kathleen decroix schreef op zondag, 8 mei 2005, 13:23:
> Nel Gommans schreef op vrijdag, 6 mei 2005, 21:01:
>
>> Hallo allemaal.
> Ik ben ook benieuwd om meer over je les te horen.Wat was de
> reden dat je naar Pien toe bent gegaan?
>
> kathleen
Dag Kathleen.
Graag, bij deze dan. De reden dat ik naar Pien ben gegaan waren:
1. Ik vind dat ze heel goed met mensen en met kritiek om kan gaan, en eerlijk gezegd, ik was gewoon nieuwsgierig naar Pien.
2. Piens partner Jack is sinds kort op de lijst natuurlijk kappers gekomen en het dichtst bij mij in de buurt, dus ik heb hem gevraagd mijn paardje Radja te bekappen. Dat had hij een weekje eerder gedaan, volledig naar tevredenheid. Ik had al een keertje eerder om een visite gevraagd en de afspraak was toen gauw gemaakt.
3. Ik sta op het punt mijn paard thuis te gaan huisvesten en ik was heel erg benieuwd hoe Pien dat met haar 7 paarden allemaal organiseerde.
4. Ik ben op zoek naar een geschikt zadel want ik heb problemen met mijn onderrug. Door een les te nemen kon ik ook gelijk een western-zadel testen.
5. Mijn Paardje Radja is heel lief met verzorgen, maar ik rijd haar nooit volledig ontspannen. November 2004 liep ik vreselijk vast op mijn werk en ook op mijn paard. Ik heb toen besloten de zaken grondig anders aan te gaan pakken. Op mijn werk heb ik gevraagd of ze mijn jaarcontract wilden stopzetten óf de werkomstandigheden te wijzigen, en na het stopzetten ben ik tijdelijk teruggegaan naar een vorige werkgever (90 km ver weg). Met Radja ben ik voorzichtig begonnen met grondwerk, in de 1e instantie met het boek van Hempfling. Gaandeweg ben ik veel meer gaan lezen en heb ik deze site ontdekt.
6. Ik wist niet wat ik van zo'n les kon verwachten, maar Pien had me verzekerd dat haar paard me zou helpen de angst weg te nemen. Bovendien had ze zelf soortegelijke klachten in haar onderrug gehad en kon ze me op het zadel wat tips geven.
Hoe verliep de les:
In het begin was het alleen al zalig om in zo'n westernzadel te zitten op de brede achterhand van een haflinger. Ik was in het begin heel voorzichtig, Stef reageerde wel op alle commando's, maar hij voelde ook mijn voorzichtigheid en liep gewoon een beetje lekker voor zich uit. Na een minuut of 20 begon ik onder leiding van Pien wat actiever te rijden, maar toen schoot het heel even in mijn heup. Hierop heeft Pien een tijdje met me meegelopen langs het zadel en verteld op welke manier ik mijn rug kon ontlasten door mijn knieën iets te verleggen.
Ik was niet alleen op de les en Melanie had duidelijk heel veel plezier met haar galop oefeningen. Toen Pien vroeg of ik wilde galopperen aarzelde ik een beetje. Ik wilde niet alle tijd nog steken in het aktief maken van Stef en wist ook eerlijk gezegd niet hoe ver ik moest gaan. Toen ik dit aan Pien vertelde gaf zij me de suggestie om de teugels in een hand te nemen en met de uiteindes een beetje te zwaaien. Dit was voor mij bekend terrein. Zo reed ik vroeger ook altijd (toen ik nog nooit dressuurles had gehad) en op de een of andere manier ging het daarna gewoon vanzelf. Toen ik de houding aannam om te gaan galopperen hoefde ik Stef helemaal geen teken meer te geven. Hij voelde en wist wat ik kon, en ik voelde dat ik hem kon vertrouwen. Naderhand vertelde Jack dat Stef een paard is wat heel erg verbonden is met de aarde. Dit straalt het hele paard ook echt uit en dat is precies wat ik nodig heb.
Daarna hebben we nog even heerlijk ontspannen bij de paarden gezeten en nog even naar de volgende les gekeken. In de buurweide stond Holly met de dikke buik, en daarnaast een ezel en wat geitjes (ezel en geitjes waren niet van Pien). Okkie (zoontje van Pien) was druk bezig met zijn nieuwe kippenkudde.
In een woord samengevat: heel de ochtend was erg idylisch. (Er is daar ook nog eens het machtig mooie Zuid-Limburgse heuvellandschap)
Ik denk er met plezier aan terug, en ga beslist nog een paar keer op les (voor mijn rugklachten) en op een buitenrit van 4 uur als ik genoeg tijd heb.
Groetjes Nel.
Warboel
