstukken uit te komen.


Komt het soms wel eens op neer, hihi.
Je hebt 6 palen, op een rechte lijn, elk 7 meter uit elkaar staand.
Eerst race je parallel aan de palen, erlangs naar de laatste paal, je komt zigzaggend terug gaat weer zigzaggend terug naar het uiteinde en vervolgens langs de palen terug naar de finish.
De snelste combinatie wint.
Bij iedere paal maakt je paard een vliegende galopwissel.

Ik gebruik dit onderdeel overigens om paarden 'spelenderwijs' de galopwissel aan te leren, in een relaxt galopje.
Ze hebben dan al vlug in de gaten dat wanneer ze wisselen, ze veel beter om de palen heen komen. Geen druk, geen gedoe, veel effect.


Ja hoor, het is vrij relaxt, wij doen dit onderdeel vaak in de lessen, waarbij het er bij mij niet alleen om gaat dat je het parcours foutloos rijdt maar eigenlijk meer hoe je jezelf weet te redden in je omgang met je paard.

Groet, Pien

Spirithorses schreef op donderdag, 19 mei 2005, 13:17:

T is een van mijn favorieten..
Maar inderdaad ,zoals alle ""paardensporten""word t natuurlijk uitgebuit..
Nou ,dat is nu wel duidelijk..
Ga b.v maar eens een boekenmarkt op en je ziet een mooie voorplaat (paarden natuurlijk)..
Ik koop de boeken niet ,want ik word overstelpt,door kinkettingen,sporen ,dwangmiddelen etc etc..
Warr is dan t verhaal van de mooie voorplaat??
Jaren geleden,kon ik een echte cowgirl zijn ,omdat ik met Said (mijn arabie )bij een boer stond,en wij waren echte vrijwilligers ,om zonder bit ,de koeien binnen te halen,of een ""lastige""koe binnen een bepaalde afrastering te brengen..
Said (en ik )zagen dit echt als onze taak..
Buiten dat was hij (toen nog zonder ijzers,Zie verhaal op hoef natuurlijk)een kei in spinnen en de snelle stop!(pien kent de uitdrukkingen beter dan ik)..
Geweldig avontuurlijke sport,absoluut..
Zonder gewin,is alles fantastisch te doen met je paard,want als er liefde,geen dwang,begrip is ,dan is alles leuk..
vriendelijke groet trudy

Bedankt Pien ( en de anderen natuurlijk ook) voor de uitleg. Het is dus inderdaad zo dat het vaak nog steeds met grof geweld gepaard gaat. Ongelofelijk!! Dat dat nog bestaat. Ik heb eigenlijk nooit willen geloven dat paarden zo werden getraind. Ik ben een beetje naief op dat gebied en heb nog weinig ervaring.
Ik kan me helemaal vinden in de manier waarmee jij met de paarden omgaat en hoop dat door jou uitleg en jou lessen nog meer mensen zo omgaan met hun paard. Het zal misschien wat meer tijd vergen maar uiteindelijk 'betaald' dat zichzelf terug doordat de paarden langer meegaan. (Als men dan toch commercieel wil denken).

Ineke

Ineke Klootwijk schreef op vrijdag, 20 mei 2005, 9:29:


Voor mij heeft het allemaal te maken met status en het negeren van het wezen waar je op zit.
De prestatiementaliteit die in ieder mens zit en die bij kleine kindertjes op maneges al wordt uitgebuit zorgt ervoor dat het paard ondergeschikt is.
Voordat ik me werkelijk overgaf aan een instructeur heb ik vier maneges in de buurt bekeken en ben er hard weggelopen. Uiteindelijk ben ik gaan lessen bij iemand die me de minste problemen met mijn gevoel gaf.
Niet dat ik het er altijd mee eens was dus he. Er gebeurden nog dingen waarvan ik dacht van: "zal ik dat jou es flikken" Ik weet ook zeker, (omdat ik nooit te beroerd ben om mijn mening te geven :) ), ze zich aangepast hebben aan mij.
Want het gekke is, iedereen weet wel ineens precies wat je bedoelt als je ergens een opmerking over maakt.
Voor mij vallen bepaalde dingen gewooon af, niet dat mijn paard nou maar altijd kan doen wat ie wil, maar dat mag mijn hond ook niet. Maar alles waar schoppen en trekken in de mond mee te maken heeft weiger ik te doen.
Uiteindelijk heb ik via het boek "True horsemanship through feel" (Hoewel ik het ook met de schrijver Bill Dorrance , niet altijd eens ben) toch een rij en grondwerkmanier gevonden waar ik mee uit de voeten kon.
Toen later het clikkeren daar nog bij kwam, waarbij de grootste druk de mate waarin je paard wil werken voor een beloning kan zijn, verwacht ik ook op lange termijn een mix van manieren gevonden te hebben waaraan ik mijn paard, als dier, waar ik verantwoording voor draag, wil blootstellen.
Ik heb het al eens tegen Pien gezegd dat ik wou dat ik eerder geweten had welk werk zij doet, ik geloof echt dat het me dan de reis, 2 uur heen en 2 uur terug, waard geweest was om met haar samen te werken naar beter leren rijden.
Misschien komt het er ooit nog eens van.
Piet

marjolijn schreef op woensdag, 18 mei 2005, 12:48:


Tsk.... NOT!!! Dat hier een volksstam gelijk zélf een vreemde associatie heeft zodra je het woord stier laat vallen is heel wat anders; de betreffende DVD's gaan over stíeren; de díeren.
Verder heeft de extensieve veeteelt alles, maar dan ook álles met zéker Wester-rijden van doen. Je weet wel, 'Western' als in 'cowboy', cow = koe.